Και πάσα συζήτηση για τον ποινικό κώδικα όταν μάλιστα ασκείται από αδαείς αποτελεί προσβολή στην ίδια την λυτρωτική απόφαση της Δικαιοσύνης.
Κάποιοι θα μπουν φυλακή και περισσότεροι θα ξενοιάσουν. Εξάλλου πόσες μέρες να κρατήσει το Πάσχα εν Ελλάδι; Ελάχιστες κατά παράδοση.
Απομένει τώρα το δυσκολότερο: να νικηθεί και το τέρας που εξέθρεψε την Χρυσή Αυγή: ο φασισμός που κανοναρχεί ευρέα τμήματα πληθυσμού. Κάτι παραπάνω από 10% έλαβε η Χρυσή Αυγή στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, ούσα τρίτο κόμμα και στο Κιλκίς. Πολίτες από το άκρον δεξιόν του φάσματος έως κατ’ όνομα προοδευτικούς που την επέλεξαν για να τιμωρήσουν τους πολιτικούς για την κρίση! Το πλέον ηλίθιο επιχείρημα που επιστράτευαν όσοι είχαν τον φασισμό μέσα τους, τον ασκούσαν σε όλες τις άλλες πλευρές της ζωής τους, αλλά ντρέπονταν να πουν ότι είναι φασίστες.
Για τους ακροδεξιούς περιττεύει κάποια άλλη αναφορά. Ακόμα και σήμερα σε καφενεία του Κιλκίς θα ακούσεις δήθεν αγανακτισμένους να αναπολούν τον Παπαδόπουλο. Γνωστές είναι επίσης οι λαοθάλασσες με τις οποίες υποδέχτηκε η μικρή μας πόλη τους αρχιερείς της χούντας. Και μην μου πείτε ότι ήταν όλοι τους δημόσιοι υπάλληλοι και εξαναγκάστηκαν…
Ανατρέξτε σήμερα κιόλας στο διαδίκτυο για να φρίξετε από όσα διακηρύσσουν πίσω από την ανωνυμία τους “αθώοι” πολίτες, Κιλκισιώτες της διπλανής πόρτας. Κηρύγματα μίσους, φασισμού και βλακείας στο όνομα δήθεν της αγάπης προς την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια.
Μην πάμε μακριά άλλωστε. Χρειάζονταν αποφάσεις δικαστηρίων για να απομονωθούν ως απόβλητοι της δημοκρατίας όσοι εξέφρασαν την Χρυσή Αυγή στο Κιλκίς; Απαγορευτικό εισαγγελέα χρειάζονταν όσοι διακινούσαν τις απόψεις τους μέσα από τις ιστοσελίδες και τις εφημερίδες τους; Με συνεντεύξεις και πηχυαίους τίτλους διαφήμιζαν – μερικοί παριστάνουν ακόμα και τους αριστερούς, τρομάρα τους- την φασιστική πραμάτεια.
Κι άλλοι πάλι πούροι δημοκράτες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεντευξιάζονται με φορείς της φασιστικής ιδεολογίας που έφτασαν στο σημείο να παριστάνουν και τους δημόσιους κήνσορες. ( πρωτοσέλιδα υπάρχουν και αναρτήσεις, για όσους θέλουν να ξεχάσουν)
Παρένθεση: Είμαστε οι μοναδικές εφημερίδες του νομού που δεν δημοσιεύσαμε ούτε μια ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής, οι μοναδικές εφημερίδες που δεν πήραμε έστω και μια συνέντευξη, ή μια δήλωση Χρυσαυγίτη. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Κλείνει η παρένθεση.
Αυτό λοιπόν είναι το δύσκολο έργο. Να καταπολεμηθούν οι αιτίες που ευνοοούν την μισαλλοδοξία, το κυνήγι του Άλλου, του διαφορετικού, δηλαδή να καταπολεμηθεί ο φασισμός στη γέννα του.
Θα χρειαστούν χρόνια πολλά και περισσότερη επιμονή και συνέπεια. Είναι θέμα παιδείας, πολιτισμού. Και η Δημοκρατία οφειλει να βρει και στον τομέα αυτό απαντήσεις.
Περί της Χρυσής Αυγής ελάχιστα χρήζουν πλέον να λεχθούν. Εξάλλου τώρα όλοι μάχονται για να αποδείξουν πόσο φανατικοί πολέμιοί της υπήρξαν. Κι ο πλεονάζον φανατισμός, τους οδηγεί να σκοτώνονται και μεταξύ τους.
(αντιγράφω στην συνέχεια τμήμα άρθρου μου «Η βία της Χρυσής Αυγής και η άλλη» από τις 26 Οκτωβρίου 2012 ΕΙΔΗΣΕΙΣ)
Όμως αποτελεί υποκρισία να εντοπίζεται μόνο σε ένα πολιτικό κόμμα ή χώρο (ακροδεξιό) το ευρύτερο πρόβλημα της βίας και της μη ανοχής
Τη βία γεννά η μη ανοχή της διαφορετικής άποψης. Και η μη ανοχή οδηγεί στην άρνηση του διαλόγου. Στην χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία ο διάλογος και η αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων δεν γίνεται στην αγορά με ευπρέπεια και σεβασμό στην άλλη άποψη και στον άλλο πολίτη, αλλά στα «μαρμαρένια αλώνια» των φανατικών και των σωτήρων του έθνους και του λαού. Ιδού οι μήτρες της βίας. (Και του φασισμού)
Σε πείσμα του Ηράκλειτου που διακήρυσσε από τον 6ο αιώνα π.Χ. ότι «ξυνόν εστί τοις πάσι το φρονείν» η νεοελληνική κοινωνία είναι διάσπαρτη από «κατόχους της απόλυτης αλήθειας». Από τα απλούστερα των πραγμάτων μέχρι τις υψιπετείς ιδεολογικές και πολιτικές αναζητήσεις.
Κι όσοι θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, δεν ακούν κανένα και συνηθέστατα με αγενή τρόπο προσβάλλουν τους «εχθρούς». (η αντίθετη άποψη ενοχοποιείται και μαζί ενοχοποιούνται οι εκφραστές της)
Από εκεί και πέρα, η άρνηση του διαλόγου κατοχυρώνεται κι όπου ο λόγος δεν είναι κυρίαρχος, η βία τον υποκαθιστά. Φραστική στην αρχή. Και έμπρακτη στη συνέχεια....
Όσοι ασκούν αυτή τη βία είναι μάταιο να υπερτονίζουν τη βία των άλλων και να «αφαιρούν από το κάδρο» τη δική τους συμμετοχή. Πολύ περισσότερο να επικαλούνται τη βία των άλλων για να ασκήσουν τη δική τους…
Άφρονες καθώς αγνοούν πως αργά ή γρήγορα όλοι πληρώνουν τα επίχειρα των πράξεών τους.
Οχτώ χρόνια μετά προσυπογράφω μέχρι εσχάτου ιώτα το άρθρο μου αυτό. Με έμφαση στην τελευταία παράγραφο.
