Τότε που στον επίσημο κανονισμό λειτουργίας των Νομαρχιών – κρατικές ήταν τότε- φαρδιά πλατιά αναφέρονταν πως μεταξύ των σκοπών λειτουργίας τους ήταν και η καταπολέμηση του κομμουνισμού.
Τότε που η εθνική Αντίσταση κατά Γερμανών, Ιταλών και Βούλγαρων κατακτητών εθεωρείτο όχι τίτλος τιμής για όσους πρωταγωνίστησαν, αλλά οιονεί ποινικό αδίκημα. Και μουντζούρα στο φάκελό τους ο οποίος ετηρείτο με σχολαστική ακρίβεια στην Ασφάλεια.
Τότε που τα μεροκάματα και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων αποδίδονταν με το εμβληματικό «τρεις και εξήντα»
Τότε που η ισότητα των δυο φύλων ήταν γράμμα κενό και όνειρο του μισού πληθυσμού ο οποίος μόλις 20 χρόνια νωρίτερα είχε πρωτοψηφίσει.
Πως να καταλάβεις εκείνη την εποχή που δεν υπήρχε Εθνικό Σύστημα Υγείας και ουαί κι αλίμονο αρρώσταινες και δεν είχες δυο φράγκα στην τσέπη;
Πως να καταλάβεις εκείνη την εποχή όταν οι αποφάσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ελέγχονταν και εγκρίνονταν όχι μόνο για την νομιμότητά, αλλά και τη σκοπιμότητά τους;
Πως να καταλάβεις τη δίψα για αλλαγή εκείνων των καιρών όπου στην Ασφάλεια υπήρχε ειδικό τμήμα το οποίο ασχολούνταν με τους επικίνδυνους συνδικαλιστές. Με χούι να οργανώνουν απεργίες κι άλλες παρόμοιες …κομμουνιστικές εκτροπές;
Ατελεύτητος ο κατάλογος των δημοκρατικών αιτημάτων εκείνων των καιρών. Αιτημάτων τα οποία στάθηκαν η γενεσιουργός αιτία της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ.
Κακά τα ψέματα. Δεν χρειαζόταν κάποιο σοσιαλιστικό κίνημα για να γιατρέψει εκείνα τα δεινά. Περισσότερο σε αστικοδημοκρατικό εκσυγχρονισμό έμοιαζαν όλα ετούτα για τα οποία διψούσε η κοινωνία. Και διψούσε επειδή κυβερνούσε μια οπισθοδρομική δεξιά στην Ελλάδα ουδεμίαν σχέση έχουσα με τα αστικά κόμματα της δυτικής Ευρώπης.
Όλα αυτά τα αιτήματα παρέμεναν ζωντανά και πιεστικά ακόμα και εφτά χρόνια αφ’ όταν ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ για να το στείλουν στην εξουσία τον Οκτώβρη του 1981.
Τα χρόνια πέρασαν, τα αιτήματα μεταλλάχτηκαν, ζήσαμε χρόνους ευμάρειας, υπαρκτής και τεχνητής, ζήσαμε κρίσεις, υπομείναμε μνημόνια, αλλαγές κυβερνήσεων και σήμερα η χώρα αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις.
Κάποια από τα αιτήματα εκείνων των καιρών επανεμφανίστηκαν. Με πιο πιεστικό εκείνο του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Αφού καταφέραμε να ξεθεμελιώσουμε ό,τι απόμεινε από το δημιούργημα των Αυγερινου-Γεννηματά.
Κι είναι υστέρηση σε καιρούς όπου η χώρα αιμορραγεί δημογραφικά, σε χρόνους όπου η περιφέρεια τείνει να καταστεί ακατοίκητη, στην Ελλάδα της παραγωγικής ερημίας δεν εμφανίζεται μια προσωπικότητα, ένα κόμμα, ένα Κίνημα για να εκφράσει τις σύγχρονες αγωνίες με λόγο πειστικό, με προτάσεις ορθολογικές, ώστε να βρει αποκούμπι ο πολίτης.
Όπως πριν 50 χρόνια.
Σαν σήμερα, τρεις του Σεπτέμβρη
