Τραβώ την κουρτίνα, κοιτάζω έξω από το τζάμι, χαζεύω, προσποιούμαι τη σκεφτική, έτσι απλά για να πω στον εαυτό μου ότι κάνω κάτι.

Χαζεύω τους ανθρώπους στον δρόμο. Φωνές, γέλια, ομιλίες, χειρονομίες. Θα έρθει η νύχτα βέβαια και θα σβήσει τα ίχνη και τα συναπαντήματά τους και όλα θα ξεχαστούν.

Το ξημέρωμα είναι νέα μέρα. Ντύνομαι και ξεκινώ για έναν περίπατο.

Καθισμένη στα σκαλιά της μονοκατοικίας της, η κυρά Αθηνά, 85 φεύγα, τραγουδάει χαμηλόφωνα και γλυκά: «Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου…»

-«Κυρά Αθηνά, δεν το πιστεύω. Μπράβο. Τραγουδάς και μάλιστα πολύ ωραία», της λέω καθώς πλησιάζω κοντά της.

-«Αχ παιδί μου», μου λέει. «Στα νιάτα μου φύγαμε στην ξενιτιά για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας και να αναστήσουμε τα παιδιά μας. Παρά τα δύσκολα χρόνια, όλοι οι Έλληνες διοργανώναμε χορούς πολύ τακτικά. Ήταν ωραία. Χορεύαμε και τραγουδούσαμε με κάθε ευκαιρία. Περάσανε τα χρόνια, φτιαχτήκαμε οικονομικά, αλλά τώρα;…..

Έφυγε ο άνδρας μου. Τα παιδιά μας έκαναν οικογένειες, μένουν σε άλλες πόλεις. Έτσι με πνίγει η μοναξιά. Μιλώ με τις φωτογραφίες. Μιλώ μόνη μου και αναπολώ τις όμορφες στιγμές που έζησα όταν το σπίτι έσφυζε από ζωή.

Η μοναξιά είναι αβάσταχτη. Από υπερηφάνεια δεν παραπονούμαι, αλλά με πονάει».

Έσφιξε το στομάχι μου με αυτά που άκουσα. Θυμήθηκα έναν παππού που με μάτια βαθουλωμένα και βουρκωμένα έλεγε στα παιδιά του: «Πάρτε με στις γιορτές στο σπίτι σας, δεν θα σας ενοχλήσω. Να, σε μια γωνιά θα κάθομαι, ήσυχος. Και όταν περάσουν οι γιορτές, με ξαναπάτε στο κονάκι μου».

Ωχ Θεέ μου, είπα.

Υπάρχει βέβαια και μια μορφή μοναξιάς εξίσου επώδυνη. Είναι αυτή που και μέσα σε πολύ κόσμο να βρίσκεσαι, εσύ νιώθεις μόνος. Είναι η μοναξιά της ψυχής. Αυτήν τη νιώθουν μικροί και μεγάλοι, ανάλογα με τα βιώματά τους.

Κρύβονται πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο, λίγες λέξεις στην παρέα, τόσες όσες για να μην καταλάβουν οι άλλοι τι τους συμβαίνει. Βέβαια πολλές φορές μας προδίδουν τα μάτια μας, δεν μπορούμε να κρυφτούμε.

Δεν υπάρχει γιατρειά για όλα αυτά;

Για όλα υπάρχει. Θέληση να έχουμε, να μην το βάζουμε κάτω με ό,τι μας συμβαίνει.

Οι λέξεις «μπορώ», «θα τα καταφέρω», «δεν θα καταθέσω τα όπλα», «είμαι δυνατή/ός» είναι άγιες λέξεις. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τονωτικές ενέσεις είναι. Αλήθεια, ένας καφές με φίλους, μια μικρή βόλτα, ανάλογα με τις σωματικές μας δυνατότητες, μια δραστηριότητα, μικρή ή μεγάλη, είναι αποτελεσματικά φάρμακα. Δεν αφήνουν την κατάθλιψη να μας κυριεύσει, διώχνουν το άγχος, τις φοβίες.

Βέβαια, αυτές τις γιορτινές μέρες τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Ας αφουγκραστούμε και ας δώσουμε χέρι βοήθειας στους μοναχικούς ανθρώπους. Θα μας ευγνωμονούν και εμείς θα νιώθουμε γεμάτοι.

Λοιπόν, μοναξιά, δεν είσαι η πιο καλή παρέα. Και όποιος πει στη ζωή πως είσαι ωραία, δε θα ‘χει τύχει να ζει με σένανε μαζί.