Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.                                             

Ο χρόνος απασχόλησε τον άνθρωπο από πολύ παλιά. Στο «πρόσωπό» του έχουν πλασθεί μύθοι και θρύλοι.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

.Τα βαπόρια φορτωμένα με πρόσφυγες όλων των ηλικιών, με συμπράγκαλα πολλά και ζώα κατέπλεαν στο λιμάνι της Καλαμαριάς από το Βατούμ της Γεωργίας. Η χαρά του ερχομού από τη μια και η πίκρα του ξεριζωμού από την άλλη, διαμόρφωναν  ένα  τοπίο ανάμεικτο από αισθήματα.  Ο ξεριζωμός από την παλιά πατρίδα κι ο ερχομός στη νέα συνέθεταν συναισθήματα χαρμολύπης ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των προσφύγων.

Του Νίκου Κωνσταντινίδη, Εκπαιδευτικού – συγγραφέα.

...Ο πατέρας της Μερόπης λεγόταν Γρηγόρης Καραπιπέρωφ, ήταν απόφοιτος του Γυμνασίου του Καρς και είχε υπηρετήσει στο ρωσικό στρατό. Στην Ελλάδα ήρθε το 1914, μαζί με άλλους δύο δασκάλους από το Βεζίνκιοϊ για να δουν από κοντά, πώς είναι η ζωή εδώ. Ο πατέρας του Γρηγόρη και παππούς της Μερόπης, τού είχε πει να μη γυρίσει πίσω στο Καρς, δωροδοκώντας, μάλιστα, τις ρωσικές αρχές, γιατί,  αν γυρνούσε, θα έπρεπε να υπηρετήσει ξανά στο ρωσικό στρατό.

Γράφει o Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - Συγγραφέας.

Με αφορμή τα τεκταινόμενα στη χώρα ήρθε στο νου μου ο μύθος του Σπηλαίου του Πλάτωνα. Ο μύθος αυτός μιλά για έναν άνθρωπο που ζει μέσα σε σπηλιά, με την πλάτη γυρισμένη στην είσοδό της, έτσι ώστε  αυτό που αντιλαμβάνεται ως πραγματικό, είναι οι σκιές των όντων που περνούν απ' έξω. 

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Μέρες αντίστασης και εξέγερσης κατά της χούντας αυτές που διανύουμε κι είδα και διάβασα δηλώσεις πολλές. Μόνο που με δηλώσεις και με ευχές ο  ρους της Ιστορίας δεν προχωρεί. Χωρίς  «πάλης ξεκίνημα» και χωρίς «λαϊκό κίνημα» με λόγια αφυδατωμένα και  με τσιτάτα ξύλινα οι καιροί  δεν αλλάζουν, αλλά βουλιάζουν. Όπου η θεωρητική δράση δεν μετουσιώνεται σε πράξη, το πέλαγος μετατρέπεται σε τέναγος. Τη ζωή  μόνο οι λαοί μπορούν οργανωμένα  να την αλλάξουν. "Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» λέει ο Καζαντζάκης.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Στα χρόνια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου  ο άνθρωπος της Αριστεράς ήταν ο θερμός υποστηρικτής της πάλης των τάξεων, ο ένθερμος μελετητής των βιβλίων του Μαρξ, ο φανατικός απομνημονευτής των τσιτάτων του Λένιν. Ήταν πρωτοπόρος στις διαδηλώσεις, είχε λίγα λεφτά, όνειρα πολλά και το όραμα για «Ψωμί- Παιδεία - Ελευθερία» ανόθευτο κι ανίκητο στον αγώνα ενάντια στη χούντα.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, δάσκαλος-συγγραφέας.

Μέρες σαν κι αυτές, μέρες εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της χούντας, ο νους μου πάει πίσω στα περασμένα για να ανασύρει από το θησαυροφυλάκιο της μνήμης στιγμές φωτεινές σαν φανοστάτες στην πορεία της ζωής και το άγνωστο διάβα της.
Ήταν-θυμάμαι- δεκαετία του 1980, όταν νέος δάσκαλος τότε και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Εκπαιδευτικών Σουηδίας, γνώρισα έναν συνάδελφο με λόγο λαϊκό και εύληπτη ακαδημαϊκή γλώσσα. Ένα μορφωμένο και ιδεολογικά καταρτισμένο παιδί, που όταν μιλούσε για πολιτική, συνέπαιρνε το νου μας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

...Τα πογκρόμ κατά των Αρμενίων συνεχίζονταν με μεγάλη αγριότητα. Μια μάνα Αρμένισσα, με μάτια αγριεμένα, με τον τρόμο στα πόδια, αγρίμι αληθινό, έτρεχε να σωθεί μαζί με τα παιδιά της.  
Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα βρέφος. Το μεγάλο της αγόρι, οχτώ περίπου χρονών, έτρεχε μπροστά της, ενώ το μεσαίο, γύρω στα τρία, την τραβούσε από το φόρεμα, βαρίδι σε κάθε δρασκελιά της, να τρέξει, να φύγει, μακριά όσο μπορεί, να γλυτώσει τα παιδιά της από του Τούρκου το μαχαίρι, που δεν γνώριζε κανένα έλεος.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Όταν οι νέοι της Αρχαίας Σπάρτης ήθελαν να απαντήσουν στους μεγαλύτερους ότι θα γίνουν καλύτεροι από εκείνους, τους απευθύνονταν με τη φράση: «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες», που σημαίνει ότι  «εμείς θα γίνουμε καλύτεροι από εσάς». Αν θέλεις να αποδείξεις σε κάποιον ότι είσαι καλύτερός του, οφείλεις να του δείξεις με πράξεις.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Είμαστε η χώρα που εφηύρε πρώτη τη δημοκρατία. Επινοήσαμε από νωρίς τη νομοθεσία, αλλά προτιμήσαμε και την αυθαιρεσία. Θεσμοθετήσαμε το νόμο, αλλά χτίσαμε και το παράνομο στα δάση και την παραλία.  Μιλήσαμε για δικαιοκρατία αλλά υιοθετήσαμε την αδικία. Αγνοήσαμε το «μηδέν άγαν» και το «μέτρον άριστον» και ορίσαμε την υπερβολή στην καθημερινή μας δράση κι έκφραση.