Αλαλούμ στη γλώσσα του θεάτρου σημαίνει το μέρος εκείνο της παράστασης, όπου οι ηθοποιοί λένε και κάνουν ό,τι θέλουν για να δημιουργήσουν σκόπιμα μια εικόνα απόλυτης σύγχυσης. Το αλαλούμ πέρασε από το θέατρο στη ζωή του τόπου. Όλη η χώρα, για χρόνια τώρα είναι ένα αλαλούμ με διευρυμένη τη σημασία του όρου. Το επίδομα της «κοινωνικής αλληλεγγύης» π.χ. το πήραν άνθρωποι με βίλες και με χιλιάδες ευρώ σε καταθέσεις, ενώ δεν το πήραν νοικοκυριά, που το είχαν όντως ανάγκη.
Ένα αλαλούμ και στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης με τα πολλά ασφαλιστικά ταμεία και τα «παραθυράκια» του νόμου, όπου ο  εργαζόμενος θέλει 40 χρόνια για να πάρει σύνταξη, ενώ ο βουλευτής ούτε τα μισά!   
Αλαλούμ και στον χώρο της αγοράς με τα «κλειστά», πλην όμως κερδοφόρα επαγγέλματα. Στην Ελλάδα της φτώχειας  και της ελεύθερης αγοράς, τα αναγκαία αγαθά είναι πιο ακριβά από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη!
Πριν από μισό περίπου αιώνα, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας,  Κωνσταντίνος Καραμανλής, αναρωτήθηκε: «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο». Η απάντηση ήρθε αργότερα από τον ίδιο τον ανεψιό του.  Ότι τον τόπο αυτόν μπορεί να τον κυβερνά ο «καθένας». Ή κατά τον Οδυσσέα, ο «κανένας». Το βέβαιο είναι ότι τώρα μάς κυβερνάει ο Ντομινίκ Στρος Καν.
Αλαλούμ και στην αγροτική τάξη. Στην πιο ανομοιογενή, θα έλεγα, τάξη της Ελλάδας, με αγρότες  που έχουν 10 στρέμματα γης και αγρότες με 3.000. Αγρότες με 300 ευρώ επιδότηση και αγρότες με 300.000, ακόμη κι αν βρίσκονται τα χωράφια σε αγρανάπαυση!
Ένα αλαλούμ και ο χώρος της εκπαίδευσης. Ο χώρος όπου τα δημόσια σχολεία είναι για την παρακολούθηση της φοίτησης και τα ιδιωτικά για την παροχή της γνώσης. Κι όπου η αρμόδια Υπουργός δυσκολεύεται να πείσει το λαό, ότι το δημόσιο σχολείο είναι καλό, καθώς η ίδια για το  παιδί της προτιμά το ιδιωτικό σχολείο.
Μια όμως και αναφέρομαι στην εκπαίδευση, ας πω και τούτο. Σε άρθρο του στην  εφημερίδα «Καθημερινή» με ημερομηνία 25 Απριλίου, και με τίτλο: «Η παιδεία καταλύτης για την ανάκαμψη», ο πανεπιστημιακός καθηγητής  φιλοσοφίας, Χρήστος Γιανναράς γράφει ότι:
«Στην εκπαίδευση υπάρχουν  9.000 δάσκαλοι και καθηγητές από τις Παιδαγωγικές Ακαδημίες βαλκανικών χωρών…».  Την ίδια ώρα οι εκπαιδευτικοί από τις ανώτατες σχολές της δικής μας χώρας πηγαίνουν και μετά από το πανεπιστήμιο στο φροντιστήριο, για να πετύχουν σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ…
Κι ενώ σ’ όλη την επικράτεια γίνονται απολύσεις, στη βουλή γίνονται  προσλήψεις με διαδικασίες εξπρές που υπερφαλαγγίζουν το ΑΣΕΠ. Όπου οι εργαζόμενοι είναι στην πλειοψηφία τους συγγενείς ή γνωστοί πολιτικών και αμείβονται με 16 μισθούς το χρόνο, σε καιρούς μάλιστα τεράστιας οικονομικής κρίσης!
Κατά τα λοιπά, ευτυχώς που υπάρχουν τα λεξικά, για να κρατούν έστω και «βαλσαμωμένη» την έννοια της «αξιοκρατίας». Ευτυχώς υπάρχουν οι ιστορικές καταγραφές για να μην ξεχνούμε ως λαός από πού ερχόμαστε. Να θυμόμαστε πως ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ένας κι ο αυτός δρόμος.
Εκείνο που χρειάζεται να αλλάξει είναι η ρότα. Η κατεύθυνση της πορείας μας.. Εδώ που φθάσαμε κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη. Και κυρίως αυτοί που  είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα του τόπου. Αυτοί που υποθήκευσαν το μέλλον ενός λαού κι από κρινόμενοι που είναι, γίνονται τώρα κριτές και μέντορες.  
Σ’ έναν αγώνα, εκτός από τους παίχτες, σημαντικό ρόλο παίζουν και οι χιλιάδες φίλαθλοι στην εξέδρα. Αυτοί, που στο κόμμα ονομάζονται οπαδοί, στο θέατρο θιασώτες και στο γήπεδο θεατές. Όλοι όσοι με το  «χειροκρότημά» τους κρατούν ζωντανή, χρόνια τώρα, τη θεατρική σκηνή του τόπου.
Στις μέρες μας η ελληνική  κοινωνία θυμίζει ρωμαϊκή αρένα που διψά για «αίμα». Η πολιτική έχει απαξιωθεί και η ζωή δοκιμάζεται σκληρά. Τώρα, που τα πράγματα είναι αποθαρρυντικά, τώρα είναι που χρειάζεται εθνική ομοψυχία. Γιατί, ή μαζί θα σωθούμε ή μαζί θα βουλιάξουμε …