Και η Χουρή Σεβίμ που γεννήθηκε στο Σεβιντικλί (Επτάλοφο) Κιλκίς, έτσι μας ιστορίες τις ταλαιπωρίες της Ανταλλαγής, τις οποίες έζησε σε ηλικία 6 ετών. Ο πατέρας μου ο οποίος έπεσε στη μάχη των Δαρδανελίων, λέγανε ότι ήτανε συμμαθητής του Κεμάλ Ατατούρκ. Όταν άρχισε η Ανταλλαγή με αλογόκαρα και βοδόκαρα βγήκαμε στο δρόμο. Μπορέσαμε και πήραμε μαζί μας οχτώ - δέκα μαγειρικά σκεύη και κάποια ρούχα ανάμεσα σ’ ένα μπαούλο.
Στην αρχή εγκατασταθήκαμε σ’ ένα χάνι στη Θεσσαλονίκης. Όλοι από το Σεβιντικλί και το Σαριντογάν (Πετράδες) συγκεντρωθήκαμε σ’ αυτό το χάνι.
Αφού περιμέναμε αρκετό καιρό στη Θεσσαλονίκη, επί τέλους ήρθε το πλοίο που θα μας έφερνε στην Τούζλα. Ήτανε ένα μεγάλο πλοίο. Μέρα μπήκαμε στο πλοίο.
Για αρκετό καιρό το πλοίο δεν ξεκίνησε. Κάποια στιγμή έκαναν μπλόκο στο πλοίο. Είχε πεθάνει ο πατέρας του φίλου μου Νεβτζάτ και τάχα το πλοίο δεν σηκωνόταν γι’ αυτό το λόγο. Τελικά βγήκαμε στο δρόμο. Θυμάμαι πολύ καλά ότι με δυσκολίες περάσαμε τα στενά των Δαρδανελίων. Μόλις κατεβήκαμε στην Τούζλα, όλα τα πράγματα που είχαμε πάρει από την Ελλάδα, τα αφήσαμε στην εκκλησία. Μετά την καραντίνα, μας εγκατέστησαν σε σκηνές στον χώρο της τότε Σχολής Πυροβολικού που τώρα έγινε της Σχολής Πεζικού. Διέταξε ο Μουσταφά Κεμάλ και μας έδωσαν ψωμί και σαπούνι. Στην Τούζλα τα πρώτα χρόνια μας ήτανε πολύ δύσκολα. Με τον καιρό συνηθίσαμε.
Αν βρεθεί κανείς, πάω μαζί του στην πατρίδα μου το Κιλκίς. Αποθυμώ το χωριό μου.
Αχ ας μπορούσα μια φορά να πήγαινε στο χωριό μου, να μπορούσα μια φορά ακόμη να το έβλεπα και ύστερα ας πέθαινα.