Στις 24 και 25 Νοεμβρίου 2012, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μ. Στέρνας Κιλκίς, η Θεατρική Σκηνή της ΤΕΧΝΗΣ παρουσίασε μονόπρακτα του Κώστα Μουρσελά, του Νίκου Περέλη και του Μάριου Ποντίκα, με το γενικό τίτλο ΕΚΤΡΟΠΗ ΙΙ.
Οι κάτοικοι της Μ. Στέρνας, των πέριξ οικισμών (Χέρσου, Ποντοηράκλειας κ.ά.) αλλά και πλέον απομακρυσμένων (Γερακαριού), καθώς και πολλοί Κιλκισιώτες, γέμισαν την αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου και καταχειροκρότησαν τα μέλη της Θεατρικής Σκηνής της ΤΕΧΝΗΣ.
Η επιλογή των κειμένων που αποδόθηκαν ήταν απόλυτα πετυχημένη και με επίκαιρο περιεχόμενο, γιατί σκιαγραφούν χαρακτήρες του σημερινού νεοέλληνα και αποτυπώνουν συμπεριφορές ανθρώπων με τους οποίους καθημερινά συγχρωτιζόμαστε, συναλλασσόμαστε, συζητούμε, επικοινωνούμε, συνεργαζόμαστε.
Με επιτυχία, ρεαλισμό και παραστατικότητα αποδόθηκαν από τα μέλη της Θεατρικής Σκηνής οι χαρακτήρες αυτοί.
Στο πρώτο μονόπρακτο αποτυπώθηκε ο άνθρωπος που σκέπτεται και προβληματίζεται πολύ, που τον απασχολούν και τον ανησυχούν όλα τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω του και κατέχεται από μια καταθλιπτική διάθεση, με αποτέλεσμα να υπολείπεται και σ΄ αυτές τις συζυγικές του υποχρεώσεις και να μη δέχεται βοήθεια από ειδικό γιατί η ιδεολογία του είναι αριστερών αποκλίσεων. Στον αντίποδα κινείται η σύζυγός του, που δε νοιάζεται για τίποτε άλλο, πέρα από τη δική της καλοπέραση σε όλους τους τομείς. Έτσι η σύγκρουση, η διαφωνία και η ένταση στη σχέση τους είναι συνεχής και αναπόφευκτη.
Στο δεύτερο μονόπρακτο αποτυπώθηκε ο τύπος του συζύγου και πατέρα που εξανίσταται, θυμώνει, παίρνει αποφάσεις για αντίδραση, σε αδικίες που γίνονται σε μέλη της οικογένειάς του, αλλά με την ίδια ευκολία αναθεωρεί και αλλάζει πλεύση, γιατί φοβάται τις συνέπειες της πρακτικής του απέναντι στην κάθε μορφής εξουσία. Η σύζυγός του διαφωνεί με αυτήν την συμπερι-φορά και εκφράζεται υπερπροστατευτικά στο παιδί. Η μεταξύ τους σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, το παιδί τους νιώθει αδικημένο και ανασφαλές και στην απόγνωσή του καταφεύγει σε πρακτικές με ολέθρια αποτελέσματα.
Στο τρίτο μονόπρακτο αποτυπώνεται ο άνθρωπος-σύζυγος που έζησε και είδε τόσο πολλά περίεργα και παράλογα, που δεν ξαφνιάζεται ούτε με την ‘’ανάσταση’’ ενός ανθρώπου που πέθανε χθες, όπως του το ανέφερε η γυναίκα του. Αντίθετα, η σύζυγος είναι πανικόβλητη και φοβισμένη με το γεγονός, δεν αντέχει τη σκέψη ότι ‘’ζει’’ ένας νεκρός, διαφωνεί και γίνεται έξαλλη με την απάθεια του ανδρός της, και μετά από έναν έντονο λεκτικό διαπληκτισμό, α-ποφασίζει το απονενοημένο για τη ζωή της διάβημα, που και αυτό αφήνει α-διάφορο και απαθή το σύντροφό της.
Ο Σταύρος Γκιόγκης και η Ιωάννα Ρούσσου ήταν πολύ πειστικοί στην απόδοση των χαρακτήρων που υποδύονταν, επιβεβαιώνοντας την εμπειρία και την άνεση που διαθέτουν στη σκηνή.
Ο Γιώργος Ποζίδης δίδαξε υποκριτική στην ερμηνεία του ρόλου του, ήταν μια πληθωρική παρουσία, επιβεβαίωσε άλλη μια φορά την κλάση του.
Με πολλή σοβαρότητα και συνέπεια στο χαρακτήρα που απέδιδε, κινήθηκε επί σκηνής η Αγγελική Αντωνιάδου. Η Βαγγελίτσα Πλόχουρα ξεχώρισε με την καθαρή της άρθρωση και την άνεσή της επί σκηνής.
Απολαυστικός και πειστικότατος στο ρόλο του ο Οδυσσέας Φραγγελάκης, πλαισιωμένος από τη Γεωργία Ιωαννίδου, που έπαιξε το ρόλο της με πολλή φυσικότητα και περισσή αξιοπρέπεια.
Οι παρεμβάσεις του Σπύρου Καπρέλα, στον ενδιάμεσο, μεταξύ των επεισοδίων χρόνο, ήταν πολύ πετυχημένες, τόσο σαν εύρημα όσο και σαν απόδοση από τον ερασιτέχνη ηθοποιό, που ξάφνιασε με την απόδοσή του, των κειμένων.
Το σκηνικό ήταν τόσο απλό, όσο και όμορφο, και ανέδειξε το χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου, που ζωντάνεψε με την παρουσία της η Θεατρική Σκηνή της ΤΕΧΝΗΣ.
Το να επαναλαμβάνει κανείς σχόλια κολακευτικά και διθυραμβικά για το σκηνοθέτη Παύλο Δανελάτο, ίσως θεωρηθεί ρουτίνα και πολύ πεζό. Ένα μόνο σχόλιο αρκεί: Ήταν ο εαυτός του.
Τέλος, αξιέπαινη ήταν η επιλογή της ΤΕΧΝΗΣ να παρουσιάσει τα μονόπρακτα εκτός Κιλκίς, καθώς και η απόφαση του Δήμου να καλύψει μέρος των εξόδων της παράστασης.
