Το λίγο επηρεάζει το πολύ. Μια κουταλιά ζάχαρη αρκεί να γλυκάνει τον καφέ, αλλά μια παραπάνω τον κάνει σερμπέτι. Λίγα γραμμάρια αλατιού αρκούν να δώσουν νοστιμιά στο φαγητό, λίγα όμως παραπάνω, το κάνουν «λύσσα». Οσονούπω έχουμε εκλογές και η  κάθε ψήφος έχει ξεχωριστή αξία. Με μια ψήφο κερδίζεται η έδρα και με μια χάνεται. Είχε επομένως πολύ δίκιο ο Πυθαγόρας, όταν ισχυριζόταν ότι η μονάδα είναι το παν!
Αυτοδιοικητικές λοιπόν εκλογές, και οι «μονάδες» που κατέρχονται σ’ αυτές είναι πολλές και ποικίλες. Χίλιοι περίπου άνθρωποι διεκδικούν την ψήφο μας, εάν οι συνδυασμοί είναι ολοκληρωμένοι!
Άνθρωποι διαφορετικής ποιότητας και παιδείας, υπηρέτες αλλά και  εραστές της εξουσίας, ρέκτες και ρηξικέλευθοι, στον ίδιο δρόμο μαζί, για το ποιος θα φθάσει πρώτος στη «θυμέλη», να «θυσιαστεί» για το καλό του τόπου!
Είναι αλήθεια πως κάθε εκλογή είναι μια διαδικασία προσωπικής, αλλά  και συλλογικής προσπάθειας. Κατάβαση και ανάβαση συγχρόνως, στο πνεύμα των στίχων του ποιητή: «Γείρε, αν θέλεις να υψωθείς». Όπως ακριβώς και ο αθλητής των μικρών αποστάσεων λίγο πριν από την εκκίνησή του, ή ο άλτης πριν από το «πήδημα».
Πέρασε καιρός απ’ όταν έκαναν τις εκλογές οι οργανώσεις. Στην εποχή μας τα κόμματα, με εξαίρεση το ΚΚΕ, δεν έχουν καν ούτε ένα σύνθημα. Δεν έχουν  τον πολιτικό πολιτισμό που απαιτείται, για να μπορούν να συναντιούνται τα μέλη τους στον ίδιο χώρο και να κουβεντιάζουν! Ακόμη και οι συντεταγμένες που έμειναν για ξεχωρίζουν την ταυτότητά τους, ξεθώριασαν. Το μόνο που κάνουν, είναι να ψηφίζουν ανά τέσσερα χρόνια περίπου για γραμματέα τοπικής οργάνωσης ή για πρόεδρο, χάριν της διατήρησης του θεσμού, κι όχι για κάτι παραπάνω.   
Οσονούπω εκλογές και οι φήμες για τα «βαριά χαρτιά» και τα (βαρύ)γδουπα ονόματα δίνουν και παίρνουν. Ξεχνάμε, όμως, ότι οι σημαντικότερες προσπάθειες της ζωής δεν τις καθορίζονται από το ατσούμπαλο βάρος, αλλά από τα 21 γραμμάρια της ψυχής, όσο δηλαδή η ψυχή του ανθρώπου ζυγίζει. Είπαμε όμως: Το λίγο δίνει αξία στο πολύ. Το παν είναι η μονάδα. Ίσως γι’ αυτό κι ο Θεός είναι Ένας.
Είναι, ακόμη, αλήθεια πως η αξία του ανθρώπου δεν ορίζεται ούτε από τα λεφτά του, ούτε από τα πτυχία του, αλλά ούτε κι από το κόμμα που ανήκει. Η αξία του ανθρώπου ορίζεται από την πορεία του. Από πού πέρασε, πού «πάτησε», πού έφτασε, και κυρίως, πώς έφτασε, εκεί που είναι. Αν στους πειρασμούς των καιρών  στάθηκε όρθιος  ή αν «έσκυψε». Αν «πάλεψε» ή αν «έγλειψε». Αν πρόσφερε στην κοινωνία ή αν κέρδισε από αυτήν.
Η αξία του κάθε ανθρώπου, άρα και του κάθε υποψηφίου, κάθε κριτή και κάθε κρινόμενου ορίζεται από το «είναι» του. Από τα στοιχεία που κοσμούν την προσωπικότητά του. Από το τι έδωσε και το τι πήρε από το κόμμα ή από τα κόμματα που πέρασε. Αν δόξασε την πολιτική ή αν δοξάστηκε από την αυτήν. Καθώς, ο πολιτικός δεν πρέπει να κρίνεται από τα λόγια του, αλλά από το αν υπάρχει μπέσα σ’ αυτά που λέει: «δρώντες τα αίσχιστα λόγους αρίστους ασκέουσιν», λέει σχετικά ο Δημόκριτος.
Καλός πολιτικός είναι αυτός που, από όπου περνά, εκεί γεννιέται ένας τόπος. Αυτός, που ενσωματώνει στην πολιτική την ηθική και την αξιοπρέπεια, και που την μεταβάλλει από «πέρασμα» ευκαιρίας σε  «σταθμό δημιουργίας».
Άκουγα παλιά τον Ξυλούρη να τραγουδά το «καπνισμένο τσουκάλι», σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, και συγκεκριμένα τον στίχο εκείνο που λέει: «Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα κι απλά.…», και νόμιζα ότι αυτό που άκουγα δεν ήταν ποίηση. Πως η ποίηση δεν μπορεί να είναι τόσο απλή!
Χρειάστηκε έκτοτε, να κυλήσει μέσα από τα χέρια μου χρόνος πολύς, για να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να τα «αδέρφια» να κουβεντιάζουν ήρεμα κι απλά.
Λείπει χρόνια ο ποιητής, έφυγε νωρίς και ο τραγουδιστής. Το τραγούδι όμως μένει ριζωμένο στα ίδια του λόγια, περιμένοντας τους ανθρώπους που θα το τραγουδήσουν.  Τους συντρόφους που θα το αναστήσουν και θα πορευτούν στον αγώνα μαζί. Αυτούς που έχουν 21γραμμάρια της ψυχής. Καθώς πολιτική με έλλειμμα ψυχής δεν γίνεται!