Ό,τι γίνεται σ’ αυτήν την αυλή, γίνεται με το πινέλο της φύσης.
Ο κισσός σκαρφαλώνει με χάρη στο πεύκο. Τεράστιο το πεύκο κι εκείνος δεν κουράζεται ν’ ανεβαίνει. Το ίδιο κάνει και στην ελιά και στους τοίχους του σπιτιού.
Οι ροδιές φορτωμένες με ρόδια, οι δάφνες γίνανε δέντρα και το γιασεμί μου κλείνει τα 48χρόνια, καταπράσινο, λες και το φροντίζει κάποιο μαγικό χέρι.
Μικροί θάμνοι ανάμεσα στα δέντρα. Θυμάμαι ότι πολύ παλιά μας ξυπνούσε ένα αηδόνι, χωμένο στις φυλλωσιές του πεύκου. Οι δεκαοχτούρες, ήταν η παρέα μας.
Τι να σας πω για τις μέλισσες που ζουζουνίζουν πάνω στα πορτοκαλί λουλούδια ενός αναρριχώμενου φυτού. Ή τις πεταλούδες που κάνουν αυτόν τον υπέροχο πίνακα να μοιάζει με αριστούργημα, σαν να το ζωγράφισε κάποιος σπουδαίος καλλιτέχνης.
Όλα αυτά συνθέτουν μια ζωγραφιά. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ!
Η σκέψη μου όμως κάποια στιγμή γυρίζει αντίστροφα κι έρχονται εικόνες που με πικραίνουν σαν αυτές που είδα τις προάλλες από ένα κεντρικό cαfe της πόλης. Πολυκατοικίες άβαφες, με σοβάδες πεσμένους από τα «κούτελα» των μπαλκονιών, κάγκελα σκουριασμένα, τέντες σκισμένες, οι δε μικρές αυλίτσες των εισόδων με ξεραμένα αγριόχορτα!
Εκεί η φύση δεν μπορεί να επέμβει. Μόνο η ανθρώπινη παρέμβαση η οποία όμως είναι δυστυχώς απούσα. Και δεν είναι μόνο η εξωτερική εμφάνιση αλλά και το εσωτερικό. Τοίχοι με υγρασία, γραμματοκιβώτια σπασμένα , κουδούνια χωρίς ονόματα. Και να ήταν μόνο αυτό! Μου έλεγε φίλη μου προχθές ότι στην οικοδομή τους (όπως και σε άλλες) κάποιοι δεν πληρώνουν το κοινόχρηστο ρεύμα και το …κόψανε!
Αδιαφορία για τα κοινά. Κάποιοι φαίνεται έχουν σαν πρότυπα… τις βομβαρδισμένες πόλεις στη Μέση Ανατολή!
Κάποιοι θα πούνε: μα πώς να πληρώσουν κάποιοι συνάνθρωποί μας αφού δεν έχουν να ζήσουν. Τι να κάνουν! Και δώστου πολιτικές αναλύσεις και φιλοσοφίες της δεκάρας. Δεν αρνούμαστε ότι όντως υπάρχει φτώχια και δυστυχία. Και οι φτωχοί όμως αγαπούνε το όμορφο. Ας θυμηθούμε πώς στα παλιά χρόνια οι μανάδες μας και οι γιαγιάδες μας φύτευαν στη μικρή αυλίτσα τα όμορφα λουλουδάκια με σπόρους που κρατούσαν από την περασμένη χρονιά. Μοσχοβολούσε το σπίτι και γεννούσε χαρά σε μας τα παιδιά. Η φύση στολιζόταν από τον άνθρωπο. Όλη η γειτονιά μοσχομύριζε.
Το κακό είναι ότι σε κάθε οικοδομή υπάρχουν 2-3 κακότροποι συνάνθρωποί μας οι οποίοι αρνούνται να πληρώσουν και επιχαίρονται για την «τιμωρία» που επιβάλλουν στους συγκατοίκους τους! Αλλά αν το ψάξεις διαπιστώνεις ότι σημαντικό μέρος αυτών «έχουν στασίδι» σε κομμωτήρια, σε γυμναστήρια, κινητά πολυτελείας, σε προ-ποτζιδικα, σε ταβέρνες και βάλε.
Να τι αντιτάσσει ο άνθρωπος απέναντι στην ομορφιά της φύσης. Την μεμψιμοιρία, την αδιαφορία, την εμπάθεια και την κακοτροπιά.
Εδώ κάποιοι θα πουν όπως συνήθως το σλόγκαν : Πού είναι το κράτος, πού είναι ο Δήμος , που είναι η Περιφέρεια κ.λπ. Και φυσικά ευθύνονται αυτοί. Και μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Αλλά σ’ αυτό το θέμα προηγείται η ανθρώπινη ψυχή. Η αγάπη προς τη φύση και τον συνάνθρωπο.
Ας αφήσουμε λοιπόν της θεωρίες και τον καιροσκοπισμό. Όπως η φύση κάνει τη δουλειά της πρέπει να κάνουμε κι εμείς οι άνθρωποι τη δική μας δουλειά. Ας εμπιστευθούμε τα δώρα της φύσης. Μην τα υποτιμάμε. Ας τα φροντίζουμε και ας τα προστατεύουμε.
Μόνο καλό θα μας προσφέρουν….
