«Μια φορά κι ένα καιρό, στον τόπο ετούτο το μικρό, ζούσαν κάτι φουκαράδες, οι ραγιάδες». Ο πληθυσμός τους είχε ήδη ελαττωθεί από τις σφαγές, το παιδομάζωμα και τους εξισλαμισμούς. Εκτός από λίγες προνομιούχες οικογένειες, οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ακτήμονες. Διατήρησαν βέβαια το δικαίωμα να καλλιεργούν τη γη τους σαν δουλοπάροικοι και να καρπούνται τα υπόλοιπα μετά τη αφαίρεση των διαφόρων φόρων που τους έπαιρναν οι Τούρκοι δυνάστες Αγάς και Μπέης, οι Κοτζαμπάσηδες, ο ανώτερος κλήρος και τα μοναστήρια στους οποίους οι Τούρκοι είχαν παραχωρήσει εξουσία. Έρχονταν λοιπόν ο φορατζής, ο Δεσπότης, ο κοτζάμπασης, ο Τσορμπατζής κι έπαιρναν τον ιδρώτα των φτωχών ραγιάδων που ζούσαν βασανισμένοι μέσα στην εξαθλίωση.
Π

Πολλοί φτωχοί αγρότες δεν κάθησαν με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας τον παράδεισο στην άλλη ζωή.. γέμισαν λοιπόν τα βουνά της Ελλάδας από Κλέφτες. Οι Κλέφτες, κοινωνικοί ληστές, ήταν μια ιδιότυπη μορφή της πάλης των τάξεων κατά την προ του 1821 εποχή. Η λαϊκή μούσα ύμνησε τα κατορθώματα και την λεβεντιά των Κλεφτών.

Οι κοτζαμπάσηδες προσπάθησαν να αντιδράσουν και να διασπάσουν την κλεφτουριά με το θεσμό των Αρματολικιών και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν. Όμως οι ραγιάδες ποτέ δεν έχασαν την ελπίδα της λευτεριάς. Οι συνθήκες της ζωής τους οδήγησαν σε τρία επαναστατικά κινήματα και  τριάντα εξεγέρσεις. Όμως οι ελπίδες τους στηρίζοντας συνήθως στη ξένη βοήθεια που ποτέ δεν ερχόταν …
Π
Κατάλαβαν ότι μόνοι τους θα  αποκτούσαν τη λευτεριά τους. Το πρώτο που έπρεπε να κάνουν ήταν αυτό που οδηγεί σε επιτυχία κάθε αγώνα. Η οργάνωση. Έτσι και έκαναν. Σ’ αυτό βοήθησε και η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, οι διαφωτιστές και γενικά οι προοδευτικές ιδέες της εποχής. Έτσι μετά από πολύχρονους αγώνες που πέρασε από πολλές φάσεις, έχοντας στο πλευρό τους τον κατώτερο κλήρο, τους φιλέλληνες κ.λ.π., κατάφεραν να λευτερώσουν αυτόν τον τόπο ενάντια στους τούρκους, στους ντόπιους δυνάστες και την Ιερά Συμμαχία, το μεγάλο στρατιωτικό σύμφωνο της εποχής.
Π
«Πατρίδα, να μακαρίζεις όλους τους Έλληνες ότι θυσιάστηκαν για σένα να σ’αναστήσουν. Να ειπωθείς για άλλη μια φορά ελεύθερη Πατρίδα, ότι ήσουν χαμένοι και σβησμένη απ’ τον κατάλογο των Εθνών». (Πατριώτης Ι. Μακρυγιάννης)
Π
«Γεναίγοι προπατέρες Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή, Αριστείδη, Λεωνίδα…να είχετε τον Κωλέτη, να είχετε τον Ζαίμην, τον Μεταξά και άλλους τοιούτους, να θέλουν άλλος την Αγλίαν, άλλος την Αούστρια, και άλλος την Μπαυαρία και να κάνουν χιλιάδες αντενέργειες και συχνούς εμφύλιους πολέμους, κι όσους θέλαν να βαστήξουν την πατρίδα, όταν οι Τούρκοι την κιντύνευαν, ζητούσαν να τους σκοτώσουν και τους σκότωσαν. Και χάθη όλος ο ανθός των Ελλήνων στους εμφύλιους πολέμους. Με αυτά κόντεψε να χαθεί η επανάσταση και το κυριότερο έσπειραν τη διχόνοια ανάμεσα στους καπεταναίους…. Όσα έπαθε η πατρίς για τους νόμους και το καλό αυτεινών και όσα παληκάρια σκοτώθηκαν, δεν τόπαθε η πατρίς εις τον αγώνα των Τούρκων(…)». (Πατριώτης Ι. Μακρυγιάννης)
Π
«Είχα  δύο αγάλματα  περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ίδια, φαίνονταν οι φλέβες, τόσο εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τά’χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στο Άργος θα τα πουλούσαν των Ευρωπαίων. Χίλια τάλαρα γύρευαν. Πήρα τους στρατιώτες τους μίλησα. «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, μην το καταδεχθείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε». (Πατριώτης Ι. Μακρυγιάννης)
Π
Πάσχα σημαίνει «πέρασμα», «διάβαση», «άνοιγμα». «Πισάχ» λεγόταν η αρχαία αιγυπτιακή γιορτή της εαρινής ισημερίας. Είναι η ίδια γιορτή που πέρασε στους Εβραίους και από εκεί στους Χριστιανούς. Το Πάσχα δεν είναι ταυτισμένο μόνο με τα πάθη του Χριστού και την Ανάσταση, αλλά κουβαλάει και αρχαίες δοξασίες ταυτισμένες με τη βλάστηση και την καρποφορία της γης.  Σαφής αναφορά στην αρχέγονη αυτή λειτουργία αποτελεί η ελληνική λέξη «Λαμπρή».
Π
Όποια ονομασία και αν δώσει κανείς στην κορυφαία γιορτή του χριστιανικού κόσμου, ο συμβολισμός της είναι πάντα ο ίδιος: Η νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο.
Π
Η πίστη σε κάτι ανώτερο και ηθικό, είναι μια αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου που μετατράπηκε, πολλές φορές, σε δαυλό θρησκευτικού φανατισμού και αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης, από ανθρώπους και αυτοί είναι οι παντός είδους και κάθε λογής εκμεταλλευτές-δουλοκτήτες, φεουδάρχες, ανώτερος κλήρο, καπιταλιστές , που σταύρωναν και σταυρώνουν τους εκμεταλλευόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Π
Όχι το κακό δεν βρίσκεται μέσα στις εκκλησίες που θα γεμίσουν αυτές τις μέρες από πιστούς. Ανάμεσα σ’ αυτούς θα βρεις ξεγελασμένους ανθρώπους αλλά και αγνούς. Ούτε φταίνε οι απλοί παπάδες, οι φτωχούληδες του Θεού. Όσοι θρησκεύονται δεν είναι «χαμένοι από χέρι». Μπορούν να «αναστηθούν», να διεκδικήσουν για λογαριασμό της τάξης που ανήκουν, την πραγματική «αιώνιον Βασιλείαν».
Π
Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες για το λαό μας, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. (και πότε δεν ήταν θα πείτε). Είμαστε στο σημείο να πληρώνουμε το μεγαλύτερο μέρος από το πενιχρό ούτως ή άλλως εισόδημά μας. Ενοίκιο στη χώρα που ζούμε, στην πατρίδα μας. Για να σωθεί, λένε…Ακριβή η σκλαβιά μας στις «αγορές»  και στο Δ.Ν.Τ.
Π
Ο ελληνικός λαός δεν είναι τόσο μαλάκας όσο φαίνεται από την ψήφο που επιλέγει, ή όσο θέλουν να τον εμφανίζουν στις μετρήσεις.  «Σωπαίνει, ακούει και όσα του λένε, τα δένει κομπολόγια». Όσο κι αν προσπάθησαν να του αλλοτριώσουν, να του φθείρουν την συνείδηση , εξακολουθεί να ζει με το όνειρο μιας καλύτερης μέρας….

Π
«Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζει τα άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο από τα χρέη του»…(Ρήγας Φεραίος).
Π
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά συναλλαγμάτων και ξένων εισροή»

Καλή  Επ-Ανάσταση.