Τετάρτη, 25 Δεκεμβρίου 2024, 6:43:25 πμ
Κωνσταντινίδης Νίκος

Κωνσταντινίδης Νίκος

Κυριακή, 30 Μαϊος 2010 19:56

Νίκος Κωνσταντινίδης : Αλαλούμ

konstantinidisΑλαλούμ στη γλώσσα του θεάτρου σημαίνει το μέρος εκείνο της παράστασης, όπου οι ηθοποιοί λένε και κάνουν ό,τι θέλουν για να δημιουργήσουν σκόπιμα μια εικόνα απόλυτης σύγχυσης. Το αλαλούμ πέρασε από το θέατρο στη ζωή του τόπου. Όλη η χώρα, για χρόνια τώρα είναι ένα αλαλούμ με διευρυμένη τη σημασία του όρου. Το επίδομα της «κοινωνικής αλληλεγγύης» π.χ. το πήραν άνθρωποι με βίλες και με χιλιάδες ευρώ σε καταθέσεις, ενώ δεν το πήραν νοικοκυριά, που το είχαν όντως ανάγκη.

konstantinidisΕίπαμε κι άλλοτε ότι η «βία» είναι θηλυκό του «βίος». Προϊόν της ίδιας της ζωής. Και προπάντων της άνομης και της άδικης. Της ζωής που της αφαιρούν το όραμα και της κλέβουν το όνειρο. Της ζωής εκείνης που ταπεινώνεται στους τόπους της δουλειάς και στους χώρους της ανεργίας. Το αν ένας θεσμός είναι σημαντικός ή όχι φαίνεται από την ανάγκη της ύπαρξής του. Φαίνεται ακόμη από το πόσο επηρεάζει καθημερινά τη ζωή του πολίτη. Το νηπιαγωγείο, για παράδειγμα, αν και απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας  μένει κλειστό για τρεις μήνες το καλοκαίρι. Η Βουλή απεναντίας αν και ευθύνεται για την πολιτική ζωή του τόπου, ήταν κλειστή για πέντε μήνες πέρσι, με απόφαση του πρωθυπουργού, Κώστα  Καραμανλή, ερήμην των ελληνικού λαού.

konstantinidisΗ εθνική προδοσία είναι ένα φαινόμενο παλιό που εκδηλώνεται με τρόπο διαφορετικό από το χάραμα της ιστορίας έως σήμερα. Το ίδιο και η εθνική μειοδοσία. Είναι κι αυτή ένα φαινόμενο διαχρονικό, ήδη από την εποχή του Εφιάλτη και αργότερα  Κατοχής. Μόνο που τώρα εκδηλώνεται πιο συχνά  σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κι όχι σε χαρακώματα, από κάποιους κερδοσκόπους  που θησαυρίζουν σε βάρος της ίδιας τους της χώρας. Είναι γνωστό πως το μέλλον ενός λαού δεν φτιάχνεται από μόνο του. Δεν φταίει κατά πως λέει ο ποιητής, «το  ζαβό το ριζικό μας ούτε κι ο Θεός που μας μισεί», αλλά φταίμε όλοι εμείς. Και προπάντων εκείνοι που δημιούργησαν το κράτος που έχουμε. Αυτοί που καταχράστηκαν τη θεσμική τους θέση για το καλό το δικό τους κι όχι του τόπου.

konstantinidisΕίναι αλήθεια ότι όπου οι κριτές και οι κρινόμενοι είναι τα ίδια πρόσωπα, εκεί η κρίση δεν είναι αντικειμενική. Είναι επίσης αλήθεια ότι όπου ο νόμος δεν πολεμά την ανομία, εκεί ανθεί η αδικία. Η πιο πικρή, όμως, αλήθεια είναι, όταν ο νόμος αυτός, ας πούμε για παράδειγμα ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών», είναι προϊόν σκέψης ενός καλού πολιτικού! Γιατί τότε το άδικο είναι διπλό. Αλλιώς θα ήταν παράλογο για την πράξη που διώκεται ο πολίτης για την ίδια πράξη να απαλλάσσεται ο πολιτικός.
Γι’ αυτό, όσες εξεταστικές επιτροπές κι αν γίνουν, δεν θα οδηγήσουν πουθενά, αφού όλες τους θα σκοντάψουν πάνω στον ίδιο νόμο.

Η αγορά από παλιά είναι μέρος συνάθροισης πολιτών και  χώρος διαμόρφωσης ιδεών, καθώς συνδέεται αρχικά με το ρήμα «αγορεύω», και καθώς αποτελεί μια πρώτη προϋπόθεση για τη ζωή του ανθρώπου στην πόλη....

Μεγάλες αξίες είναι αυτές που είναι ενσωματωμένες στη ζωή του ανθρώπου. Αυτές που αντέχουν στη ροή του χρόνου, χωρίς να είναι γραμμένες σε σελίδες κάποιου ημερολογίου. Στις εθνικές γιορτές μας τιμούμε την Ιστορία της πατρίδας μας. Και ειδικότερα εκείνους που μάτωσαν για τη λευτεριά της. Αυτούς που ζέσταναν με τη στερνή ανάσα τους το αγριολούλουδο στα βουνά. Καθώς, η λευτεριά κατοικεί στα ψηλά βουνά, από το Αρκάδι μέχρι το Κούγκι και το Γολγοθά.

Η Σουηδία συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των χωρών που ιεραρχεί ψηλά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια πρωτοποριακή κοινωνία στην οποία βρήκαν στέγη και δουλειά εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Ανάμεσά τους και πολλοί από την πόλη και τα χωριά του Κιλκίς, ιδίως στα πέτρινα χρόνια της χούντας.

Μια χώρα δεν είναι μόνο το παρόν αλλά και το παρελθόν της. Ό,τι έχει να παρουσιάσει ένας λαός, φαίνεται από την πορεία του. Κάθε τωρινή στιγμή κουβαλά μέσα της τους προηγούμενους αιώνες. Αν δεν υπήρχαν οι Θερμοπύλες, ίσως να είχαμε ακόμη στην Ευρώπη τους Πέρσες. Αν δεν υπήρχαν οι λαοί, που αντιστάθηκαν στο ναζισμό, ίσως να είχαμε τώρα φασισμό στην Ευρώπη. Όταν, φίλε του «Focus», αποκαλείς συλλήβδην έναν λαό απατεώνες, όταν κάνεις εξώφυλλο το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, έχοντας το δάχτυλο του χεριού της άσεμνα προτεταμένο, τότε θίγεις έναν ολόκληρο πολιτισμό. Και ως χώρα, με βεβαρημένο παρελθόν που είσαι, δεν το δικαιούσαι...

«…Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί, να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου χαμού τη σκάλα, για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί, θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ώ χαρά! τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!» (Παλαμάς. Δωδεκάλογος του Γύφτου). Η χώρα, πράγματι, βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι. Πιο κάτω από εδώ δεν υπάρχει. Η πορεία προς το φως είναι αναπόδραστη ανάγκη, καθώς τίποτα δεν είναι αδύνατο για το λαό εκείνο, που για της πατρίδας του τη σωτηρία, είναι έτοιμος να υποστεί την κάθε θυσία.

Η ξενιτιά είναι γνωστή στον Έλληνα από παλιά. Τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος πόνος κι όταν «ζυγίσθηκε», αποδείχθηκε βαρύτερη κι από το θάνατο. Ο ξενιτεμός από το σπίτι που γεννήθηκες, ο μισεμός από τη γη που φιλοξενεί τα κόκαλα των προγόνων σου, και ο ξεριζωμός από την αυλή που αντηχεί το κλάμα των παιδιών σου, είναι οδυνηρός.