Η ανασκαφή έφερε στο φως 110 τάφους, που χρονολογούνται από τις αρχές του 2ου π.Χ. έως τα τέλη του 4ου μ.Χ. αιώνα. Η μακραίωνη λειτουργία του νεκροταφείου αποτελεί ένδειξη για τη σπουδαιότητα του ίδιου του οικισμού, για τον οποίο οι πληροφορίες είναι ελάχιστες.
Οι ταφές στο νεκροταφείο είναι δύο ειδών. Ως τον 2ο μ.Χ. αιώνα γίνονταν για καύσεις σε αβαθείς λάκκους που περιβάλλονταν από χαμηλά τοιχία δημιουργώντας ορθογώνια κάτοψη, είτε από λίθινους περιβόλους αμελούς κατασκευής και ορθογώνιας, κυκλικής ή ασαφούς κάτοψης. Από τον 3ο μ.Χ. αιώνα και μετά, το έθιμο της καύσης αντικαταστάθηκε από εκείνο του ενταφιασμού σε κεραμοσκεπείς και λακκοειδείς τάφους και το νεκροταφείο οργανωνόταν σε ταφικές συστάδες με τη βοήθεια μεγάλων κυκλικών περιβόλων και αναλημματικών τοίχων.
«Οι ιδιαιτερότητες στη μορφή του νεκροταφείου με την ύπαρξη περιβόλων και την οργάνωσή του σε ταφικές συστάδες καταδεικνύουν μια συντηρητική κοινότητα απομακρυσμένη από τα κέντρα της εποχής», τονίζει η κ. Βάλλα.
Τα κτερίσματα, που εντοπίστηκαν, περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, πήλινα αγγεία και ειδώλια, νομίσματα, κοσμήματα, όπλα και εργαλεία.
Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία χειροποίητων ακόσμητων αγγείων του 2ου π.Χ. αιώνα. Τα αγγεία αυτά είναι χαρακτηριστικά των προϊστορικών χρόνων και είναι η πρώτη φορά, που εντοπίζονται σε ελληνιστικό νεκροταφείο του ελλαδικού χώρου.