Στο χώρο πολιτισμού του Βαφοπούλειου Πολιτιστικού Κέντρου ταξιδεύουν τα «Φευγαλέα Ονειρα» με κόκκους μελάνης του κιλκισιώτη δημιουργού και δάσκαλου Δημήτρη Γκιούλτου, στη δεύτερη ατομική του έκθεση, μετά την παρουσίαση των έργων του στην ΤΕΧΝΗ Κιλκίς.
Η έκθεση των έργων του Δ. Γκιούλτσου διοργανώνεται από το Δήμο Θεσσαλονίκης, την Αντιδημαρχεία Πολιτισμού και Τουρισμού του δήμου και το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Τα εγκαίνιά της θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 9 Ιανουαρίου, στις 8μ.μ. και θα διαρκέσει μέχρι τις 31 Ιανουαρίου, στην αίθουσα Πινακοθήκης, στον 6 όροφο του Βαφοπούλειου, στην οδό Γ. Βαφοπούλου 3, τηλ. 2310 424132-3. Η έκθεση θα λειτουργεί Τρίτη έως Παρασκευή 9π.μ.–2μ.μ. και 5μ.μ.–9μ.μ., Σάββατο 5μ.μ.-9μ.μ. και Κυριακή 9π.μ.-2μ.μ.
Η Ιστορικός, Κριτικός Τέχνης, Προϊσταμένη Τμήματος Πολιτιστικών Εκδηλώσεων & Εικαστικών Τεχνών του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου, Έλλη Κοκκίνη-Καπλάνη, σημειώνει για το έργο του Δ. Γκιούλτσου:
 «Με τρόπο σχηματικά καθαρό, με λεπταίσθητη ευαισθησία και επιλογή γραφής την ακίδα του ραπιδογράφου ο Δημήτρης Γκιούλτσος καταχωρεί και σημασιοδοτεί, με αντιληπτική συνείδηση ξεκάθαρη, συνάφειες ταυτισμένες με τον άνθρωπο, κυρίως τη γυναίκα και το φυσικό περιβάλλον.
Η τεχνική ενός κατευθείαν χειρισμού στιγμογραφικής πινελιάς και η επιλογή μόνον του μαύρου χρώματος πάνω σε λευκές επιφάνειες, τον έχουν οδηγήσει σε σημεία προβολής εικόνων, που δίνουν έντεχνα τη δική τους σωματικότητα στο χώρο, συμπληρώνοντας με πυκνώσεις και αραιώσεις τα επίπεδα και τα πεδία ανάπτυξης της κάθε σύνθεσης.
Η απόσπαση και η ανακατάταξη κάθε χωριστού, δομικού στοιχείου της είναι εμφανές ότι αξιοποιείται αφ εαυτό από τους σχηματισμούς των στιγμών, προτείνοντας εκδοχές ανοιχτές σε ποικίλες ερμηνείες.
   Τοπία άνυδρα, με ελάχιστα στοιχεία ζωής, όπως λ.χ. ένα δέντρο ή ένα απλοποιημένο φύλλωμα, κύκλοι που υπονοούν τον ήλιο ή το φεγγάρι και αντανακλούν τους ιριδισμούς τους σε γήινες ή θαλάσσιες επιφάνειες, εκτάσεις ερημικές, δομημένες με οριζόντιες διαβαθμίσεις του άσπρου και του μαύρου, ακέφαλα τμήματα γυναικείων γυμνών, που υπονοούν με τα καμπυλόσχημα μέλη τους ότι αποτελούν μέρος της γεωφυσικής ακολουθίας, προβεβλημένα από τμήματα γυναικείων, κυρίως, προσώπων, με έμφαση στα καλογραμμένα μάτια, τμήματα από φιγούρες αλόγων, χαλάσματα πέτρινων σπιτιών και κροκάλες σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ποικιλόμορφες σε μέγεθος, όψη και σχήμα, αποτελούν τα βασικά θέματα της εικονοποιίας του.
Η ευχερής χρήση του ραπιδογράφου με σινική μελάνη αναδεικνύει την ικανότητά του να προσδίδει τη δέουσα σημασία σε κάθε συνθετικό του πόνημα, κάνοντάς το να δρα ως σύμβολο, ενταγμένο σ’ έναν ευρύτερο εννοιολογικό κύκλο.
Οι συνειρμοί που γεννιούνται στην αποσπασματική τοποθέτηση θεμάτων, που σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται τετραλογίες, η «αυθαίρετη» ή μη παράθεσή τους, που παραπέμπει σε αρχές του υπερρεαλισμού, ο υπαινικτικός χώρος, συνιστούν, παρά τη μινιμαλιστική φόρμα, μία διηγηματική πράξη με υπερβατικό και ονειρικό χαρακτήρα, κάτω από τον οποίο υποβόσκει και μία ποιητική διάθεση.
Ο ρόλος τους, κατά βάση, παραπέμπει σε αλληγορίες και οι προτεινόμενες εκφραστικές «αποχρώσεις» δείχνουν να οδηγούν σε περαιτέρω διεισδύσεις, επιστρατεύοντας ερμηνείες ανάλογες με την αντιληπτική ικανότητα του κάθε θεατή.
Η επίπονη πρακτική του Γκιούλτσου με αυτού του είδους τη γραφή, συνιστά την καλλιτεχνική φυσιογνωμία του έργου του, μέσα από την οποία ανασύρεται η εσωτερική λογική μιας άλλης τάξης, μιας άλλης υπόστασης, που αγγίζει τα όρια μιας υπαρξιακής πραγμάτωσης, πέρα από το ιδιωτικό και το προσωπικό».