Γραία Κερέκη, τη ρώτησε ο δάσκαλος, πόντιος κι αυτός, ας λέμε πως έναν ημέραν ενέσπαλες να τσουπώντς την πόρταν τη πόνιας. Απές έσαν 20 κοσάρας κι έρθεν το βράδον ο αλεπόν και έφαεν τα πέντε.Την άλλεν ημέραν το πρωίν πόσα κοσάρας έβρες;
Σκέφτηκε η βασανισμένη, πλην όχι ακριβώς μαθηματικό μυαλό, γραία Κερέκη, το έφερε από εδώ, το γύρισε από εκεί, άκρη δεν έβρισκε. Οπότε επιστράτευσε την πονηριά της και ..ξέρανε το δάσκαλο.
Ναι, μωρέ δέσκαλε. Και γιατί ν’ ανασπάλω; Κι άλλο καλλίον κι έν να τσουπώνω την πόρταν, να μην εμπαίν’΄ο αλεπόν; και τα κοσάρας όλα να ευρίκω και το κιφάλι μου να μην τσακώνω;
Τέτοιου είδους βάσανα δημιουργούσαν κάποτε οι πρόγονοι της κυρά Μαριώς, της μικρής αλεπούς, στα νοικοκυριά των χωριών. Που να τολμούσαν να κυκλοφορήσουν την ημέρα…Θα την έπαιρναν στο κατόπι μικροί μεγάλοι. Χώρια τα σκυλιά που δεν τις άφηναν να πλησιάσουν ούτε καν στις παρυφές των χωριών.
Όμως τα χρόνια πέρασαν. Τα χωριά έμειναν άδεια, τα σκυλιά χόρτασαν καθώ ςτρώνε πια κροκέτες και κονσέρβες και παίρνουν και βιταμίνες αν χρειαστεί και οι αλεπούδες βγήκαν σεριάνι μέσα στα χωριά πια.
Συνήθισαν και την ανθρώπινη παρουσία, τόσο που το πρωί του Σαββάτου 18 Ιουλίου στο τρίγωνο παρκάκι αμέσως μετά την ταβέρνα «Ξινό Νερό» η κυρά Μαριώ βγήκε κανονικό σεριάνι μετά κολατσιού. Την πλησίασα στα δυο μέτρα. Ατάραχη. Σχεδόν πόζαρε φιλάρεσκα καθώς έβγαλα την φωτογραφική μηχανή να την απαθανατίσω. Με αργές κινήσεις κι ας γάβγιζαν λίγο παραπάνω τα «θηρία» μου στο σπίτι μου, αμέσως παραπάνω. Όπου θηρία εσείς εννοήσατε δυο σκυλάκια που είναι τόσο ατρόμητα, ώστε γαυγίζουν εκ του ασφαλούς μόνο όταν είναι προστατευμένα εντός της περίφραξης του σπιτιού μου.
Η κυρά Μαριώ όμως ούτε εμένα και το αυτοκίνητο σκιάχτηκε, ούτε στα γαυγίσματα των θηρίων μου έδωσε βάση. Ολοκλήρωσε το κολατσιό της και με τη ησυχία της αποσύρθηκε στο δασάκι-παρκάκι.
Κι από τότε κάθε που κάνω τη διαδρομή προσέχω διπλά. Μην τυχόν και πεταχτεί απρόσεχτα από το δασάκι η κυριά Μαριώ. Το κάποτε φόβητρο των νοικοκυριών. Και τώρα πεινασμένο αλεπουδάκι υποφέρει κι από τη ζέστη. Κι ευτυχώς κοντά είναι και το ποταμάκι του Μεταλλικού πάντα πηγή δροσιάς και λίγου νερού.
Να προσέχετε κι εσείς. Κάποτε μάλιστα ίσως δούμε και στην Ελλάδα πινακίδες που να συστήνουν στους οδηγούς: Οδηγείτε σιγά. Κυκλοφορούν ζώα. Σαν την κυρά Μαριώ του Μεταλλικού.
Θεοφύλακτος Παγλαρίδης