Ένα έργο-κραυγή  κατά της εξουσίας, ένα έργο, που σχεδόν ουτοπικά, αναζητεί την αλήθεια και μια  συγγνώμη από τους «ταγούς» του έθνους, που ποτέ δεν έχει ειπωθεί.

Μία βουλεύτρια, με καριέρα υπουργού σε πολλές ελληνικές κυβερνήσεις, αποφασίζει να παραιτηθεί από το αξίωμά της  εκφωνώντας τον τελευταίο λόγο της στη Βουλή τη νύχτα της ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Απολογείται ενώπιον του λαού, εξομολογείται για τα λάθη και τα πάθη της και ζητά μια μεγάλη συγγνώμη από τους εξαπατημένους πολίτες που την πίστεψαν, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.

Η καταγγελία της  δεν αφορά μόνο συλλήβδην  τους πολιτικούς με τις «αλιγατόρικες» τοποθετήσεις τους  αλλά και την ανοχή της κοινωνίας, που τους ψηφίζει, ούσα βαθύτατα βυθισμένη στα ελώδη νερά ενός  πελατειακού  κράτους.

Οι αναφορές στην παθογένειά μας πολλές, από την εξαργύρωση και την παραποίηση της ιστορίας έως την «εξαγωγή» επιστημόνων στο εξωτερικό,  από τον απόλυτο αμοραλισμό των κυβερνώντων έως  την βαριά νόσηση μιας κοινωνίας, που έχοντας χάσει κάθε μέτρο, παραπαίει.

«Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που η αξία του κοστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά», αναφωνεί η βουλεύτρια.

Το «Εκτός ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ΄ομολογία  παράλογου»  απέσπασε το βραβείο θεατρικού έργου το 2016 από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Σημείωμα του συγγραφέα

Όταν ένα έργο φεύγει από τα χέρια του δημιουργού ξεκινά ένα δεύτερο ταξίδι, μια άλλη, λιγότερο μοναχική διαδρομή. Χτυπάει πόρτα σε σπίτια με άγνωστους ιδιοκτήτες, που προσδοκά να γίνουν οι νέοι του φίλοι. Ένας συγγραφέας, λοιπόν, όταν αποχαιρετά το έργο του, είναι σαν να αφήνει με μισή καρδιά το παιδάκι του να πάει πρώτη μέρα στο δημοτικό.

Γνωρίζει, όμως, ότι εκεί θα τον φροντίζουν πλέον άλλοι άνθρωποι και θα κάνει νέους φίλους, που ίσως κάποιοι απ’ αυτούς να μείνουν και για μια ζωή.

Η τέχνη πρέπει να ταξιδεύει, να ακούγεται, να κυκλοφορεί ανάμεσα σε ανοιχτά μυαλά και πρόθυμα στόματα, έτοιμα να την απορροφήσουν, να την σχολιάσουν, να την εξελίξουν. Για αυτό υπάρχει άλλωστε η οποιαδήποτε μορφή τέχνης, για να μην αφήνει τις συνειδήσεις σε επανάπαυση. Πρωτοβουλίες, όπως η συγκεκριμένη, δεν συγκινούν μόνο έναν δημιουργό αλλά δίνουν και μια ελπίδα ότι υπάρχουν άνθρωποι σε τοπικές κοινωνίες, με απίστευτη προσωπική δουλειά, μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα, που σαν πραγματικοί εργάτες της τέχνης την υπηρετούν, όπως της αξίζει.

Η Πολιτεία οφείλει να λαμβάνει υπόψη της την τέχνη και να ενισχύει όλα τα κύτταρα του πολιτιστικού μας οργανισμού, διότι από αυτόν θα συνεχίζουμε να υπάρχουμε. Αυτός μας κράτησε ζωντανούς επί τουρκοκρατίας, αυτός είναι ο φάρος σε κάθε ταραχώδη περίοδο που περνά μια χώρα, αυτός είναι ο συμπαραστάτης μας στις δύσκολες στιγμές: μια μεστή παράσταση, ένα όμορφο τραγούδι, ένας ωραίος πίνακας.

Εύχομαι ολόψυχα αυτές οι καλλιτεχνικές σπίθες να πληθαίνουν, όπως αυτή στο Κιλκίς, μέχρι να ανάψει για τα καλά η δάδα της αντίληψης για το πόσο σημαντικός είναι ο πολιτισμός στην ιστορική συνέχεια ενός κοινωνικού κράτους.

Κώστας Λεϊμονής

Ο Κωνσταντίνος Λεϊμονής γεννήθηκε το 1986 στην Παιανία, με καταγωγή από τον Πτελεό Αλμυρού, την Αμφιλοχία αλλά και την Παιανία. Είναι απόφοιτος της Νομικής Αθηνών, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, με μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Humboldt του Βερολίνου. Ξεκίνησε να γράφει στα 17 του. Η παρθενική του επίσημη εμφάνιση στη λογοτεχνία γίνεται το 2013 με το διήγημά του «Μια υπενθύμιση» στο περιοδικό «Νέα Εστία». Τον ίδιο χρόνο τιμάται από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών αποσπώντας το Βραβείο Διηγήματος για το σουρεαλιστικό διήγημα «Αμαρτίες ανθρώπων παιδεύουσι φαντάσματα» και το Βραβείο Δοκιμίου για το «Ελπίδα υπό αίρεση». Την επόμενη χρονιά κερδίζει το Βραβείο Διηγήματος «Αντώνης Σαμαράκης» με το «Η αλλαγή της σκυτάλης», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Το 2016 αποσπά το Βραβείο Θεατρικού Έργου από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το «Εκτός Ύλης», καθώς και το Βραβείο Διηγήματος για το «Η αποκάλυψη». Έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά («Νέα Εστία», «Φρέαρ», «Εντευκτήριο», «bibliotheque.gr», «Το Βήμα», «Athens Voice», «Κοινός τ(ρ)όπος» κ.ά.) Ο μονόλογός του «Εκτός Ύλης» με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση ανεβαίνει στο θέατρο τη χρονιά 2016-17 (θέατρο Αλκμήνη), ενώ στις 27.03.2018 (Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου) παρουσιάζεται στη Βουλή των Ελλήνων. Επίσης ανεβαίνει στη μεγάλη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια μετά την παρουσίαση στη Βουλή για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Τον Νοέμβριο του 2018 ύστερα από απαίτηση του κοινού ανεβαίνει ξανά στο θέατρο Ιλίσια. Το 2019 παρουσιάζεται σε Βρυξέλλες και Στουτγκάρδη. Την περίοδο 2018-19 ο συγγραφέας ανεβάζει το δεύτερο θεατρικό του έργο «Ο Ιατροδικαστής» με τους Χάρη Σώζο και Χρήστο Ευθυμίου στο θέατρο Αλκμήνη. Το τρίτο του θεατρικό έργο με τίτλο «Μια νύχτα με τον σκύλο μου» ανεβαίνει τον Φεβρουάριο του 2024 σε πανελλήνια πρώτη στο θέατρο Sureal στη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθεσία Ιωάννας Τάλμπη και ερμηνεία του Δημήτρη Κωνσταντινίδη. Διατηρεί το ιστολόγιο: https://kostasleimonis.blogspot.com/

Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Σοφία Κεσίδου

Κατασκευή σκηνικών: Χαρίτωνας Παπαδόπουλος

Βοηθοί σκηνικών κατασκευών: Χρήστος Γιαννέλος, Λεωνίδας Λαπάκης

Ήχος-φωτισμοί-κινηματογράφηση: Όμηρος Κοντός

Βοηθός φροντιστηρίου: Δέσποινα Δουλκερίδου

Παίζει η  Χάιδω Κραβαρίτη

Συμμετέχουν οι Θανάσης Ελευθερίου, Μανόλης Ιωαννίδης και η μικρή Μιχαέλα Ντίλλη

Ευχαριστούμε από καρδιάς τη δικηγόρο Ντονέλα Κοσκοσίδου για την ευγενική παραχώρηση του γραφείου της, τον Σταύρο Γιαβασίδη και τη Σοφία Πιπερίδου για την ευγενική παραχώρηση του καταστήματός τους  (Αλχημιστής), το Δήμο Κιλκίς για την παραχώρηση σκηνικού υλικού και όλους όσους βρέθηκαν αρωγοί μας για την πραγματοποίηση της παράστασης.

Τιμή εισιτηρίου 7 ευρώ.