Γράφει η Έλλη Φρεγγίδου, Ψυχολόγος

Τι είναι αυτό που κάνει άραγε τους ανθρώπους να γίνονται πιο συμπονετικοί τις γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων;

Είναι μήπως η βαθύτερη ανάγκη μας να απαλλαγούμε από τις όποιες μικρότητες, δίνοντας τον αγώνα μας για τη σωτηρία της ψυχής μας ή η ενοχική μας διάθεση για τη δική μας ευημερία μέσα σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες;

Έχω καταφύγει σε αυτό το ερώτημα, όλες αυτές τις φορές, που κρατώ τα γιορτινά μου ψώνια και περνώ μπροστά από έναν επαίτη που στέκει σε μια γιορτινή και λαμπερή βιτρίνα ενός εμπορικού καταστήματος.

Νομίζω πως η φιλεσπλαχνία μας, η επιθυμία για μετάνοια και συγχώρεση αλλά και η φιλανθρωπική μας διάθεση προϋποθέτουν μια εσωτερική και μακρά διεργασία για τα κίνητρα και τις προθέσεις των πράξεών μας.

Γιατί, λοιπόν, επιλέγω τα Χριστούγεννα για να στείλω ένα δέμα σε μια οικογένεια που στερείται τα προς το ζην; Γιατί επισκέπτομαι τώρα συχνότερα τους γονείς μου στο σπίτι τους; Γιατί συγχωρώ (αν ασφαλώς το πράττω) με μεγαλύτερη μεγαλοψυχία όσους με πλήγωσαν; Γιατί περνώ περισσότερο χρόνο με τα παιδιά και την οικογένειά μου;

Η πιο σπουδαία μάχη των ανθρώπων είναι για μένα αυτή με την υποκρισία.

Την υποκρισία που, συχνά, μπορεί να εδράζεται στα γιορτινά οικογενειακά τραπέζια, στα σταυρωτά φιλήματα των ημερών, στις αμετροεπείς χειραψίες των πολιτικών και στα αναρίθμητα χαμόγελα μέσα σε μια κοινωνία μοναχικών διαδρομών και παράλληλων μονολόγων.

Είμαστε, όμως, όλοι μας υποκριτές;

Δεν είμαστε αν δεν θέλουμε να γίνουμε. Αν με ειλικρίνεια και καθαρή ψυχή, πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον. Αν φροντίσουμε λίγο παραπάνω το «είμαι» από το «φαίνομαι».

Δεν θεωρώ πως υπάρχει «φύσει κακός» άνθρωπος. Όλοι έχουμε μέσα μας την καλοσύνη και την ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Η πορεία της ζωής, τα προσωπικά μας βιώματα, οι πονετικές μας ιστορίες, πολλές φορές, πλάθουν μια «τραχιά ψυχή», που στην πραγματικά αποτελεί φορτίο για εμάς και για την προσωπική μας εξέλιξη.

Αν έχουμε, λοιπόν, κάτι να κατακτήσουμε τα φετινά Χριστούγεννα, ίσως είναι αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια, η άδολη αγάπη, το γνήσιο ενδιαφέρον και το μεγαλείο της συγχώρεσης, όταν αυτή δεν πηγάζει από ιδιοτελή συμφέροντα και ποταπά κίνητρα.

Έχουμε να κατακτήσουμε αυτό το tabula rasa της βρεφικής μας ψυχής, την ώρα της δικής μας γέννησης.

Το τίμημα της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας είναι, ασφαλώς, βαρύ και απαιτεί πραγματική αντοχή, καθώς αποτελεί, σχεδόν πάντοτε, ένα βαθύ ναρκισσιστικό πλήγμα.

Η θρησκεία, η πολιτική, η τέχνη και η ψυχολογία έχουν μια κοινή βάση, όσο κι αν αντιμετωπίζονται, πολλές φορές, με μια έντονη δυσπιστία: την αγάπη για τον άνθρωπο.

Οι άνθρωποι μπορεί να δώσαμε μια άλλη χροιά στις διαστάσεις που αυτές υπηρετούν, μα μπορούμε να φτιάξουμε ξανά έναν κόσμο που να μας χωράει όλους.

Τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία.

Μια ευκαιρία να γεννηθεί ξανά ο Άνθρωπος μέσα μας.

Μια ευκαιρία να μοιραστούμε τον κόσμο που μας αναλογεί.

Αυτός ο «Άγιος της Ποίησης», ο Τάσος Λειβαδίτης, με την ταπεινότητα που τον διέκρινε, χάρισε στην ανθρωπότητα το ποίημα «Επίλογος» (από την ποιητική συλλογή Ανακάλυψη, 1978, εκδ. Κέδρος), το οποίο εύχομαι να γίνει φάρος για τα φετινά αλλά και για κάθε επόμενα Χριστούγεννα της ύπαρξής μας:

«…Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.
Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.

Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,
νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ
καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολὺ
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη. Ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω.
[……….]

Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.
Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο
κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί.»

Χρυσούλα Δημάδου-Βαπορίδου  -  Συντ/χος νηπιαγωγός.

Ήρθε ανάλαφρος ο άνεμος και θρόισε απαλά στα παραθύρια της μοναξιάς μου.

Γράφει ο Κώστας Κιλτίδης.

Π. υφυπουργός και βουλευτής Κιλκίς

Η χώρα το 2010 περιέπεσε σε κρίση. Δεν ήταν οικονομική , όπως καταγράφηκε από Ε.Ε και Δ.Ν.Τ. Ήταν κρίση θεσμική και ως τέτοια θα καταπλακώνει την Πατρίδα.

Γράφει ο Ζησάκος Βασίλειος.

M.Sc. Φυσικός

Τα τελευταία χρόνια στο Πολύκαστρο, η διαχείριση του πρασίνου έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονης κριτικής και απογοήτευσης για πολλούς δημότες. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολιτών και ορισμένες μικρές πρωτοβουλίες του Δήμου, το πρόβλημα παραμένει δυσεπίλυτο και έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των κατοίκων, ιδιαίτερα των παιδιών.

  Εδώ και αρκετά χρόνια εκεί, στην ταβέρνα του Θόδωρου Κουταλίδη στην Αξιούπολη μία φωτογραφία μου τράβηξε την προσοχή και αναρωτήθηκα ποιοι, πότε και πού είναι αυτοί οι λεβέντες χορευτές, «Αετοί του Πόντου» που μέσα στο χιόνι χορεύουν πυρρίχιο (σέρρα).

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος – συγγραφέας.

Στον πρόλογο του βιβλίου μου «ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ 1913-1940» σημείωνα: «Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση του Κιλκίς, η ιστορία της πόλης μοιάζει με ανεξερεύνητη ήπειρο.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος – συγγραφέας.

Το επάγγελμα του λούστρου εμφανίζεται όταν καθιερώνεται ο αστικός τρόπος ντυσίματος. Οι κομψευόμενοι νέοι της παλιάς εποχής όφειλαν να κυκλοφορούν στα «νυφοπάζαρα» και τους συνοικιακούς δρόμους με λουστραρισμένα παπούτσια, ενώ οι πιο ηλικιωμένοι θεωρούσαν το καλογυαλισμένο παπούτσι δείγμα κοινωνικής καταξίωσης.

Τα παραδοσιακά πανηγύρια αποτελούν το κυριότερο μέσο ανάδειξης του λαϊκού μας πολιτισμού και αποτελούν πόλο έλξης σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Του Γιάννη Αλίρη.

Προσπάθησα να αντλήσω στοιχεία για την παρούσα δημοσίευση. Ήθελα να μην αμφισβητηθεί τίποτε από όσα θα έγραφα. Το κεφάλι έγινε καζάνι,ξέχασα και ότι ήξερα.

Εγκατέλειψα την προσπάθεια, δε βγαίνει νόημα, μάλλον σύγχυση δημιουργείται.