Δεν υπάρχει κοινωνία πουθενά, που να μην έχει κάποια συγκεκριμένα όρια: Ηθικά, πολιτικά και νομικά. Αυτά οφείλει πρώτη από όλους η ίδια η κοινωνία να τα προστατεύει. Διότι ο άνθρωπος μεγαλώνει σε αξία όταν γίνει συνάνθρωπος. Όταν από μεμονωμένη ύπαρξη μπορεί να γίνει συνύπαρξη μέσα σε μια πολιτισμένη χώρα.
Πουθενά, μα πουθενά, η κοινωνία δεν πάει μπροστά με το έγκλημα. Καμία δημοκρατία δεν βελτιώνεται με τη βία και την τρομοκρατία. Η νομοθεσία δεν γίνεται καλύτερη, αν κάποιοι εγκληματίες  σημαδεύουν εκείνους που υπηρετούν το νόμο.
Με άλλα λόγια, το τρομοκρατικό χτύπημα που έγινε πριν λίγες μέρες, στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, ήταν στην ουσία ένα τυφλό χτύπημα στην καρδιά της Δημοκρατίας, με προσχηματικό στόχο ένστολα παιδιά. Της Ελλάδας παιδιά,  που, όταν πάνε για δουλειά, αφήνουν κι αυτοί σπίτι τους ανθρώπους που τους περιμένουν…
Η τρομοκρατία ως φαινόμενο ούτε δικαιούται αλλά ούτε και  δικαιολογεί καμία εξήγηση. Είναι μια ένοπλη μορφή βίας και μια ακραία έκφραση φοβίας που εκδηλώνεται αδιάκριτα ενάντια σε συμβολικούς στόχους.
Θα ήταν ήττα για την Ελληνική  δημοκρατία, εάν οι τρομοκρατικές ενέργειες, γινόντουσαν η αιτία για να περιοριστούν  τα δικαιώματα της ελευθερίας του ατόμου.
Διότι, το να είναι θεωρητικά κατοχυρωμένη η ελεύθερη κυκλοφορία του ατόμου, αλλά πρακτικά να φοβάται να κυκλοφορεί στους άδειους κι επικίνδυνους δρόμους της Αθήνας, το γεγονός αυτό από, από μόνο του και μόνο αποτελεί περιορισμό των πολιτικών του ελευθεριών. 
Δυστυχώς, το έγκλημα στις μέρες μας έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Έχει γίνει άγριο, απρόβλεπτο και ανεξήγητο. Ίσως γιατί υιοθετήσαμε ως κοινωνία την αδιαφορία.  Ένα είδος, θα έλεγα,  κοινωνικού «μαξιλαριού» πάνω στο οποίο καθεύδει τον ύπνο της ανοχής η συλλογική συνείδηση.
Γι’ αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους το οργανωμένο έγκλημα έχει διεισδύσει στα σπλάχνα της απρόσωπης πόλης. Σε καιρούς χωρίς κοινωνικούς φραγμούς και με θεσμούς που έχουν εν πολλοίς καταρρεύσει.  Σε εποχές που η αδράνεια έχει γίνει το πιο καλό λίπασμα για το «άνθος του κακού».
Σε τέτοιες στιγμές, σε κάτι τέτοιες στιγμές  καλείται η κοινωνία να ορθώσει το ανάστημά της. Να αντιδράσει στις συμπεριφορές της ωμής βίας που απαξιώνουν τη ζωή. Για να «ζεσταθεί» η  ανάσα του πολίτη που τρέμει σε ανήλιαγα μέρη μέσα στην «έρημη πόλη», που θα έλεγε ο Έλιοτ. 
Κάτι τέτοιες στιγμές οφείλει ο πολιτικός κόσμος πρώτος από όλους να καταδικάσει τους αδίστακτους δολοφόνους,  που στοχοποιούν συμβολικά ένστολα παιδιά, που το καθήκον τους τα έταξε να φυλάνε την πόλη και το νόμο.
Η Σοφία Ψυχογιού θα μπορούσε να ήταν κόρη, αδερφή ή και φίλη του καθενός μας. Η αυθόρμητη στήριξη του κόσμου στο face book ήταν συγκινητική. Πάνω από 23 χιλιάδες δήλωσαν φίλοι της και καταδίκασαν τη βάναυση επίθεση που δέχθηκε σε ώρα καθήκοντος. 
Οι σφαίρες, όμως, που σημάδεψαν την ειδική φρουρό, είναι οι ίδιες σφαίρες που  σημάδεψαν ταυτόχρονα το νόμο. «Την  ψυχή της πόλης», που θα έλεγε ο Αριστοτέλης.
Γιατί, όσο καλός κι αν είναι ο νόμος, από μόνος του δεν εξασφαλίζει την ευνομία, όταν δεν υπακούουν σ’ αυτόν οι πολίτες.
Ιδίως σε καιρούς, σαν κι αυτούς, που τα πάντα δοκιμάζονται και τα πάντα είναι ενδεχόμενα. Τότε είναι που πρέπει, για έναν επιπλέον λόγο, να υπερασπισθούμε τις αξίες της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε.
Γιατί, το να αφορίσουμε τη βία είναι εύκολο. Το να καταδικάσουμε το έγκλημα είναι απλό. Το να αντιδράσουμε ως κοινωνία ενάντια στην τρομοκρατία είναι το πιο χρήσιμο, κι αυτό οφείλουμε να κάνουμε.
Αλλιώς θα πετύχει η τρομοκρατία το στόχο της: Θα περιορίσει τα δικαιώματα της ελευθερίας του πολίτη με νόμους που η ίδια θα προκαλέσει…