Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Είναι νωπές ακόμα στη μνήμη οι συγκεντρώσεις αγανακτισμένων μπροστά από τη Βουλή αρχές της περασμένης δεκαετίας, τότε που μαζί αριστεροί και δεξιοί εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για τις πρώτες συνέπειες των μέτρων τιθάσευσης του θηριώδους ελλείμματος το οποίο κατέλιπαν η μόλις απελθούσα κυβέρνηση Καραμανλή και η αθροιστική κληρονομιά του λαϊκισμού της μεταπολίτευσης.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Ούτε η πλέον εύφορη είναι, ούτε της περισσεύουν οι φυσικοί πόροι. Μήτε περίσσεψε ποτέ ο πλούτος της. Έχει μέγα πλούτο την καρδιά των παιδιών της. Και διδάσκει ήθος με τη λεβεντιά των ανθρώπων της.

Ή λιμός δριμύς ταλανίζει την Αιτωλοακαρνανία ή τα παιδιά-μαθητές δημοτικών σχολείων της είναι τα πλέον …φαγανά της χώρας.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε από την Ελληνική Δικαιοσύνη ως εγκληματική Οργάνωση. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των οργανωμένων πράξεων βίας, ατιμώρητοι  για κάμποσα χρόνια, έφτασαν μέχρι τον φόνο του Π. Φύσσα και έλαβαν την πρέπουσα απαξία και τιμωρία από τη Δικαιοσύνη. Τελεία.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Καλά εσύ πιστεύεις αυτές τις διαδόσεις; Είναι δυνατόν έξυπνος άνθρωπος να δίνεις βάση σ’ αυτές τις μπούρδες με τους ιούς και τις μάσκες;
Αιφνιδιάστηκα, ομολογώ. Σε ρυθμό πολυβόλου ο φίλος συνέχισε πως στη Νορβηγία, όπως όλοι ξέρουν, κανείς δεν φορά μάσκα και κανείς δεν πέθανε από κορονοϊό.

Κάποτε ήταν ο αγαπημένος εχθρός των μανάδων και των γιαγιάδων μας. Ενέσκηπταν τα βράδυα στα κοτέτσια κι αν έβρισκαν ανοιχτή πόρτα, το άλλο πρωί δεν έβρισκαν κότες και νουσάκες και πιλίτζια οι νοικοκυρές. Ενίοτε μάλιστα συνιστούσαν και μαθηματικό πονοκέφαλο. Σαν κι αυτόν που βασάνισε την ταλαιπωρημένη πρόσφυγα μάνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30 όταν στα μαθήματα που οργάνωνε τότε το κράτος για τις εγκύκλιες γνώσεις στους κατά βάση αγράμματους πρόσφυγες, ήρθε αντιμέτωπη με το εξής δυσκατάβλητο ερώτημα:

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Ένας ιός ατίθασος χρειάστηκε μόνο δυο μήνες δράσης για να ανατραπεί το νεοφιλελεύθερο σύμπαν και καταστούν ψηλαφητά και στους πλέον εμμονικούς ιδαλγούς του Φρίντμαν πως η κοινωνική και οικονομική οργάνωση δεν μπορεί να αποτελεί αντίγραφο κατασκευής ενός ρολογιού.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Μαύρη επέτειος για το Κιλκίς. Συμπληρώθηκαν εννιά χρόνια από τον Μάιο του 2011 όταν εγκαταστάθηκε ο ανάδοχος εργολάβος του δρόμου Νέας Σάντας - κόμβος Ασσήρου.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Με αφορμή σχετική ερώτηση της βουλευτή κ. Ειρήνης Αγαθοπούλου για την ίδρυση-λειτουργία ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Κιλκίς, απάντησε η Νέα Δημοκρατία, ανταπάντησε η κ. Αγαθοπούλου, επανανταπάντησε η Νέα Δημοκρατία και πάει λέγοντας. Αντικείμενο του δημόσιου διαξιφισμού; Τίνος είναι οι ευθύνες της μη λειτουργίας (ίδρυσης) ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Κιλκίς.

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη.

Δεν δοκιμάζεται μόνο η υγεία μας ετούτες τις μέρες. Είναι και αξίες σχεδόν ξεχασμένες, πλήρως υποτιμημένες στους καιρούς της σπατάλης προ Κρίσης (π.Κ.), οι οποίες δεν κατάφεραν να ορθοποδήσουν ούτε στη δεκαετία της ανάγκης. Αξίες όπως η αλληλεγγύη, η έγνοια για τον Πλησίον, η κοινωνική ευαισθησία εμπράκτως εκδηλωμένη...
Από λόγια δόξα στον Γιαραμπή. Καθώς δεν πληρώνουμε και εφορία δοξάσαμε εαυτούς και αλλήλους. Στην πράξη οι στενεμένοι πείνασαν και οι χορτάτοι απλώς εξέφραζαν την προφορική αλληλεγγύη τους. Και κάμποσοι χρησιμοποίησαν την πραγματική πείνα των στενεμένων για να σώσουν τα δικά τους (πολυτελή) ιμάτια.
Ετούτες οι μισοπεθαμένες αξίες ιδού και πάλι σε δοκιμασία. Στους μήνες - ελπίδα να μην γίνουν χρόνια- του Κορονοϊού. Όπου ο φόβος φώλιασε στις ψυχές μας και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης απειλεί την ανθρωπιά μας.
Παραπονιόταν ο παππούς που μένει μόνος του στην πολυκατοικία. Κι είναι το παράπονό του η αιτία να γραφτεί το σχόλιο. Είμαι μια εβδομάδα κλεισμένος στο σπίτι μου. Δίπλα, πάνω κάτω υπάρχουν οικογένειες, νέοι... Κανείς δεν χτύπησε την πόρτα μου να δει αν ζω αν πεθαίνω, αν έχω ανάγκη από τρόφιμα, αν έχω φάρμακα...
Δεν καταγγέλλει κανέναν ο παππούς. Και ποιον να καταγγείλει άλλωστε, τον γείτονα; το παιδί του; το εγγόνι του; τους φίλους του;
Την πίκρα του εκφράζει ο παππούς. Την τραγωδία που ζει η ψυχή σε καιρούς όπου μισοπεθαμένες αξίες δοκιμάζονται στο αμόνι του φόβου.
Μην τον αφήσουμε μόνο λοιπόν τον παππού. Μένουμε σπίτι, αλλά μια φορά τη μέρα να χτυπήσουμε την πόρτα του. Έτσι από μακριά, να δει ανθρώπου πρόσωπο. Εκείνο ίσως έχει περισσότερο ανάγκη. Κι όχι τρόφιμα και φάρμακα.