Φαίνεται πως υπάρχει τραγικό έλλειμμα διάκρισης σε μερικούς ανθρώπους πολυγλωσσίας, πολυγνωσίας και “αλάθητης” έπαρσης. Δεν μπορούν να διακρίνουν μεταξύ του πολιτισμού της coca-cola και του πολιτισμού του αγιασμού, μεταξύ αιθουσο-ναών θρησκειακής ελευθεριότητας και εκκλησιών της Ρωμηοσύνης, μεταξύ τζαζ και λεβέντικων ελληνικών χορών. Συγχέουν εντελώς διαφορετικά δεδομένα σκέψων, αντιλήψεων και πολιτισμών, τελείως διαφοροποιημένα δεδομένα παραδόσεων, εντελώς ασύμπτωτες βιοθεωρίες και νομιμοποιήσεις, και όμως επιμένουν να τις βλέπουν λογικά (!) εφαρμόσιμες σε μια χώρα με άλλα ταυτοτικά στοιχεία ιστορικής παρουσίας.
Το τραγικότερο όμως είναι πως (κρίνοντας με άλλα και αλλοία δεδομένα) θέλουν να υποδείξουν για την Ελλαδική μας πραγματικότητα το μοντέλο της αμερικάνικης εκκοσμικευμένης θρησκευτικότητας και πολυνοοτροπίας, ως ιδεατό πρότυπο προόδου. Επικαλούνται αναλογίες κοινωνικής ευαισθησίας με την Ρωσία ή με μουσουλμανικές παραδόσεις, για να πλήξουν τις βάσιμες βιωματικές κοινωνικές αντιρρήσεις του Ελληνικού πληθυσμού, της κοινής λαικής αίσθησης, έναντι νομοθετημάτων ατομικής, κοινωνικής και εθνικής αποδόμησης, όπως πολλοί νηφαλίως και σωφρόνως επισημαίνουν. Οι κοινωνικές “αναισθησίες” πολυσυμφυρμών και μετα-ηθικής (ιστορικά αναπόδραστες) δεν νομιμοποιούνται λογικά, επειδή συμβαίνει σε άλλες γεωπολιτικές περιοχές να προτιμώνται λεπτές κοινωνικές ευαισθησίες ήθους και κοινωνικής συνοχής.
Δυστυχώς, τα αμερικάνικα ή δυτικοειδή μετα-ηθικά δεδομένα του υπετροφικού ατομισμού δεν μπορούν να αποτελέσουν δικαιικά πρότυπα “παντομίμας” για τον δικό μας γεωπολιτικό και πολιτισμικό χώρο.
Έστω κι αν είμαστε “μικροί”, βαπτισμένοι στην θεία ευρυχωρία της εκκλησιαστικής ακεραιότητας, αγωνιούμε και διαμαρτυρόμαστε κάθετα για τις ακραίες συνέπειες της μεθοδευόμενης οριζοντίωσης των κοινωνικών μας όρων και του προωθούμενου κοινωνικού συμφυρμού. Η ψευδώνυμη νομιμοποίηση των αστικών δικαιωμάτων μιάς ελάχιστης μερίδος συνανθρώπων μας το δίχως άλλο θα προκαλέσει εθισμούς επί εθισμών και ανατροπές στα κοινωνικά ήθη και στον ευχείρωτο χώρο των παιδιών, τόσο ευάλωτων και τόσο απροστάτευτων.
***
Και μόνη η επιχαίρουσα διεθνιστική συνηγορία (!) για την άλωση της πρώτης Ορθόδοξης χώρας δεν θα αρκούσε να πείσει κάθε νηφάλιο και καλοπροαίρετο (και τους ίδιους τους τολμητίες) για την αναξιοπιστία των πρόσφατων πολιτειακών επιλογών; Όχι τόσο για τους ελαχίστους που ευνοήθηκαν, αλλά για τις συνέπειες δικονομικών μετεξελίξεων και αποδομητικών εθισμών που δρομολογούνται χωρίς καμιά φραγή.
Αναμφίβολα έχουμε μια δημόσια καταφρόνηση κριτηρίων, μια εκποίηση προσομοίωσης, μια επιτυχία εκδούλευσης. Ερήμην (το λιγότερο) του 75 % της λαικής ρητής απαίτησης.
Μακάρι να ελεηθούμε, να αφυπνισθούμε κοινωνικά (και προπαντός πνευματικά), να σταθούμε μονάχα ως εκεί, στον τίτλο του κειμένου, και να μην προχωρήσουμε σε νέες ισοπεδώσεις μιάς κληροδοτημένης ευλογημένης λεβεντιάς, σε μνημονιακές αλώσεις σύνολου του κοινωνικού ιστού, σε παρανάλωμα της τρανής ιστορίας μας.
Δεν είναι πρώτη φορά που αποτυχαίνει η δημοκρατική πλειοψηφία του λαικού αισθήματος, και φαίνεται να πετυχαίνει η αδικοπραξία του πολιτικού συστήματος, με αμύντορες τους επίστρατους της ρητορικής, στο όνομα του φορμαρισμένου συγχρονισμού (ανάγνωθι: ναιναιδισμού). Την ιστορία την σχεδιάζουν συνήθως στρατηγικές… επανεκκινήσεως επί γραφείου (επί χάρτου), αλλά τον λογαριασμό τον πληρώνει η αδικημένη πλειοψηφία του λαού, και με τους απλήρωτους ανατοκισμούς καταναγκασμού από διάφορα όργανα επιβολής. Τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι λαοί διά μέσου των επισημοποιημένων παρωθήσεων σε εθισμούς και εθιμισμούς κοινωνικής αποδόμησης.
Δεν θα σταθούμε αξιολογικά στις παγκόσμιες και στις περιφερειακές συστημικές ολιγαρχίες των διεθνικών συστημάτων.
“Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό”, λέει μια λησμονημένη παροιμία (μιάς και συνηθίζεται στις μέρες μας, ας μιλήσουμε με παροιμίες κι εμείς οι παπάδες και ζευγάδες της εθνογενετικής προσφοράς).
Κι ας το ξαναπούμε· αλίμονο, αν αφηνόταν στην τυχαία ανέλιξη των ελαχίστων (ανθρώπων είτε συστημάτων) η πανανθρώπινη ιστορία.
***
Η πανανθρώπινη ιστορία είναι ενιστορία προθεσμίας, αξιοποίηση μιάς δυσκολομέτρητης διάρκειας, που φαίνεται πως την διαχειρίζεται μόνη της η ελευθερία ημών των ανθρώπων (πιο πολύ ελευθεριάζοντας ή και ασυδοτώντας).
Ευτυχώς όμως, που φαινόμαστε μεν εμείς, αλλά την χειρίζεται η θεία φιλανθρωπία, η υπομονή της ενιστορικής βραδυπορίας του Χριστού, όπως περίπου θα μας έλεγε ο αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Θυματοποιημένος με βασανιστήρια στο Άουσβιτς, ωστόσο επέζησε και κατέγραψε την αληθινή δυναμική και τις πιο ρεαλιστικές δυνατότητες της ενιστορίας μας, μέσα από την ώριμη εμπειρική ματιά του, αυτήν με την οποία αντίκριζε κατάματα τόσες φορές τον επικείμενο θάνατο, οπότε αξιολογούσε ωριμότερα την αληθινή ποιότητα της ζωής.
Εμείς σήμερα, ανά τον κόσμο κι εδώ στην δύστυχη πατρίδα μας, καλλιεργούμε το δέντρο της ενιστορίας, αλαζονευόμενοι για “πρόσκαιρες ιδιοκτησίες τίτλου”.
Τις έχουμε αφ᾽ εαυτών;
Και μέχρι πότε θα τις επιχειριαζόμαστε;
Θα μας απαντούσε η αλαζονεία της διακυβερνητικής των ανθρωπο-πραγμάτων, τότε μόνο, αν κατόρθωνε να φτιάξει εξαρχής εμάς τους ίδιους ανθρώπους. Ούτε τυποποιημένους παρένθετους ούτε “ρομπότ ανθρώπους” ούτε βεβαίως αυτο-ανθρώπους, αλλά εμάς τους ίδιους ανθρώπους καθ᾽ εαυτούς. Μπορούν;
Μοιάζουν να παλιμπαίζουν μερικοί με κάθε ίχνος φυσικότητας, με κάθε μόριο λογικότητας, με κάθε όριο βιολογικότητας, “εξουσιάζοντες” με κάθε φαντασίωση παντοδυναμίας. Και το χειρότερο δεν είναι μόνο ότι εθίζονται εκείνοι, πασχίζουν να εθίσουν και άλλους σ᾽ αυτήν την απο-επι-τυχία.
Ένας αρχαιότερος σοφός θα μας συμβούλευε: “Μη καυχάσθω ο φρόνιμος εν τη φρονήσει αυτού, και μη καυχάσθω ο δυνατός εν τη δυνάμει αυτού, και μη καυχάσθω ο πλούσιος εν τω πλούτω αυτού, αλλ' εν τούτω καυχάσθω ο καυχώμενος, συνιείν και γινώσκειν τον Κύριον και ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γης.” (Α΄ Βασ. 1:10).
***
Αυτά περίπου θέλησα να πω, μόλις χθες, μετά το γνωστό νομοθέτημα μακροκοινωνικής διεθιμικής αποδόμησης, ευρισκόμενος στο Πολιτιστικό Κέντρο Πολυκάστρου σε μια θαυμάσια εκδήλωση κοινωνικής εποικοδόμησης.
Εν μέσω του απλού λαού μας (που σήμερα θα ταίριαζε να του τραγουδούσαμε “και συ, λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς”).
Μίλησα αυθόρμητα, κατενώπιον των πολλών νέων μας που επιβραβεύτηκαν για τις επιτυχίες τους στη σχολική μόρφωση είτε στην περαιτέρω εισαγωγή τους σε ανώτερες βαθμίδες. Μίλησα καταπονεμένος ενώπιον των πατέρων και των μητέρων τους, της ευλογημένης πυρηνικής πατρότητας και μητρότητας, των συνήθως καταφρονημένων ψηφοφόρων και εντολέων της κάθε προθεσμιακής κυβερνητικής “επιχειρίας”.
Αναφέρθηκα στη σοφία του ήθους και στην επιστήμη της γνώσης, στη σοφία των κοινωνικών προταγμάτων και στην επιστήμη των κοινωνικών δικαιωμάτων. Μίλησα για την φιλότιμη προτίμηση της αρετής, την λεβέντικη προτίμηση του κοινωνικού μέτρου μέσα κι από θυσίες πραγματικής αγάπης, απέναντι των εργαλείων της κοινωνικής αμετροέπειας και αμετρο-ήθειας και ευήθειας.
Χάρηκα τον ενθουσιώδη σοφό χαιρετισμό του Δημάρχου Παιονίας κ. Κωνσταντίνου Σιωνίδη, σύναθλο με τον πολύτιμο ρόλο των οργανωτών.
Ενθουσιάστηκα και με την θεματική θαυμάσια εισήγηση της Διευθύντριας του Γυμνασίου Αξιουπόλεως φιλολόγου καθηγήτριας κας Στεφανίας Μπουμπάρας, για τις επίκαιρες αποτιμήσεις του Μεγάλου Βασιλείου επί της λειτουργικότητας της επιστήμης:
«Γιορτή των Γραμμάτων σήμερα, γιορτή της Παιδείας! Γιορτή της μόρφωσης και της καλλιέργειας του ανθρώπου, αυτής που τον κάνει να ακτινοβολεί όχι μόνο ως νους για τις γνώσεις του, αλλά κυρίως ως ήθος για τις αρετές του! Και η καλλιέργεια του ήθους είναι υπόθεση πολλών φορέων, συνισταμένη πολλών παραγόντων. Δύο όμως από αυτούς φέρουν το μεγαλύτερο βάρος στους ώμους τους, τη μεγαλύτερη ευθύνη: οι γονείς, ως πρωτογενής φορέας κοινωνικοποίησης που -είτε με επίγνωση είτε χωρίς επίγνωση του ρόλου τους- αφήνουν από νωρίς ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ψυχή του κάθε παιδιού, και σε δεύτερο χρόνο φυσικά το σχολείο! Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι αιώνες τώρα όλα τα οργανωμένα κράτη επενδύουν πολύ -και ενίοτε πολλά- στο επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα για την αγωγή των νέων, δηλαδή για τη διαμόρφωση του γνωστικού τους επιπέδου αλλά ταυτόχρονα και του αξιακού τους συστήματος. Από αυτό λοιπόν και μόνο μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο σημαντικό και υψηλό είναι το διακύβευμα!
»Σε λίγο θα βραβεύσουμε τις μαθήτριες και τους μαθητές των 10 σχολικών μονάδων Β΄/θμιας Εκπ/σης του Δήμου μας, οι οποίοι αρίστευσαν ή πέτυχαν την εισαγωγή τους στην Γ΄/θμια Εκπ/ση κατά το περσινό σχολικό έτος. Πρόκειται για μια εξαιρετική ιδέα, έναν εξαιρετικό θεσμό των τελευταίων 10 περίπου ετών , που μέσα από τον έπαινο και τη βράβευση τονώνει το ηθικό των μαθητών, ανταμείβει κόπους, προσφέρει σε ορισμένους κίνητρο για προσπάθεια και, προπάντων, ικανοποιεί μια βαθύτερη ανάγκη δικαίωσης όσων κοπίασαν. Διότι με πόσους αγώνες άραγε και με πόσες θυσίες κερδίζεται η αριστεία, η πρωτιά; Δεν πρόκειται μόνο για τον άπειρο χρόνο που έχει δαπανηθεί πάνω από βιβλία και σημειώσεις , για τη σωματική και πνευματική κόπωση της μαθητικής προσπάθειας ή για την αγωνία της επιτυχίας…. Πρόκειται ταυτόχρονα και για το άγχος της ανταπόκρισης σε προσδοκίες: προσδοκίες των γονέων, των εκπαιδευτικών, της Πολιτείας, του κοινωνικού περιγύρου, των συνομηλίκων, αλλά και σε προσδοκίες του ίδιου του νέου που θέλει οπωσδήποτε να περάσει στο επόμενο στάδιο της ζωής του δίνοντας τα διαπιστευτήριά του. Κι αυτό είναι ίσως το πιο αόρατο αλλά και το πιο δυσβάσταχτο φορτίο για έναν έφηβο…. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν αξίζουν πολλαπλά συγχαρητήρια στους σημερινούς βραβευόμενους!
»Όταν μου προτάθηκε από τον Αντιδήμαρχο Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νέας Γενιάς κ. Καλαβάζη να είμαι η ομιλήτρια της σημερινής εκδήλωσης, αμέσως μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα της αμηχανίας μου, ένα και μόνο όνομα σχηματίστηκε στο μυαλό μου, θέλετε γιατί η Γιορτή των Γραμμάτων είναι ένας φόρος τιμής στο ανεκτίμητο και απαράμιλλο έργο των Τριών Ιεραρχών, θέλετε γιατί ο βίος και ο λόγος του πάντα με συγκινούν: το όνομα του Μεγάλου Βασιλείου, του πανεπιστήμονα αυτού Αγίου και Πατέρα της Εκκλησίας μας, που μελέτησε ενδελεχώς- μεταξύ άλλων- και την ψυχή του ανθρώπου. Δεν θα σταθώ στο υπόλοιπο έργο του, το ιατρικό, το φιλανθρωπικό κτλ, το οποίο είναι ίσως λίγο - πολύ γνωστό. Θα σταθώ μόνο σε μερικές από τις παιδαγωγικές του αντιλήψεις, που αν και έχουν διατυπωθεί αιώνες πριν, παραμένουν πάντα εκπληκτικά επίκαιρες και ξαφνιάζουν ευχάριστα τόσο τον σύγχρονο μαθητή όσο και τον παιδαγωγό, δείχνοντάς τους τον δρόμο, την αποστολή τους ακόμη και σήμερα.
»Κατ΄ αρχάς, όπως όλοι γνωρίζουμε, στην εκπαιδευτική διαδικασία δύο είναι οι συμμετέχοντες-πρωταγωνιστές: ο διδασκόμενος, δηλαδή το παιδί, και ο διδάσκων, δηλαδή ο εκπαιδευτικός.
»Για τον Μέγα Βασίλειο κάθε παιδί είναι ένα ιδιαίτερο άτομο με διαφορετικές ανάγκες, ενδιαφέροντα και ικανότητες από αυτά των ενηλίκων. Αλλά και κάθε άτομο γενικά αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα, επομένως η αγωγή πρέπει να είναι ανάλογη των σωματικών και πνευματικών ιδιοτήτων του, γι΄ αυτό προτείνει αυτό που τόσο πολύ ακούγεται στις μέρες μας, την εξατομικευμένη διδασκαλία, ώστε να μπορεί να ωφεληθεί ο κάθε παιδαγωγούμενος. Απαραίτητη θεωρεί επίσης την προσοχή και την φιλομάθεια του μαθητή, την απορηματική διάθεση και την αμφιβολία ώστε να θέτει τα πάντα κάτω από έλεγχο, να ερευνά για την ανεύρεση της αλήθειας. Επομένως, ο μαθητής στην εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να είναι ενεργητικός συνεργάτης και όχι παθητικός δέκτης, αφού καλείται να φέρει το προσωπικό του φως για την εξέταση των θαυμασίων της δημιουργίας, δηλαδή του Θεού.
»Από την άλλη μεριά σοφός δάσκαλος για τον Μέγα Βασίλειο είναι αυτός που με ευχάριστα μέσα και τρόπους -και όχι βιαίως- διδάσκει τα χρήσιμα στους μαθητές του, αυτός που ενθαρρύνει την ανάπτυξη όχι μόνο της γνώσης αλλά και της βούλησης. Αυτός που χρησιμοποιεί τον διάλογο και τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη για να βοηθήσει τον μαθητή του να ανακαλύψει τη γνώση που έχει μέσα του, την κρυμμένη αλήθεια την οποία αγνοεί ότι κατέχει. Πάνω από όλα όμως αληθινός δάσκαλος για τον Μέγα Βασίλειο είναι αυτός που αποτελεί υπόδειγμα αρετής, που πράττει πρώτα ο ίδιος αυτά που διδάσκει και κυρίως αυτός που δείχνει αγάπη για τους μαθητές του, που φροντίζει με μεγάλη αγάπη και ζήλο, μέχρι θανάτου, τους διδασκόμενούς του. Μάλιστα, χωρίς αυτή την αγάπη προς τους μαθητές, ο διδάσκαλος είναι «ανάξιος» να λέγεται διδάσκαλος, αναφωνεί ο Μέγας Βασίλειος!
»Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό μας τόσους αιώνες μετά, τι θα είχαμε άραγε να πούμε για τον μαθητή και για τον εκπαιδευτικό του σήμερα; Διότι πολλά καταμαρτυρούν άπαντες και στον έναν και στον άλλον. Δυστυχώς, στην κοινή συνείδηση οι σύγχρονοι νέοι έχουν καταχωριστεί συλλήβδην ως μια γενιά οκνηρή, φυγόπονη, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς κριτική σκέψη, με μοναδικό ενδιαφέρον την ενασχόληση με την τεχνολογία, το διαδίκτυο και την καλοπέραση.
»Προσωπικά έχω σοβαρές ενστάσεις σε όλα αυτά: 1) εργαζόμενη επί σειρά 25 ετών στο δημόσιο σχολείο μπορώ με βεβαιότητα να πω πως ο ελληνικός νους, ο φωτεινός, ο φιλέρευνος, ο σκεπτόμενος και διαλεγόμενος, ο αμφισβητίας, αυτός που συλλαμβάνει τα μεγάλα, υπάρχει ακόμη, υπάρχει και αγωνίζεται στα λιτά ξύλινα σχολικά θρανία μας κι ας μην διαθέτουν ατομικό Η/Υ και άλλες τεχνολογικές ανέσεις, 2) ακόμη κι αν ισχύουν σε κάποιον βαθμό οι αιτιάσεις σε βάρος των νέων, ποιος θα μας εξηγήσει πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιος ή ποιοι φέρουν την ευθύνη σε μια εποχή που αποδομεί τα πάντα, ακόμη και τον ίδιο τον Θεό; 3) αφού κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, γιατί να μη μιλήσουμε και για την άλλη όψη, αυτή που δείχνει πως αρκετοί νέοι καθημερινά κάτω από αντίξοες συνθήκες δίνουν ένα άλλο παρόν στη ζωή: υπάρχουν αυτοί που αν και βιώνουν ένα τραυματικό ή και κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον, εξέρχονται από αυτό αρκετά πιο υγιείς ψυχοσυναισθηματικά από ό,τι θα περίμενε κανείς, άλλοι λάμπουν από την ευγένεια του ήθους τους, άλλοι εργάζονται για να σπουδάσουν όταν ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν επαρκεί , άλλοι ξενιτεύονται για να βρουν τη θέση τους μέσα σε έναν κόσμο νοσηρά ανταγωνιστικό και τα καταφέρνουν εξαιρετικά, άλλοι προσφέρουν υπηρεσίες αθόρυβα κι ανώνυμα σε εθελοντικές οργανώσεις ή και κατά μόνας, βοηθούν αστέγους ή άλλους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας και πολλά πολλά άλλα… Ας ακουστεί λοιπόν κι αυτή η πλευρά της πραγματικότητας, ας αποδοθεί κάποτε φόρος τιμής και σε όλους αυτούς τους νέους, αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι .
»Ας έρθουμε όμως και στον εκπαιδευτικό του σήμερα. Αυτό που κυρίως του προσάπτεται είναι το «βόλεμα» στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και κατ΄ επέκταση η αδιαφορία για το γνωστικό αντικείμενο και για τον μαθητή του. Και εδώ θα διαφωνήσω, διότι βλέπω μια αφοριστική διάθεση απέναντι στον εκπαιδευτικό, η οποία τον αδικεί ή τουλάχιστον αδικεί όλους αυτούς τους μάχιμους εκπαιδευτικούς- διότι υπάρχουν κι αυτοί, ξέρετε- που, παρόλη τη φθορά και τις αντιξοότητες της καθημερινότητας, παρόλη την ελλιπή υλικοτεχνική υποδομή μέσα στα σχολεία και την απαξίωση του επαγγέλματός μας , εξακολουθούν να ενθουσιάζονται με το λειτούργημά τους και θέλουν με τον ενθουσιασμό τους να συμπαρασύρουν και τους μαθητές τους στο ταξίδι της γνώσης. Κι αυτό όχι για τίποτε άλλο, αλλά από θερμή ανιδιοτελή αγάπη, για να τους καταστήσουν αυτόνομες κι αυθύπαρκτες προσωπικότητες, ώστε να πάψουν σε λίγο να χρειάζονται και τον δάσκαλο αλλά και τα κάθε είδους δεκανίκια!
»Πριν από μερικά χρόνια μία εκπαιδευτικός είχε την ευλογία να ζήσει το εξής περιστατικό, το οποίο αφηγήθηκε με περισσή συγκίνηση: μια παρέα παλιών μαθητών της σε ένα μικρό ακριτικό σχολείο της περιφέρειας τη συνάντησε τυχαία στον δρόμο. Την αναγνώρισαν από μακριά κι έσπευσαν με ενθουσιασμό κι εγκαρδιότητα να τη χαιρετίσουν αλλά και να την ευχαριστήσουν. Μεταξύ άλλων της είπαν: «Κυρία, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ, γιατί καταλάβαμε ότι με τον τρόπο σας μας μάθατε να σκεφτόμαστε!».
»Εύχομαι, λοιπόν, κάθε μαθητής που απολαμβάνει τη μαθητική του ιδιότητα να έχει την τύχη να συναντήσει στον δρόμο του έστω και μία φορά τον παιδαγωγό που θα τον συγκινήσει και θα τον καταστήσει -στο βαθμό που μπορεί- σκεπτόμενο άνθρωπο! Τέλος, εύχομαι και σε κάθε εκπαιδευτικό να ακούσει κάποτε έστω κι έναν μαθητή του, έστω και μετά από πολλά χρόνια , να του λέει: «Σας ευχαριστώ πολύ κύριε ή κυρία, γιατί με μάθατε να σκέφτομαι!». Υπάρχει άραγε πιο «χρήσιμα επικίνδυνο» όπλο στα χέρια του ανθρώπου από τη σκέψη, όπως μας το έχει πει εδώ και χρόνια ο ποιητής;
»Σας ευχαριστώ!»
***
Δικαίως χειροκροτήθηκαν αμφότεροι, για το ήθος της παραδοσιακής κοινωνικής ποιότητας που ειλικρινά εισφέρουν σε μιάν αξιοπιστότερη “κοινωνική διαβούλευση” της λαικής βάσης.
Και εισέπραξα τέλος αντί πάντων το πιο συναρπαστικό χειροκρότημα μιάς συλλογικής ανακούφισης όλης κυριολεκτικά της κατάμεστης αίθουσας, όταν ευχήθηκα στα βραβευμένα νέα παιδιά μας “Να σας χαίρονται ο πατέρας σας και η μάνα σας”!
Ήταν και παραμένει μια ευχή του πολιτισμού μας και της παράδοσής μας που δεν θα παύσει να διατηρεί την φυσική της γενετική υπεραξία, καθώς παραπέμπει στη χαρισμένη υπεραξία της ύπαρξής μας, που πρέπει να παλέψουμε να την χαιρόμαστε χαριτωμένη κι ευλογημένη με την χάρη του Θεού. Του ζώντος Θεού, που μας την έφτιαξε και με τόση γενναιοδωρία ελευθερίας μας την χαρίζει, για να την αντιχαρίζουμε λεβέντικα στους επιγενομένους, στα παιδιά μας.
Είναι η φυσικότητα που πολλοί ακόμη την χαίρονται. Θείο νομοθέτημα ζωντάνιας και για την φύση μας και την λεβεντιά μας. Και μάλιστα στην προοπτική μεθέξεως της θεοκοινωνίας (που καταξιώνει και αγιάζει την θεόδοτη φυσικότητα).
Γιατί να μην την σεβαστούμε και να μην την παραδίδουμε αλώβητη κι αμόλυντη;
† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
