Ζω στην Ελλάδα του 2015!
Στο Κιλκίς της πενίας, της απουσίας, της μετανάστευσης!
Στο Κιλκίς με τα ανύπαρκτα πάρκα, τους ανύπαρκτους χώρους αναψυχής, με το ανύπαρκτο πράσινο, με τους ελάχιστους χώρους στάθμευσης, του ασυντήρητου Συνεδριακού Κέντρου, της απούσης κινηματογραφικής λέσχης, του υπολειτουργούντα θερινού κινηματογράφου, του ουδέποτε ιδρυμένου δημοτικού ωδείου και δημοτικού θεάτρου, των φτηνών πολλές φορές πανηγυρτζήδικων μουσικών εκδηλώσεων!
Στο Κιλκίς του φεστιβάλ κινηματογράφου που ψυχορραγεί στα 17 του χρόνια.
Ένα φεστιβάλ που το στηρίξαμε όλοι με τη διαρκή παρουσία μας, στις γεμάτες αίθουσες, στους δρόμους, στα καφέ και στις πλατείες.
Ένα φεστιβάλ που μεγάλωσε τα παιδιά μας και τα έδωσε γεύσεις από κουλτούρες μακρινές και γεωγραφικά απρόσιτες.
Το φεστιβάλ που γέμιζε με ποικιλία χρωμάτων και νέων ανθρώπων την ακριτική μας πόλη και μας έδινε έναν τόνο ευρωπαϊκού πολιτισμού και φρεσκάδας.
Το φεστιβάλ που μας έμαθε ότι κουκλοθέατρο είναι και μίμηση, είναι και παντομίμα, είναι κούκλα με το σώμα, με τα πόδια, με τα χέρια, με τα δάχτυλα, με τη σκιά, είναι γέλιο και κλάμα, είναι πάνω από γλώσσες και θρησκείες, είναι μια έκφραση εμπνευσμένη από όλες τις αποχρώσεις της ζωής.
Βάλαμε τον Καραγκιόζη δίπλα στους Θεούς της Ανατολής, το βαριετέ δίπλα στο παραμύθι, τη φορεσιά δίπλα στη μαύρη φόρμα, τον μικρό δίπλα στον μεγάλο, τη μουσική δίπλα στη σιωπή, την υπερβολή δίπλα στην απλότητα, την ισορροπία...μέσα στην ανισορροπία!
Γιατί αυτό το προβάδισμα, αυτή η υπεροχή να αντιστραφούν;
Γιατί το 17, να μη γίνει 18, 19...50;
Γιατί να μην το χαρούν και τα εγγόνια μου;
Γιατί να μην μας γνωρίζει όλη η Ελλάδα για αυτήν μας τη διοργάνωση και την ικανότητα για διοργάνωση, αφού δεν έχουμε τίποτα άλλο να το αντικαταστήσουμε επάξια, τίποτε να το διαδεχθεί, ούτε κάτι για το οποίο να είμαστε περήφανοι σαν τόπος.
Γιατί να τελειώσει η όμορφη και άψογα οργανωμένη διοργάνωση πριν προλάβει να με κάνει και μένα να γελάσω και να διασκεδάσω όσο ήθελα!

Πού είσαι Κιλκίς μου;
Σε ποιόν να απευθυνθώ τώρα που συρρικνώνεται ο πολιτισμός μου;
Ποιος να συντρέξει εμένα, που εργάζομαι ακατάπαυστα για να καλύψω τις ανάγκες μου, που πληρώνω τους φόρους μου, που ψηφίζω πάντα, που συμμετέχω στα κοινά, που εμπλέκομαι σε κάθε είδους εθελοντισμό, που μου αρέσει που ζω εδώ, που άλλωστε, δεν έχω και που να πάω στο εξωτερικό, που σπούδασα, που υπήρξα μέλος σε πολιτιστικούς συλλόγους, σε κινηνιματογραφικές λέσχες, σε χορωδίες, σε θεατρικά σχήματα...

Έμεινα με την τσίκνα από τα σουβλάκια!
Έμεινα με το χαρτζιλίκι των ΕΣΠΑ!
Έμεινα ένας απομονωμένος πολίτης, απομακρυσμένος από τις ανάγκες του μυαλού και τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες!

Και του χρόνου; Χωρίς ΕΣΠΑ;
Ούτε αναπληρωτές στο σχολείο μου, ούτε μαθήματα στο δια βίου μάθησης, ούτε ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ;
Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Τι με περιμένει;
Η κατάθλιψη, η εσωστρέφεια, η απομόνωση, η στέρηση οποιουδήποτε παράγοντα με κάνει να νιώθω πιο ανθρώπινος και πιο πολιτισμένος...
Η απουσία χαράς και πνευματικής τροφής, η αποστέρηση ποικιλίας και ηχοχρωμάτων...
Έγκλειστος χωρίς σίδερα...
Νεκρός χωρίς θάνατο...
Μόνος μέσα στις αποχρώσεις του γκρίζου...

Και κάτι τελευταίο. Μήπως, εδώ που φτάσαμε, το θέμα δεν αφορά μόνο τον Δήμο και το ΕΣΠΑ;
Μήπως αφορά και την εκπαιδευτική κοινότητα;
Μήπως αφορά τους πολιτιστικούς φορείς του τόπου μας;
Μήπως αφορά και το Υπουργείο Πολιτισμού;
Μήπως αφορά τους νέους ακόμη και τα 15μελή;
Μήπως θα έπρεπε να βρεθούμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι;

ΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΠΟΛΙΤΩΝ  ΝΟΜΟΥ  ΚΙΛΚΙΣ