Η λέξη «μίζα» στη γλώσσα της μηχανής, αλλά και της πολιτικής εσχάτως, σημαίνει κινητήρια δύναμη. Κάθε μηχανή, άρα και η κρατική, για να πάρει εμπρός, χρειάζεται τη μίζα: Αυτό το μαγικό κουμπί, που υπάρχει σε αναγραμματισμό μέσα στη λέξη Ζίμενς, και μάλιστα σε πληθυντικό αριθμό. Η λέξη «πατρίδα», μάς δίνει σε αναγραμματισμό τη λέξη «παρτίδα». Έτσι, από γη πατέρων, γίνεται «παίγνιο» κάποιων «εθνοπατέρων», που στο όνομά της θησαυρίζουν.
Η λέξη «πολίτης»,  μας δίνει σε αναγραμματισμό τη λέξη «οπλίτης»,  ίσως, επειδή στην αρχαία Αθήνα δικαίωμα ψήφου είχε αυτός που έφερε όπλο. Γι’ αυτό και λέμε ότι το όπλο του πολίτη είναι η ψήφος.
Στην εποχή μας, οι δύο αυτές λέξεις: πολίτης και ο οπλίτης, καμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους, καθώς ο μεν «οπλίτης» είναι πλέον επαγγελματίας, ο δε «κοσμο-πολίτης» έμεινε «άπολις» και «άπατρις».
Είναι αλήθεια πως τα ήθη μιας εποχής προσδιορίζουν και τη λογική της. Ορίζουν, θα έλεγα, τι είναι σωστό και τι σφάλμα. Ίσως έτσι εξηγείται, γιατί το «λάθος», γίνεται σε αναγραμματισμό «άθλος», ιδίως στη γλώσσα της αρπαχτής.   
Όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τώρα, ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική. Όσα διαδραματίζονται σήμερα, καμία σχέση δεν έχουν με την έννοια της πολιτικής ως προσφοράς.
Η διαφθορά, που σαν το μεδούλι διαπερνά τη ραχοκοκαλιά του τόπου, έχει μεταλλάξει την πολιτική, καθιστώντας την από «Τέχνη» του εφικτού, σε «τεχνική» πλουτισμού σε βάρος του λαού. Που, κατά μία  ακόμη περίεργη σύμπτωση, η λέξη «λαός», μάς παραπέμπει στη λέξη «λας» που σημαίνει πέτρα, ίσως επειδή ό,τι το σημαντικό στη Γη, έχει χτιστεί πάνω στο βράχο της Ακρόπολης.
Δυστυχώς, όμως, κάποιοι περιφρόνησαν το «βράχο-λαό». Τον πάτησαν κάτω και τον τσαλαπάτησαν, ωσάν να ήταν χώμα. Κάποιοι που δεν σεβάστηκαν το νόμο και ρεζίλεψαν το κράτος. Κάποιοι που, στο όνομα του ίδιου λαού διαθέτουν φρουρά για την προστασία τους και κρατικά αυτοκίνητα, για τη μετακίνησή τους. Κάποιοι που βαφτίζουν τη μίζα σε χορηγία, περνώντας το λαό για βλάκα…
«Τούτη την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί», λέει ο Μακρυγιάννης. Δεν δικαιούσαι, βρε αδερφέ, όποιος κι αν είσαι, να «πουλήσεις» τις θυσίες των προγόνων σου. Τίποτα, μα τίποτα,  δεν θυμάσαι από τον Επιτάφιο του Περικλέους; Τι σόι πολιτικός είσαι; Πώς ξεφτιλίζεις έτσι τη χώρα σου;
Ξέρεις, ότι κάτι σαν κι εσένα έφεραν την Ελλάδα σ’ αυτό το χάλι: «Της γραμματικής οι μανδαρίνοι και της πολιτικής οι φασουλήδες…Των Ευρωπαίων τα περίγελα και των αρχαίων οι παλιάτσοι…Αυτοί που έκαναν τη ρωμιοσύνη πόρνη», κατά πως γράφει ο Παλαμάς.
Αυτό που πρέπει να γίνει, πάση θυσία, είναι να προστατευθεί η εθνική ομοψυχία. Να σωθεί η τιμή της  πολιτικής «Η αλήθεια, κατά πως γράφει αλλού ο ποιητής, «δεν φτάνει να λάμπει, αλλά και να σφάζει»…
Γι’ αυτό, ας πιάσει η Θέμιδα το σπαθί κι ας είναι κι από την κόψη. Για να κόψει οτιδήποτε σάπιο μολύνει τη  δημόσια ζωή του τόπου.
Γιατί η διαφθορά δεν έχει μόνον ηθική αλλά και οικονομική διάσταση. Καθώς, αν δεν υπήρχε, δεν  θα γίνονταν τώρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Η πολιτική ζωή του τόπου χρειάζεται ριζική κάθαρση. Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη, ούτε από πολιτικούς που τον εμπαίζουν, ούτε από υπουργούς που ψηφίζουν νόμους για την πάρτη τους. Η κοινωνία θέλει ορθά πρότυπα, για να μπορεί να κρατηθεί όρθια.
Άδικος δεν είναι μόνο εκείνος που διαπράττει ένα αδίκημα, αλλά κι εκείνος που το καλύπτει. Με την ίδια λογική, κλέφτης δεν είναι μόνο εκείνος που κλέβει, αλλά κι εκείνος που δεν αποκαλύπτει την κλοπή, γιατί με τη δική του ανοχή γενικεύεται. Έτσι, λοιπόν, εξηγείται γιατί ακόμη και σήμερα είναι επίκαιροι οι στίχοι του Γ. Σουρή:
«Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια
Κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή».