Κατά την έναρξη της επανάστασης στο Μωριά οι τούρκοι με αρχηγό τον Σουλτάνο Μαχμούτ Β κήρυξαν! ιερό πόλεμο κατά των Ελλήνων και η Θράκη μια και βρισκόταν στο κατώφλι της Κωνσταντινούπολης πρώτη πλήρωσε και πάλι με αποκεφαλισμούς και απαγχονισμούς. συλλήψεις, φωτιές, αρπαγές.

«Η συμπεριφορά των Ελλήνων ψηφοφόρων, είτε ψηφίζουν για συνδικαλιστικά όργανα, είτε για την αυτοδιοίκηση, είτε για την Βουλή, θυμίζει τον Κινέζο έμπορο που ήταν εθισμένος στον τζόγο και δεν μπορούσε να απαλλαγεί απ’ το πάθος αυτό. Στην αρχή, ένα Χειμώνα στο Πεκίνο,  έπαιξε τα λεφτά του και τα έχασε. Μετά έπαιξε ότι εμπόρευμα είχε και το έχασε κι’ αυτό. Στο τέλος έπαιξε τα ρούχα του και τα έχασε κι’ αυτά. Βγήκε, έτσι γυμνός στο δρόμο, και πέθανε απ’ το κρύο…»

Η Θράκη μολονότι μειονεκτούσε λόγω θέσης, σε σύγκριση με άλλες περιοχές της υπόδουλης πατρίδας μας, για την ανάπτυξη επαναστατικής δράσης, λόγω γειτνίασης με το κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την Κωνσταντινούπολη, αλλά και την οχυρωμένη και πανίσχυρη στρατιωτικά Ανδριανούπολη, εν τούτοις οι Θράκες από τους πρώτους έσπευσαν να ενστερνισθούν τα κηρύγματα της Φιλικής Εταιρείας.

Οι δυναστικές έριδες του 14ου αιώνα που συγκλόνισαν το Βυζάντιο και υπέσκαψαν το κύρος του είχαν άμεσο αντίκτυπο και στη Θράκη, πεδίο μαχών των αντιμαχομένων δυνάμεων, προετοιμάζοντας το έδαφος για την κατάκτηση από τους Οθωμανούς.
Το 1341 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ιωάννη Κατακουζηνού και του ανηλίκου Βασιλέα Ιωάννη του Ε΄. Άρχισαν  αχαρακτήριστες ενέργειες οι οποίες αποβήκαν καθοριστικές και καταδικαστικές για το μέλλον ολόκληρης της Θράκης. Ο Κατακουζηνός ζήτησε  τη βοήθεια του Τούρκου Σουλτάνου Ορχάνπουήταν  παντρεμένος με την αδελφή του Θεοδώρα.

Το 46 π.Χ. η Θράκη γίνεται Ρωμαϊκή επαρχία με πρωτεύουσα την Πέρινθο. Στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας οι κάτοικοι της Θράκης γίνονται φιλόνομοι και φιλειρηνικοί με κύριες ασχολίες την γεωργία και την κτηνοτροφία. Η Θράκη αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς εξ αιτίας της βελτίωσης του οδικού δικτύου που συνέδεε την εποχή εκείνη τις μεγάλες πόλεις με την θάλασσα και την κεντρική Ευρώπη.

Μερικές από τις σπουδαιότερες  πόλεις της αρχαίας Θράκης ήταν:
Το Δίον στην Πιερία, η Σίρις (Σέρρες) και Σκούποι (Σκόπια) στην Παιονία, η Αρέθουσα, η Σίνδος και η Κρίστων στη Μυγδονία,  στη Σιθωνία η Ποτίδαια (αποικία των Κορινθίων 7ου π.χ. αιώνα), η Σάνη, τα Στάγειρα (στη σημερινή Ολυμπιάδα),

ΘΡΑΚΗ-Ιστορία, Λαογραφία, Η Αρχαία Θράκη, ως γεωγραφικός όρος, δεν ήταν ένα Κράτος με τη σημερινή έννοια, δεν συμπίπτει με έναν ορισμένο λαό.  Απoτελούνταν από  πολλά μικρά ή μεγάλα φύλλα- Έθνη ( 8 κύρια κατά τον Ηρόδοτο, 22 κατά το Στράβωνα και πάνω από 70 με τις υποδιαιρέσεις τους) που είχαν μεταναστεύσει στον νοτιοανατολικό ευρωπαϊκό χώρο μετά τους Έλληνες, μετά τα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ. και τα οποία είχαν το Βασιλιά  τους ή αρχηγό και τη δική τους ιστορία.

Ως προς την προέλευση του ονόματος της Θράκης οι απόψεις διίστανται. Σύμφωνα όμως με την πλειοψηφία των ειδικών των οποίων η άποψη στηρίζεται στην μυθολογική ερμηνεία πήρε το όνομά της από την Θράκη, την τέταρτη κόρη του Ωκεανού και της Παρθενόπης, (Τρίτη η Ευρώπη). Το προηγούμενο όνομα της Θράκης ήταν Πέρκη. Ο Όμηρος την αποκαλεί Θρήκη, Θρηίς, Θρης. Λεγόταν λέει και Αρία, ίσως από τον Θεό Άρη που κατοικούσε εκεί, ή λόγω καταγωγής των Θρακών από την Αρία φυλή. Κατά τον Καρολίδη το Θραξ-Θράκη μερικοί το συσχετίζουν με το ελληνικό θρέω-θρω-θρύλος-θρήσκος-θρησκεύω και από την ηθική έννοια μετέπεσε σε φυλετική. Κατά τον Πλάτωνα, τον Πίνδαρο και τον Αισχύλο η ονομασία είχε συμβολικό χαρακτήρα και υποδήλωνε τον τόπο της αγνής διδασκαλίας και της ιερής ποίησης.

Με το σημερινό σύντομο αφιέρωμα στον θρυλικό οπλαρχηγό της Θράκης Κωατή Ιγνάτογλου ξεκινάει μια μακρά σειρά αναφορών στην ιστορία, την λαογραφία, την μουσική, τους χορούς, τα ήθη τα έθιμα τις παραδόσεις και την λαϊκή πίστη και λατρεία στη Θράκη.

Το βρώμικο 2011

Τα σκάνδαλα που αρχίζουν να σκάνε σαν κανόνια εκείνη την Άνοιξη του 1988, ήταν προϊόν της διαχείρισης του καπιταλισμού από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Από τις «καλύτερες μέρες» που υποσχόταν για την εργατική τάξη, ριχνόταν στην κούρσα για να πιάσει η άρχουσα τάξη τις χρυσές ευκαιρίες της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και της «απελευθέρωσης των αγορών». Οι Κοσκωτάδες, και τα άλλα «νέα τζάκια» -κι όχι μόνο τα «νέα»- ήταν το σύμβολο αυτής της στροφής.