Φέτος συμπληρώνονται 69 χρόνια από την μαύρη άνοιξη  του 1941. Από την μαύρη εκείνη ημέρα του Απρίλη που εδώ στα Αμάραντα κατά την διάρκεια της μάχης με τους Γερμανούς έχασαν τη ζωή τους 8 Έλληνες στρατιώτες και 3 Αμαραντιώτες. Με βαθιά συγκίνηση λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα εδώ στο ετήσιο μνημόσυνο και στην εκδήλωση εις μνήμη των πεσόντων. Των νέων, των γενναίων παλικαριών που δεν είχαν φανταστεί ότι θα γίνονταν ήρωες.
Ήταν απλά παιδιά που όταν όμως η Πατρίδα τους κάλεσε χωρίς ενδοιασμούς έδωσαν το παρών, μαθήματα τόλμης και ανδρείας και πρόσφεραν στην πατρίδα ότι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τους την ζωή.
Σήμερα συγκεντρωθήκαμε εδώ για να θυμηθούμε τα γεγονότα εκείνης της εποχής και για να τιμήσουμε τους ήρωες…
Κωνσταντίνο Κουρκουτά Ανθυπολοχαγό, Θεόδωρο Κράκα Λοχία και τους στρατιώτες, Άγγελο Σερέτη, Κωνσταντίνο Βαβάιτογλου, Θεόδωρο Μπαρή, Παναγιώτη Καράμπελα, Νικόλαο Χατζηκώστογλου, Αλέξανδρο Βλαχάκη
Καθώς και τους συγχωριανούς μας, Γεώργιο Παπαδόπουλο Γραμματέα της κοινότητας Αμαράντων, Ηλία Λαζαρίδη κλητήρα της κοινότητας και Θωμά Παπαγεωργίου. 
Την ίδια ημέρα στο μεθοριακό φυλάκιο του χωριού Ακρίτα σκοτώθηκε ο Αμαραντιώτης Αβραάμ Χουνουζίδης
Μεγάλος όμως ήταν και ο αριθμός των στρατιωτών που λαβώθηκαν από τα πυρά των Γερμανών. Οι τραυματίες ήταν οι: Παναγιώτης Λεπενιώτης, Γεωργιος Καμπέλης, Ιωάννης Αλεξανδρής, Κωνσταντίνος Βουρούκας, Νικόλαος Ζαρουκάκης.
Αυτούς τους αγωνιστές θυμόμαστε και τους αποτίνουμε σήμερα, τον οφειλόμενο φόρο τιμής. Αυτούς, που είχαν ως υπέρτατες αξίες την ειρήνη και την ελευθερία. Αυτούς που δεν δείλιασαν, πολέμησαν και έπεσαν μαχόμενοι στα Αμάραντα στις 8 Απριλίου του 1941.
Η μάχη των Αμαράντων είναι ακόμη και σήμερα άγνωστη σε πολλούς. Ήταν μια από τις χιλιάδες μάχες που δόθηκαν κατά την διάρκεια του β παγκοσμίου.
Ενός πολέμου στον οποίο ενεπλάκη η πλειοψηφία των εθνών και που αποδείχθηκε η πιο εκτεταμένη γεωγραφικά και δαπανηρή ένοπλη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Άρχισε στις 7 Ιουλίου 1937 στην Ασία και στις 1 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ευρώπη.
Ο πόλεμος σήμανε την πλήρη ερήμωση αρκετών χωρών σε Ασία  και Ευρώπη. Οι ανθρωπότητα κατά την διάρκεια πολέμου θρήνησε περισσότερες από 55 εκατομμύρια ζωές.
Τα αποτελέσματά του ήταν καταστροφικά και στην Ελλάδα όπου ο πόλεμος ξεκίνησε με την εισβολή των Ιταλικών στρατευμάτων στις 28 Οκτωβρίου 1940. Μην ξεχνάμε πως η γεωγραφική θέση της χώρας μας εξυπηρετούσε απόλυτα τα σχέδια του ιταλικού επεκτατισμού.
Η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας έγινε με αρκετές, από αριθμητική άποψη, δυνάμεις, αλλά ακατάλληλα εξοπλισμένες για ορεινό πόλεμο και βαρύ χειμώνα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν το γεγονός ότι οι Ιταλοί δεν περίμεναν αντίσταση από ένα λαό, ο συνολικός πληθυσμός του οποίου ήταν όσες και οι ένοπλες δυνάμεις της Ιταλίας. Η ήττα των Ιταλών και η γελοιοποίηση του στρατού τους ανάγκασαν το Χίτλερ να επέμβει, να προστρέξει σε βοήθεια της συμμάχου της. Συνέτριψε απάνθρωπα τη Γιουγκοσλαβία και στις 6 Απρίλη 1941 εξαπέλυσε επίθεση κατά της Ελλάδας. Η επίθεση στα μακεδονικά οχυρά άρχισε τα ξημερώματα, πριν το τέλος του τελεσιγράφου προς την ελληνική κυβέρνηση.
Οι συνδυασμένες δυνάμεις τις Ελλάδας και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας πολέμησαν με μεγάλη επιμονή, όμως υστερούσαν σε αριθμό και εξοπλισμό και τελικά κατέρρευσαν. Στις 23 Απριλίου 1941 υπογράφηκε η συνθηκολόγηση για την παράδοση της Ελλάδος στους Γερμανούς. για την ισχυρή
Η αντίσταση που προέβαλαν οι Έλληνες στρατιώτες ήταν τόσο ισχυρή ώστε τόσο Γερμανοί όσο και Σύμμαχοι αξιωματούχοι εξέφρασαν το θαυμασμό τους.
Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν τη γερμανική εκστρατεία στην Ελλάδα αποφασιστική για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρώντας ότι αποτέλεσε σοβαρή καθυστέρηση της εισβολής του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση.
Άλλωστε ο ίδιος ο Χίτλερ αποκάλυψε ότι η επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος υπήρξε καταστροφική για την Γερμανία. Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθεια μας, ο Πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα, πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος είχε τονίσει σε συνέντευξη του ο Χίτλερ .
Στις 8 Απριλίου οι Γερμανοί με άρματα μάχης διεισδύουν από την Γιουγκοσλαβία στο ελληνικό έδαφος μέσω της Δοϊράνης, προελαύνουν ταχύτατα και εξουδετερώνουν την φρουρά του μεθοριακού φυλακίου του Ακρίτα.
Την ίδια ώρα ο Ελληνικός στρατός καταρρίπτει ένα Γερμανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο κοντά στη λίμνη. Στο μεταξύ οι Γερμανοί έφτασαν πολύ γρήγορα γύρω στις 8.30 το πρωί στα Αμάραντα.
Στον περίβολο της παλιάς εκκλησίας, και σε άλλες περιοχές του χωριού τους περίμεναν όμως οι Έλληνες στρατιώτες, ένα τμήμα του 2ου λόχου του 192 Συντάγματος που όρθωσαν το ανάστημα τους και με πίστη και ανδρεία αντιμετώπισαν τα στρατεύματα του Χιτλερ.
Πολλοί ήταν οι κάτοικοι του χωριού που κατέφυγαν στα βουνά καθώς ήταν σίγουροι για αυτό που θα ακολουθούσε. Και πράγματι μέσα σε λίγα λεπτά όλο το χωριό μετατράπηκε σε πραγματικό πεδίο μάχης. Επικράτησε χάος. Παλιά σπίτια-αποθήκες τυλίχτηκαν στις φλόγες και οι κάτοικοι του χωριού πανικόβλητοι έτρεχαν να σωθούν, να κρυφτούν, να σώσουν τα παιδιά τους από το μένος των Γερμανών. Τα πυρά των αυτόματων όπλων αντηχούσαν, οπλοπολυβόλα γέμιζαν και άδειαζαν στα κορμιά των αγωνιστών που ένας ένας άφηναν την τελευταία τους πνοή μαζί με κατοίκους του χωριού.
Σημαντικό το θάρρος που επέδειξαν εκείνη την ημέρα ο Γραμματέας της κοινότητας Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο κλητήρας Ηλίας Λαζαρίδης που ειδοποιήθηκαν να βρίσκονται στο κοινοτικό γραφείο καθώς ήταν το μοναδικό σημείο που διέθετε τηλέφωνο. Χωρίς φόβο ξεκίνησαν αλλά δεν τα κατάφεραν καθώς έπεσαν νεκροί από τα πυρά. Λίγο νωρίτερα είχε τραυματιστεί θανάσιμα από σφαίρες Γερμανών και ο άτυχος Θωμάς Παπαγεωργίου.
Ο φόρος αίματος βαρύς, δεκάδες άψυχα κορμιά Ελλήνων κείτονταν νεκρά στη γη των Αμαράντων που εκείνο το πρωινό του Απρίλη βάφτηκε κόκκινη. Κόκκινη και από το αίμα των 17 Γερμανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν.
Με κίνδυνο της ζωή τους οι κάτοικοι του χωριού μαζί με τον ιερέα τον γενναίο Παπαστέφανο φρόντισαν να μεταφερθούν οι τραυματίες στο νοσοκομείο και να ενταφιαστούν σε διάφορα μέρη οι νεκροί. Οι ήρωες που μάνας δάκρυ δεν έπεσε επάνω τους,
δεν τους αγκάλιασαν δεν τους αποχαιρέτησαν για τελευταία φορά οι γονείς τους, το κλάμα τους δεν έφτασε μέχρι εδώ. Οι Αμαραντιώτες όμως τους τίμησαν,
τους τίμησαν σαν να ήταν δικά τους παιδιά. Άναβαν το καντήλι τους και ένα κερί και φύλαξαν σαν κόρη οφθαλμού τα οστά τους που αργότερα μεταφέρθηκαν σε κοινό τάφο στο νεκροταφείο του χωριού.
Είναι σίγουρο πως ούτε τα χρόνια που πέρασαν ούτε αυτά που θα έρθουν πρόκειται να σβήσουν από τη μνήμη μας  τη θυσία των ηρώων. Άλλωστε το αποδεικνύουμε έμπρακτα αυτό με το μνημόσυνο και την εκδήλωση εις μνήμη τους, που ξεκίνησε πριν από χρόνια και που διοργανώνει μέχρι σήμερα ο Δήμος Δοϊράνης με την υποστήριξη του τοπικού Συλλόγου Αμαράντων ο «Αμάραντος» και του Συλλόγου Αμαραντιωτών Θεσσαλονίκης. 
Σήμερα τιμούμε τους αγωνιστές που με τη θυσία τους, μας παρέδωσαν μια Πατρίδα ελεύθερη και περήφανη. Μια Πατρίδα, που εμπνέει σήμερα σεβασμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Την Ελλάδα της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού.
Χρέος της δικής μας γενιάς είναι να οδηγήσουμε τον τόπο ακόμη πιο μπροστά, να σηκώσουμε την Ελλάδα ακόμη ψηλότερα.. Το χρωστάμε σ’ αυτούς που τιμάμε σήμερα, το χρωστάμε πάνω απ’ όλα στα παιδιά μας, στις γενιές που έρχονται.
Οφείλουμε ένα παντοτινό χρέος προς όλα αυτά τα νεαρά παιδιά που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι. Ας φανούμε αντάξιοί τους!
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους, και η θυσία τους φωτεινό παράδειγμα!