Στη γραμματική «επίκοινα» λέγονται τα ονόματα εκείνα των ζώων, που από την κατάληξή τους και μόνο δεν φαίνεται το γένος τους.  Όταν λέμε π.χ.  αλεπού, χελώνα ή γλάρος δεν ξεχωρίζουμε αν αναφερόμαστε στο αρσενικό ή το θηλυκό γένος, αν δεν προβούμε σε  επιπλέον διευκρινίσεις. Στην πολιτική, «επίκοινα» θα μπορούσαν να ονομαστούν τα κόμματα εκείνα, που από τα μέτρα που παίρνουν, δεν φανερώνεται η ιδεολογία τους, αν δεν γίνουν περαιτέρω επεξηγήσεις. Ιδιαίτερα, σήμερα,  στην εποχή της ρευστότητας και της οικονομικής κρίσης.
Στο κυνήγι, όταν αλλάζει θέση ο λαγός, πρέπει να αλλάζει και ο κυνηγός. Αλλιώς θα παραμονεύει σε λάθος θάμνο. Κάτι ανάλογο ισχύει και στην πολιτική. Όταν αλλάζει το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε, αλλάζει και η άποψή μας γι’ αυτό. Δεν μπορούμε για παράδειγμα, να συνεχίζουμε να αποκαλούμε ποταμό έναν παλιό χείμαρρο, που δεν έχει νερό, εδώ και δεκαετίες.
Η κόρη του ματιού προσαρμόζεται στο φως για να βλέπει ο άνθρωπος καλύτερα τη νύχτα.  Άλλο, όμως, η προσαρμογή στο φως κι άλλο η υποταγή στο σκοτάδι. Διαφορετικά θα πάθεις όπως κι εκείνα τα ψάρια του βυθού, που από το πολύ σκοτάδι, έχουν χάσει το φως τους.
Γι’ αυτό σου λέω:  Μην δεχθείς τα δεδομένα που σου ετοιμάζουν. Μην παραδοθείς στις λογικές τους. Μην τους χαρίσεις το δικαίωμα να είσαι «πολίτης». Μην σκύψεις σε μέτρα που δεν τα παίρνουν για το καλό σου.
Αλλά να σκύψεις στην άκρη της ψυχής σου, όπως σκύβεις στην άκρη της πηγής να ξεδιψάσεις.  Να σκύβεις πάνω στη συνείδησή σου, όταν είναι να την προστατέψεις.  Να σκύβεις πάνω από τα όνειρά σου, όταν είναι να τα σώσεις.   
Στην ιστορία, «ανθισμένα» χρόνια είναι αυτά που έχουν ποτισθεί με αίμα. Ο «Επιτάφιος», του Ρίτσου, γράφτηκε ύστερα από μια αιματηρή απεργία στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι τραγούδι για το ξέπλυμα της συνείδησης κάποιων βολεμένων, αλλά ο θρήνος της μάνας, για το παιδί που το έχασε σε διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Είναι τα Άγια των Αγίων των αγώνων του εργατικού κινήματος, και χρέος σου είναι, θυσίες σαν και τούτη, να μην τις ξεχάσεις.  
Την κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα δεν την προκάλεσαν ούτε  οι εργαζόμενοι ούτε οι άνεργοι, ούτε φυσικά και οι αδικημένοι. Αλλά την προκάλεσαν οι κερδοσκοπικές εταιρείες, οι ξένοι «οίκοι» αξιολόγησης κι όσοι με τις «αρπαχτές» τους, βούλιαξαν οικονομικά τον τόπο.
Πολιτική δεν σημαίνει επάγγελμα, ούτε χόμπι για ανεπάγγελτους «επιχειρηματίες», αλλά προσπάθεια κοινή και αλληλεγγύη για το καλό όλων των κοινωνικών τάξεων.
Στις μέρες  μας η μπότα του… δανειστή, όπως άλλοτε του κατακτητή, ηχεί υπόκωφα στα σοκάκια της παραδομένης σκέψης. Το μέλλον του τόπου είναι δεμένο στο άρμα του ΔΝΤ. Κάποτε λέγαμε  ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι την Ελλάδα την «σέρνει» μια ξενόφερτη τρόικα. Αυτή δίνει εντολές στην κυβέρνηση κι αυτή υπαγορεύει τους νόμους του κράτους, όσο αδρανούμε και δεν αντιστεκόμαστε…  
Κανείς, ωστόσο, πολιτικός δεν δικαιούται να παραδώσει μέσα σε λίγη ώρα ό,τι με μακροχρόνιους αγώνες κατακτήθηκε. Κανείς βουλευτής ή υπουργός δεν είναι πάνω από τη συλλογική συνείδηση του έθνους. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να οδηγήσει έναν λαό εκατό χρόνια πίσω, γκρεμίζοντας τα κοινωνικά και τα εργασιακά δικαιώματά του.
Στη ζωή, ο άνθρωπος, δεν πορεύεται μόνο με το «ναι», αλλά και με το «όχι». Και τα ψάρια ακόμη ξεχωρίζουν σε εκείνα που πάνε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού και σε εκείνα που επιτρέπουν στη ροή του να τα παρασέρνει.
Το κρίμα θα ήταν μεγάλο, αν αφήναμε τη ροή των καιρών να μάς  παρασύρει. Αν δεν κάναμε τίποτα για να φτάσουμε, κι εκεί, που δεν μπορούμε. «Να κρατήσουμε το δικαίωμα να είμαστε πολίτες στων ιδεών την πόλη», όπως θα έλεγε  ο Καβάφης.