Καλή πολιτική είναι εκείνη που παρέχει στον πολίτη ποιότητα ζωής. Η πολιτική που δημιουργεί κοινωνική συνοχή και που προχωρεί με βήματα σταθερά μέσα σε μια πραγματικότητα που διαρκώς μεταβάλλεται. Καλός πολιτικός είναι εκείνος που ιεραρχεί ψηλά τις ηθικές και τις ανθρώπινες αξίες. Ο πολιτικός που υπηρετεί με ανιδιοτέλεια τον τόπο και που, όταν αποχωρεί από την εξουσία, είναι γνωστός για την προσφορά του κι όχι για τα προσωπικά οφέλη του.
Καλός πολίτης είναι εκείνος που τηρεί σε ισορροπία τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του απέναντι στην Πολιτεία. Εκείνος που σημαίνει προσφορά και όχι ζημιά για τον τόπο.
Γιατί δεν είναι πατριωτικό την ώρα που η χώρα καταρρέει από τα χρέη της, την ίδια ώρα κάποιοι επιτήδειοι να θησαυρίζουν σε βάρος της…
Γιατί δεν είναι λογικό την ώρα που η ανεργία αφήνει έξω από την εργασία τον ανθό της χώρας, την ίδια ώρα κάποιοι ειδικοί «σύμβουλοι» σε δημόσιους οργανισμούς να αμείβονται με χιλιάδες  ευρώ.
Γιατί είναι άδικο την ώρα που τα πτυχία καλύπτουν άδειες τρύπες σε τοίχους ανήλιαγων δωματίων την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι μέσα από τις «τρύπες» του νόμου να εισδύουν στα σαλόνια του κράτους.
Επομένως, οι εξετάσεις μέσω του ΑΣΕΠ για προσλήψεις στο Δημόσιο, είναι ένα μέτρο, εκ των ουκ άνευ,  αξιοκρατικό και δίκαιο. Ωστόσο είναι κι άλλα πολλά που η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έχει ν’ αλλάξει. Να βάλει τάξη στο εσωτερικό της χώρας και να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της στο εξωτερικό. Γιατί οι εκλογές δεν γίνονται χάριν της παρτίδας, αλλά της πατρίδας.
Δυστυχώς, αποτελεί πικρή  αλήθεια ότι τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν καλά για το ελληνικό έθνος τον περασμένο αιώνα. Μια μικρή και μόνο ιστορική ανασκόπηση αρκεί, για να δούμε που φτάσαμε από το 1920 και μετά. Να θυμηθούμε τη γεωγραφική δυναμική που είχαμε έως τότε ως έθνος. Μια δυναμική που έφτανε από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες έως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων. Σε καιρούς που το έθνος μας ξεπερνούσε σε ισχύ κατά πολύ το κράτος.
Από το 1920 και μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Έκτοτε το ελληνικό έθνος συρρικνώνεται διαρκώς, είτε γιατί η εθνική μας πολιτική ήταν κακή είτε ανύπαρκτη. 
Έτσι φθάσαμε στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Πόλης το 1955, χάσαμε τη βόρεια Κύπρο το 1974, ενώ επί πρωθυπουργίας Σημίτη το 1996 πλήττεται για πρώτη φορά μεταπολεμικά η εδαφική  ακεραιότητα της χώρας, καθώς η ελληνική σημαία αποχωρεί από τα Ίμια, που από τότε βάφονται στο χάρτη του Αιγαίου γκρίζα.
Τα εξωτερικά όμως θέματα της χώρας δεν κλείνουν εδώ. Η Μακεδονία εξακολουθεί να αγωνιά για το όνομά της, κι αν δεν σταθούμε διορατικοί, ίσως μάς έρθουν κι άλλα…
Πέρασαν οι καλές ιστορικές εποχές. Ό,τι σπουδαίο πετύχαμε ως έθνος, πρέπει να το αναζητήσουμε χιλιάδες χρόνια πριν. Κι όσο κι αν ακούγεται αυτό πικρό, πρέπει να παραδεχτούμε ότι στην εθνική πολιτική δυστυχώς αποτύχαμε. Θα ήταν λάθος μας να δείξουμε την ίδια αδράνεια και για τη χώρα. 
Γιατί καμία χώρα στο μέγεθος της Ελλάδας δεν μπορεί να πάει μπροστά με δύο εκατομμύρια φτωχούς και εξακόσιες χιλιάδες άνεργους. Καμία χώρα δεν μπορεί να πάει καλά όταν αφήνει τα εθνικά και τα κοινωνικά ιδανικά να γίνονται βορά σε κάθε είδους «αρπαχτικά».
Την πολιτική καλύτερα κι από τις λέξεις την διδάσκουν οι πράξεις. Οι αξίες, κι όχι τα αξιώματα, κάνουν τον πατριώτη. Το ισοζύγιο που έχει ο καθένας με τη χώρα του χωριστά. Έτσι λογίζεται και έτσι ζυγίζεται η αγάπη για την πατρίδα.
Γιατί η πολιτική που αφήνει τη χώρα έκθετη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μ’ ένα έλλειμμα που ξεπερνά το 12% του ΑΕΠ, δεν είναι πατριωτική. Η πολιτική που βυθίζει τη χώρα στη φτώχεια δεν είναι κοινωνική.  Όλα τ’ άλλα θυμίζουν κραυγές σε τηλεοπτικά παράθυρα που απλά καλύπτουν ενοχές...