«Πρώτα θα πάρεις την άδεια σου για το καλοκαίρι και μετά θα ξεκινήσεις την εργασία σου», τον άκουσα, έκπληκτος, να μου λέει με ύφος σοβαρό αλλά γεμάτο κατανόηση για τον κάματο που φέρει η ιατρική επιστήμη.

Και μου το είπε αυτό, χωρίς να απαιτήσει δικαιωματικά να λάβει πρώτος την άδειά του, παραγκωνίζοντας τους νεαρούς ειδικευόμενους, όπως, συχνά, συνηθίζεται από τους αρχαιότερους στην εργασία.

Ακολούθησαν τρία χρόνια, στα οποία μαθήτευσα δίπλα σε έναν παθολόγο, που αγαπούσε βαθιά την επιστήμη του, σεβόταν τον ασθενή και αντιμετώπιζε ως ισότιμο τον κάθε συνάδελφο.

Οι φοιτητές της ιατρικής, όπως ίσως όλοι οι νέοι επιστήμονες, έχουν ανάγκη από μέντορες, που θα τους μεταλαμπαδεύσουν όχι μόνο τη γνώση, αλλά θα γίνουν το παράδειγμα με το ήθος και τις αρχές που πρεσβεύουν.

Αισθάνομαι, λοιπόν, τυχερός και ευγνώμων που στην επιστημονική μου πορεία συνάντησα τον γιατρό Τάσο Χαραλαμπίδη. Έδινε στο μικρό επαρχιακό μας νοσοκομείο την αίγλη και το επιστημονικό κύρος μιας μεγάλης πανεπιστημιακής κοινότητας, ενθαρρύνοντάς μας να πραγματοποιούμε καινοτόμες επιστημονικές έρευνες και ομάδες ερευνητικής μελέτης.

Δεν λησμονώ πως ενθαρρυντικός και καθοδηγητικός υπήρξε και κατά τη διάρκεια των διδακτορικών μου σπουδών.

Η φυσική συστολή μπροστά στον εμπειρότερο και σεβάσμιο Διευθυντή της Παθολογικής, μου στέρησε τη δυνατότητα να τον ευχαριστήσω.

Και ίσως, θα σας κάνει έκπληξη, μα περισσότερο από όλα τον ευχαριστώ για εκείνη τη φωτογραφία πάνω στο γραφείο του, με τα δυο του παιδιά. Κι αυτό γιατί με αυτήν του την πράξη μού δίδαξε πως τίποτα -μα τίποτα- δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένειά μας.

Εύχομαι οι συνάδελφοι να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη και το παράδειγμά του.

Στους οικείους του εκφράζω τη βαθύτατη θλίψη μου και απευθύνω τα θερμά μου συλλυπητήρια.