Η ημέρα κυλά στους ρυθμούς της αυτόματης καμπάνας, με τους δύο διαφορετικούς πένθιμους κτύπους. Αυτά μέχρι το μεσημέρι. Γιατί μετά ανοίγει η αγορά και βγαίνουν τα αυτοκίνητα στους δρόμους, πολλά αυτοκίνητα. Πάσχα γαρ, μεθαύριο…
   Δεν είχα κέφια. Είπα να ψάξω για παρέα, αλλά δεν το έκανα, αν και δεν είχα αναστολή, λόγω ημέρας, για κανένα ‘ποτηράκι’, περισσότερο για να κυλήσει η ώρα.
   Γύρισα στο σπίτι και ξάπλωσα. Κατά τις πέντε το απόγευμα με ξύπνησε το κινητό τηλέφωνο. Ήταν ο Τερζίδης ο Δήμαρχος. Με ξάφνιασε, γιατί δεν τον περίμενα. Ο νους μου πήγε στα δημοσιεύματά μου για τα χρέη του Δήμου, που υπέθεσα, ότι θα τον στενοχώρησαν. Είχε μέρες, που δεν διασταυρωθήκαμε και δεν ανταλλάξαμε χαιρετισμό. Ούτε τυχαία!
Που είσαι Τάσο;
Είμαι στο σπίτι, εδώ στο Κιλκίς. Γιατί; συμβαίνει κάτι;
Ξέρεις, χάσαμε τον Κώστα τον Κωνσταντινίδη. Έπαθε ανακοπή καρδιάς. Τον έχουνε στο νεκροτομείο του νοσοκομείου. Μπορείς να δώσεις χαρτί, να μη τον … ανοίξουνε;
    Είπε και ένας κόμπος κατάλαβα ότι ανέβαινε στο λαιμό του.
   Κατ’ αρχή, Δήμαρχε, ταράζομαι και μόνο που ακούω το θλιβερό μαντάτο του άτυχου φίλου μας. Κρίμα! Όσο για το πιστοποιητικό θανάτου, το χαρτί, που λες, να …δούμε, θα …έρθω από εκεί… . Αρκεί να έχουμε τουλάχιστον την συναίνεση των οικείων του, συμπλήρωσα… .
   Τα τελευταία τα είπα με κάποια δόση δυσφορίας, για να απαλλαγώ, προς στιγμήν, ως ιατρός, από το αιτούμενο ‘χαρτί’, (μέγα ‘βάσανο’ για τον γιατρό),  διότι υπάρχουν και τα αργότερα.
   …Ξέρεις, Δήμαρχε, προσπάθησα να δικαιολογήσω τους δισταγμούς μου, πόσα μπορεί να λεχθούν ή να υπονοηθούν εκ των υστέρων; Βλέπεις, τι απίθανες ιστορίες και περιπτώσεις αποκαλύπτονται από τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις. Επί πλέον ο Κώστας ήταν δημόσιο πρόσωπο!
   (Η υπογραφή ενός πιστοποιητικού θανάτου, από έναν εξωτερικό ιατρό που δεν παρακολουθούσε ιατρικά τον θανόντα, με αναγραφή αιτίας θανάτου πιθανής και υποθετικής, ήταν κάτι που πάντοτε ήθελα να αποφύγω για πολλούς λόγους, τόσο αντιεπιστημονικούς, αλλά και ποινικούς, για αυθαίρετη κάλυψη αιφνίδιων περιστατικών, για τα οποία, (περιστατικά), ισχύουν και πρέπει να εφαρμόζονται συγκεκριμένες διατάξεις του νόμου. Επειδή κατά την άσκηση της ιατρικής στο Κιλκίς, μεταξύ τόσων γνωστών, το φαινόμενο δεν ήταν σπάνιο, πάντα έλεγα από μέσα μου, ‘απελθέτω απ’ εμού το ποτήριο τούτο’…)
   …Εν τάξει, απάντησε ο δήμαρχος Τερζίδης, θα ρωτήσω τον Θεοδόση, τον αδερφό του και θα σε ξαναπάρω.
   Βυθίστηκα στις σκέψεις. Ο Κώστας ήταν συμμαθητής μου από την πρώτη Γυμνασίου. Μαζί με τον Νέστορα, τον Γρηγόρη, τον Λεωνίδα, τον Βοναπάρτη, τον Αλέκο και τον Γιάννη, όλα παιδιά του Μεταλλικού. Είχα να συναντηθώ με τον Κώστα και την γνωστή ‘παρέα’ περί τις τρεις εβδομάδες. Πάντα μετά το δημοσίευμα μου για τα χρέη του Δήμου. Ο Κώστας ανήκε στην ομάδα του τεχνικού γραφείου του Δημάρχου. Όμως, αν και συγχωρούσε, ήξερα ότι δεν συμμεριζότανε τις πολιτικές επιλογές του Τερζίδη.
   Ανεξάρτητα από αυτά, είπα ως άνθρωπος, πως αν κατ’ αυτές τις προηγούμενες ημέρες βρισκόμασταν μαζί, μπορεί να αποφεύγαμε τα χειρότερα και να μη έχομε τις όποιες ενοχές, ότι μπορεί και να προλαβαίναμε κάτι.
   Ο Κώστας Πινέλης μας ιστορούσε αργότερα, που βρέθηκα στο νοσοκομείο, πως την τελευταία εβδομάδα ο δυστυχής παραπονιόταν, ότι τελευταία δεν έχει τις δυνάμεις του και μάλιστα έλεγε χαρακτηριστικά στην ποντιακή ‘εχαμλάεψα’!. (χαμλαεύω: λ.τουρκική, νοιώθω κουρασμένος, αποκαμωμένος, αποδυναμωμένος, εξαντλημένος, σαν από μεγάλο κάματο)
   Ο Δήμαρχος με ξαναπήρε στο τηλέφωνο και ξεκαθάρισε, ότι οι συγγενείς θέλουν να γίνει νεκροτομή. Ως ιατρός ήθελα πολύ να γίνει έτσι. Είπα μόνος μου: Μπράβο! Αυτοί είναι οι λογικοί και υπεύθυνοι άνθρωποι! Όχι, γιατί ψάχνουν να βρουν ‘φαντάσματα’, αλλά γιατί έτσι προβλέπεται να γίνεται στους αιφνίδιους θανάτους από το νόμο! Και αυτό είναι το σωστό και πέραν των κάθε συναισθηματισμών.
   Ώσπου να πάω στο νοσοκομείο έγινε η νεκροτομή από τον Καρακώστα (καρδιολόγο), Τσαουσίδη(χειρουργό), Χασανκιολή(ουρολόγο)  και Χαραλαμπίδη (παθολόγο). Παρών και ο διοικητής Μουσιώνης. Το πόρισμα μιλούσε για οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου, αλλά και παλαιό, με ευαίσθητα στεφανιαία αγγεία. Για τους αμύητους αναγνώστες, ως οξύ χαρακτηρίζεται από τους καρδιολόγους το έμφραγμα των πρώτων δύο ημερών, όχι απαραίτητα το βαρύ που νομίζει ο κόσμος, μπορεί να είναι και ελαφρύ αν και οξύ, ενώ μετά τις δύο μέρες έως δύο εβδομάδες λέγεται πρόσφατο, και από εκεί και πέρα χαρακτηρίζεται ως παλαιό έμφραγμα.
   Εάν, λέγω εάν, αξιολογούσε κάποιος ειδικότερος ή και ο ίδιος, αυτά που περιέγραφε ότι αισθανόταν, ως και τις τρεις το μεσημέρι στο στέκι του Ηλία, λίγο δηλαδή νωρίτερα από το μοιραίο επεισόδιο, ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
   Για όσους δεν ξέρουν πολλά για τον Κώστα Κωνσταντινίδη, τους λέγω ότι έγινε γνωστός ως καλό, αγωνιστικό και συνεπές κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ. Και ως τέτοιο και όχι μόνον γι’ αυτό, ψηφιζόταν στην Κοινότητα Μεγάλης Βρύσης, όταν το Μεταλλικό ανήκε εκεί και στον Δήμο Κιλκίς, όταν ενσωματώθηκε με το ‘στανιό’ τον Αύγουστο του 1994, δύο μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές. Καθ’ όλη   την θητεία του ως δημοτικός σύμβουλος διακρίθηκε για το ήθος του, την σεμνότητα και την σταθερή προσήλωση στις κομματικές του αρχές και αξίες.
   Αργά το βράδυ στο φέρετρό του ήταν βυθισμένος μέσα στα κόκκινα τριαντάφυλλα και γαρύφαλλα, με μια εικόνα της Παναγίας κάπου στο ύψος του επιγάστριου, ενώ ένα κόκκινο εγκόλπιο, το ευαγγέλιο των αρχών του κομμουνισμού, ανοιχτό μπρούμυτα πάνω στην σταματημένη του καρδιά. Η οποία καρδιά, πρώτη και τελευταία φορά, τον πρόδωσε…
   Στην εκκλησία την άλλη ημέρα, η πλειοδοσία στην αναφορά των αρετών του Κώστα, έδινε και έπαιρνε, από το μέγα πλήθος που συνέρρευσε στο Μεταλλικό. Ο κομματικός και καλός του φίλος Κώστας Χαλίτσιος ομιλών από σύντομο και προσεγμένο κείμενο, φόρτισε περισσότερο συναισθηματικά την ατμόσφαιρα κατά την νεκρώσιμη ακολουθία, λέγοντας μεταξύ των άλλων:
   …Με τι λόγια θα αποχαιρετήσεις τον σύντροφο, τον φίλο, τον αδερφό, που βύθισε σε θλίψη την κοινωνία του Κιλκίς! Η μεγάλη καρδιά του που χωρούσε όλα τα προβλήματα και τις πίκρες του κόσμου, δεν άντεξε και τον πήρε από κοντά μας…
   …Υπήρξες υπόδειγμα ασυμβίβαστου και συνειδητού κομμουνιστή, με εκείνη την απλότητα, την σεμνότητα, την λεβεντιά και την προσωπική στάση στην κοινωνία…
   Και κατέληξε λέγοντας: Εμείς θα συνεχίσουμε για τα ιδανικά του σοσιαλισμού! Έτσι θα σε τιμούμε…
   Στο τέλος δε, δεν παρέλειψε να δηλώσει  απ’ ευθείας και απερίφραστα, ότι εμείς οι κομμουνιστές δεν πιστεύουμε σε αυτά που γίνονται στις εκκλησίες και στις αναστάσεις των νεκρών!
   Λάβρος ο παπά – Δημήτρης στο άκουσμα των τελευταίων, φανερά οργισμένος, (δεν ήθελε και πολύ να του ανάψουν τα ‘λαμπάκια’, για όσους τον θυμούνται, τον παπά), του επιτίθεται φραστικά:
   …Τι είναι αυτά που λες; Ξέρεις που βρίσκεσαι; ( εννοούσε, ότι ο ομιλητής βρίσκεται μέσα στην εκκλησία του Χριστού)
   …Εγώ ξέρω που βρίσκομαι, απαντά σοβαρός ο Χαλίτσιος. Εσύ δεν ξέρεις που βρίσκεσαι!... (εννοούσε προφανώς ότι  βρίσκεται στο, γνωστό ανά το Πανελλήνιο για τους κοινωνικούς αγώνες του, Μεταλλικό)         
   Απτόητος ο αγριεμένος παπάς αρπάζει μια εικόνα του Χριστού από τον κενό και σκονισμένο δεσποτικό θρόνο και την απλώνει επάνω στα κόκκινα τριαντάφυλλα, που σκέπαζαν τον Κώστα, για τον τελευταίο ασπασμό, πριν πορευθεί ο φίλος μας την οδό Μακάρων.
   Δεν δόθηκε συνέχεια… χάριν της ιερότητας της στιγμής, και της μνήμης του νεκρού, που πάντα εν ζωή απέφευγε τις προκλήσεις και τους καβγάδες, απεναντίας επενέβαινε  και λειτουργούσε ως γέφυρα συμφιλίωσης και καταλύτης, όταν προέκυπτε, όπως και τώρα έπραξε, ως νεκρός, μεταξύ διεστώτων.
   Αυτήν την συμπεριφορά του Κώστα, έδειχναν να αποκόμισαν, ως παρακαταθήκη, όσοι συνόδευσαν την εκφορά του στα κοιμητήρια Μεταλλικού.
  Με την συμπλήρωση δεκαπενταετίας, ας είναι αιωνία η μνήμη του…

   Μάρτιος 2018