Θαύμαζε κανείς την ευχέρεια των παιδιών να χειρίζονται τον αρχαίο ελληνικό λόγο και στην απομνημόνευση των γραμματικών ασκήσεων και στην παράθεση των ρητών και αποφθεγμάτων που διδάχτηκαν, αλλά προπάντων στην απόδοση του σπαρταριστού σε χιούμορ Λουκιανικού διαλόγου, που φυσικά μεταφράζονταν από την πρωταγωνίστρια μαθήτρια κατά στιχομυθία, για να γίνεται κατανοητός από τους θεατές.
Η προσοχη των θεατών -η αίθουσα ήταν κατάμεστη- έμεινε προσηλωμένη στους μικρούς πρωταγωνιστές, που χειρίζονται θαυμάσια τον νεοελληνικό λόγο παρήγορο σημείο για τη σωστή χρήση της γλώσσας μας μέσα στη γλωσική ακαταστασία που δέρνει τους νεοέλληνες -όταν π.χ. μιλάνε και γράφουν για “πυρποληθέντες περιοχές’ ή για τον “διευθύνων σύμβουλο” της τάδε εταιρείας...
Οι παρευρισκόμενοι γονείς χειροκρότησαν θερμά τα παιδιά γι’ αυτή τους την παράσταση, ευχαρίστησαν και συνεχάρησαν τον καθηγητή, που τους δίδαξε τα αρχαία ελληνικά, και την “ΤΕΧΝΗ” που αγκάλιασε την πρωτοβουλία και διέθεσε τις αίθουσές της για τη διδασκαλία.
Η φιλοσοφία της πρωτοβουλίας “Αρχαία για Αρχάριους” εκπορεύεται από τη ρήση του Παπανούτσου “Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει και να γράψει σωστά την δημοτική, αν δεν πατάει στέρεα στη γνώση της αρχαίας κλασσικής γλώσσας” και του Χρ. Γιανναρά “Η καθιέρωση της δημοτικής είναι ένα μέγιστο επίτευγμα, ίσως το πρώτο ουσιαστικό επίτευγμα στον τομέα της παιδείας, και η κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων στα σχολεία είναι μια ριζική υπονόμευση αυτου του επιτεύγματος”.