Του Μάκη Ιωσηφίδη.

Τις προάλλες διάβαζα ένα βιβλίο που αναφερόταν στην διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 η οποία οδήγησε  στη δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού που εξέφραζε την δημοκρατική, ανανεωτική αριστερά. Διάβασα για την μετεξέλιξή του ΚΚΕ εσωτερικού σε Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), σε Συνασπισμό και την τελική κατάληξή του σε ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Σας στο ‘πα; δεν σας στο ‘πα. Εκτός από απόστρατος εκπαιδευτικός είμαι και ερασιτέχνης εφευρέτης. Χρόνια τώρα κάνω εφευρέσεις αλλά δεν το διαδίδω δεξιά-αριστερά επειδή στην πόλη μας υπάρχουν πολλοί ζηλιάρηδες αλλά και κουτσομπόληδες. Άλλωστε είναι γνωστό πως εκτός των άλλων πολλών αρετών μου είμαι και μετριοπαθής άνθρωπος.

Είμαστε στον Σεπτέμβρη του μακρινού 1969. Τα σχολεία ξεκινούν. Πηγαίνω στην Δ’ Γυμνασίου (σημερινή Α’ Λυκείου) στο 4^ο Γυμνάσιο αρρένων Θεσσαλονίκης. Στο θρανίο κάθομαι μόνος μου. Την πρώτη μέρα η φιλόλογός μας μετά τα καλωσορίσματα και τις ευχές, μάς παρουσίασε τον νέο μας συμμαθητή.

Ήταν μια καυτή μέρα του Αυγούστου που μας πέρασε. Είμαι στο εξοχικό μου σπίτι και από το πρωί είμαι άκεφος. Ο νους μου τριγυρίζει συνεχώς σε δύο λατρεμένα μου πρόσωπα που εδώ και καιρό ταξίδεψαν για τη γειτονιά των αγγέλων. Οι εικόνες των γονιών μου κλωθογυρίζουν στα άδυτα της σκέψης μου.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Συμπλήρωσα ήδη 46 χρόνια ζωής στο Κιλκίς, κοντά μισόν αιώνα. Προσπάθησα να θυμηθώ τι ήξερα για την πόλη μας και την ευρύτερη περιοχή της πριν από την μόνιμη εγκατάστασή μου σ’ αυτήν το 1978.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Από μικρό παιδάκι στη δουλειά ο Μαθιός. Εκεί στο ημιορεινό χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε, οι δουλειές περίσσευαν. Το χωραφάκι τους στον κάμπο, τα γελάδια στο αχούρι και τα κατσίκια τους στη στάνη ήθελαν χέρια, πολλά χέρια. Πού καιρός και διάθεση για γράμματα. Με το ζόρι τέλειωσε το Δημοτικό ο Μαθιός και ολημερίς στη δουλειά. Μεγάλωσε, παντρεύτηκε τη χωριανή του την Βασιλική και νάτος και ο διάδοχος ο Κωστάκης. Δύσκολη η γέννα για την κυρα Βάσω και μείναν μόνο με τον μονάκριβό τους.

Πολύς λόγος γίνεται κατά καιρούς για το ποιος τομέας είναι ο καλύτερος, ο δημόσιος ή ο ιδιωτικός; Ο περισσότερος κόσμος τάσσεται υπέρ του ιδιωτικού τομέα δαιμονοποιώντας οτιδήποτε παραμένει ακόμα στην κρατική ευθύνη. Θα παραθέσω ένα και μόνο ενδεικτικό παράδειγμα και ο αναγνώστης ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Του Μάκη Ιωσηφίδη.

Διάβασα.

Πάει καιρός που ο συνταξιούχος γιατρός-ακτινολόγος Αλέκος Ιωαννίδης, μού χάρισε δύο βιβλία που συνέγραψε και αναφέρονται στην ιστορική πορεία της γενέτειράς του που είναι το Μεταλλικό Κιλκίς. Οι τίτλοι τους: ‘’ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ. Ήθη και έθιμα, Κοινωνικοί αγώνες, Δημοκρατικός στρατός Ελλάδας’’ και ‘’Μέρες Αντίστασης’’.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Εκεί, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 60 το αυτοκίνητο με το μεγάφωνο περιφέρεται στους χωμάτινους ακόμα  δρόμους των Διαβατών και διαλαλεί την πραμάτειά του:

‘’Σήμερον, εις τον κινηματογράφον Ναργκίς θα προβληθεί η υπέροχη μελοδραματική ελληνική ταινία: Μάνα γιατί με γέννησες…Πρωταγωνιστούν…’’

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Εδώ και χρόνια, ακούω γύρω μου υποτιμητικές εκφράσεις για την λειτουργία των εκπαιδευτικών εκτός σχολείου στην μικρή μας κοινωνία αλλά και ευρύτερα: