Μετά τις καλημέρες τού προτείνω:
- Νίκο, πάμε για καφέ να τα πούμε.
- Μπααα…δεν υπάρχει χρόνος για καφέ Μάκη. Έχω πολλή δουλειά στο σύλλογο συνταξιούχων και μετά θα πάω στον σύνδεσμο εφέδρων. Ετοιμάζουμε μια εκδήλωση και πρέπει να είμαι παρών.
- Να κανονίσουμε το απογευματάκι;
- Νωρίς τ’ απόγευμα έχουμε Δ. Σ. στον ΓΑΣΚ και μετά, Πέμπτη σήμερα ξέχασες; έχουμε πρόβα χορωδίας.
- Κάτσε ρε Νίκο, σαράντα χρόνια που σε ξέρω τρέχεις συνέχεια παντού και για όλα. Χαρά στο κουράγιο σου. Πέρασες τα 70. Πρόσφερες τόσα πολλά όσο λίγοι εδώ στο Κιλκίς. Ως πότε;
-Όσο κρατάν τα πόδια μου θα δίνω τον εαυτό μου όπου μπορώ και όσο μπορώ.
Έφυγα προβληματισμένος. Κάθισα κάπου για καφέ μόνος μου και οι σκέψεις με συνεπήραν. Εδώ, στη μικρή μας πόλη, υπάρχουν γύρω μας κάποιοι άνθρωποι που δεκαετίες τώρα αναλώνονται προσφέροντας τον εαυτό τους στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους και δυστυχώς ο πολύς κόσμος αγνοεί την παρουσία τους και την τεράστια προσφορά τους. Ένας απ’ αυτούς και ο συνάδελφός μου δάσκαλος (συνταξιούχος από το 2006) Νίκος Σερασκέρης. Πρόσφερε και προσφέρει κυρίως στον τομέα του αθλητισμού αλλά και στον πολιτισμό και σε ευρύτερους κοινωνικούς φορείς όπως θα δούμε παρακάτω.
Ο Νίκος Σερασκέρης γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1945 σε μια Ελλάδα που άφηνε πίσω της τη γερμανική κατοχή, σε μια Ελλάδα που κυοφορούσε την τρίτη μακροχρόνια φάση του αιματηρού εμφυλίου πολέμου (1946-49). Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης, μια προσφυγική φτωχογειτονιά τότε, όπου τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο και συνέχισε στο παλιό Γυμνάσιο Τούμπας από το οποίο και αποφοίτησε.
Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας του ήταν από τη Σάμο. Έφυγε από το νησί στα δεκαεννιά του, δούλεψε στο λιμάνι του Πειραιά και μπήκε στη σχολή χωροφυλακής. Χωροφύλακας πια ήρθε με μετάθεση στην Κάτω Τούμπα, γνώρισε τη μητέρα του Νίκου, παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο γιους, τον Νίκο και τον κατά δύο χρόνια μικρότερο αδελφό του. Στο προσφυγικό σπίτι του Εποικισμού με ένα δωμάτιο, ένα σαλόνι και μια κουζίνα έμεναν έξι άτομα. Οι δυο γονείς, τα δυο παιδιά, η εκ μητρός γιαγιά τους και η αδελφή της μητέρας τους. Τα δυο αδέλφια δεν γνώρισαν τους δυο παππούδες τους και την εκ πατρός γιαγιά τους παρά μόνο αυτήν τη γιαγιά που ήρθε πρόσφυγας από τη Σμύρνη και δούλευε τότε ως καθαρίστρια στην Αστυνομία. Η καθημερινή τους ζωή, ένας καθρέφτης της ζωής στην Ελλάδα της εποχής εκείνης. Έξω από το σπίτι είχαν το ‘’μουσλούκι’’ για να πλένονται. Πήγαιναν στην κοινοτική βρύση με τις στάμνες και τους τενεκέδες και κουβαλούσαν νερό για οικιακή χρήση. Ο Νίκος από μικρός πήγαινε στον κινηματογράφο ΑΣΤΗΡ, πούλαγε σπόρια κι έβγαζε ένα χαρτζιλικάκι. Δούλευε στον κινηματογράφο αυτόν μέχρι που τέλειωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία το 1966 και έφθασε στο σημείο να αποκτήσει τη διεύθυνσή του. Αγόρασε ένα ποδήλατο και πήγαινε μ’ αυτό σε διάφορα σημεία της Τούμπας για να τοποθετήσει στις προθήκες φωτογραφίες από το έργο που παιζόταν. Όταν προετοιμαζόταν για τις εξετάσεις στην Ακαδημία, διάβαζε μέσα στον κινηματογράφο την ώρα της προβολής. Ο Νίκος, ένα παιδί ευαίσθητο, φιλότιμο και εργατικό έκανε και άλλες δουλειές. Μοίραζε και πάγο. Ένας γείτονας παγοπώλης είχε μια σούστα με την οποία πήγαιναν στου Χαριλάου, έπαιρναν τις παγοκολόνες και τις πουλούσαν στα σπίτια και στα μαγαζιά για τις παγωνιέρες (δεν υπήρχε ρεύμα ούτε φυσικά και ψυγεία). Άλλη δουλειά που έκανε ο Νίκος ήταν να πηγαίνει τα καλοκαίρια από την Τούμπα στο Καραμπουρνάκι στα ‘’μπλόκια’’, όπου έβγαζε μύδια με μία αυτοσχέδια ‘’χέρα’’. Πούλαγε τα μύδια εκεί στη γειτονιά του κι έβγαζε χρήματα για να βοηθήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του.
Ο Νίκος ασχολήθηκε και με τον αθλητισμό. Έπαιξε βόλεϊ στην ομάδα του Αρίωνα. Οι αγώνες γίνονταν τότε στο ανοιχτό γήπεδο της ΧΑΝΘ. Στην Ακαδημία έπαιξε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Πήγαινε και στους ποδοσφαιρικούς αγώνες της ομάδας του, του ΠΑΟΚ στο παλιό γήπεδο στο σιντριβάνι, εκεί που τώρα είναι η Θεολογική σχολή. Εκεί είδε και παλαιστικούς αγώνες με τους ήρωες της εποχής που ήταν ο Λαμπράκης, ο Καρπόζηλος, ο ‘’Τούρκος’’ κτλ.
Τέλειωσε το γυμνάσιο το 1963 και το 1964 πέρασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης από την οποία αποφοίτησε το 1966. Μετά την Ακαδημία ακολούθησε το στρατιωτικό. Υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός για τεσσεράμισι χρόνια (τα δύο με ανακατάταξη). Από τα τεσσεράμισι χρόνια, τα τρία ήταν στην Κύπρο. Απολύθηκε τον Ιούνιο του 1971. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Κιλκισιώτισσα δασκάλα Βάσω Καραΐτη και έγινε πια μόνιμος κάτοικος της μικρής μας πόλης την οποία αγάπησε σαν πραγματική πατρίδα του και στην οποία πρόσφερε και προσφέρει όλη του την ύπαρξη. Με τη Βάσω απέκτησαν δύο υπέροχα παιδιά, την Αγγελική και τον Σάββα.

Πορεία στην Εκπαίδευση
Διορίστηκε στο Πευκόδασος την περίοδο 1971-72. Στη συνέχεια για πέντε χρόνια (1972-1977) στην Κοκκινιά. Ακολούθησε η Ευκαρπία και η Τέρπυλλος μέχρι το 1984 που ήρθε με απόσπαση στο 2ο Δημ. Σχολείο Κιλκίς και το 1985 στο 3ο. Το 1986 τοποθετήθηκε ως υποδιευθυντής στο 1ο Δημ. σχολείο στο οποίο παρέμεινε για 20 χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Κατά καιρούς άσκησε και καθήκοντα Διευθυντή λόγω παραιτήσεων ή αποσπάσεων των Διευθυντών του παραπάνω σχολείου. Ως κανονικός Διευθυντής τοποθετήθηκε το 2001 και θήτευσε στη θέση αυτή μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2006 με 35 χρόνια υπηρεσίας.
Σ’ όλα τα σχολεία που υπηρέτησε με όλες τις ιδιότητες, οργάνωσε μαθητικές κοινότητες με αξιόλογη δράση, ομάδες Ερυθρού Σταυρού, Νεότητας κτλ. Στη διάρκεια της θητείας του στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση πήρε μέρος σε πολλά συνέδρια, σεμινάρια και ημερίδες.
Στο 1ο Δημ. σχολείο ως υποδιευθυντής και στη συνέχεια ως διευθυντής καθιέρωσε τις ημέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα την ‘’Πράξη αγάπης’’ που σύμφωνα με το πνεύμα των ημερών βοηθούσε τα φτωχά παιδιά του σχολείου, ιδρύματα όπως το παιδικό χωριό SOS στο Φίλυρο, οργανισμούς (UNISEF), άπορες και πολύτεκνες οικογένειες κτλ. Με ενέργειές του πραγματοποιήθηκε η υιοθέτηση των παιδιών του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού σχολείου του χωριού Ίσωμα.
Τον Νίκο Σερασκέρη, είχα την τύχη να τον έχω Διευθυντή για δύο χρόνια στο 1ο Δημ. Σχολείο. Αεικίνητος, εργατικός, παραγωγικός, αυστηρός, αλλά πάνω απ’ όλα δίκαιος με τους δασκάλους. Παρ’ ότι ανήκαμε σε αντίθετους ιδεολογικοπολιτικούς χώρους, μας συνέδεε πάντα αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμός.

Προσφορά στο παιδικό λογοτεχνικό βιβλίο
Έργο ζωής ήταν για τον Νίκο η δημιουργία το 1989 της μαθητικής δανειστικής βιβλιοθήκης στο 1ο Δημ. Σχολείο. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες κατάφερε να συγκεντρώσει εκατοντάδες τίτλους βιβλίων (πάνω από 1200) και η βιβλιοθήκη αυτή αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι σήμερα μία κυψέλη που δίνει πνευματική τροφή στους εκάστοτε μαθητές του σχολείου και όχι μόνο. Με ενέργειές του προσκλήθηκαν και ήρθαν κατά καιρούς οι σπουδαιότεροι Έλληνες λογοτέχνες του παιδικού βιβλίου όπως η Θέτις Χορτιάτη, η Αγγελική Βαρελά, ο Αντώνης Δελώνης, η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, η Λίτσα Ψαραύτη, η Φιλομήλα Βακάλη, ο Μάνος Κοντολέων, η Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη, ο Ι. Δ. Ιωαννίδης, η Σοφία Ζαραμπούκα, η δικιά μας Ελένη Αρτζανίδου, η Βούλα Μάστορη και πολλοί άλλοι. Κορυφαία στιγμή για τον Νίκο ήταν η βράβευσή του τον Απρίλη του 1996 στην Αθήνα από τον ‘’Κύκλο του ελληνικού παιδικού βιβλίου’’ με το βραβείο ‘’Κ. Δεμερτζή στον Έλληνα Δάσκαλο’’ που απονέμεται κάθε χρόνο σε εκπαιδευτικό της Πρωτοβάθμιας ή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ο οποίος αποδεικνύει έμπρακτα την αγάπη του στο παιδικό βιβλίο και συμβάλλει στην προώθησή του.
Με δωρεές του Σερασκέρη ενισχύθηκαν οι βιβλιοθήκες πολλών σχολείων και Πολιτιστικών συλλόγων του νομού Κιλκίς.

Προσφορά στον αθλητισμό
Έρωτας της ζωής του ο αθλητισμός και ιδιαίτερα ο κλασσικός. Θυμάμαι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τον Νίκο να μεταφέρει με το αυτοκίνητό του μαθητές από την Τέρπυλλο στο Κιλκίς για να προπονηθούν στον ΓΑΣΚ, στη συνέχεια να τους πηγαίνει στο σπίτι του όπου η σύζυγός του κυρία Βάσω τους πρόσφερε το κολατσιό τους και τους γύριζε στο χωριό. Για τέτοιο πάθος μιλάμε. Ο Νίκος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον ΓΑΣΚ από το 1981 μέχρι σήμερα ιδιαίτερα στο βόλεϊ και στο στίβο. Διετέλεσε εκλεγμένο μέλος, Α’ αντιπρόεδρος, έφορος στίβου κτλ. Παράλληλα υπήρξε επίσημος κριτής ΣΕΓΑΣ και διαιτητής βόλεϊ. Εκλέχτηκε και στο Δ. Σ. της ένωσης αθλητικών σωματείων ΣΕΓΑΣ Πέλλας-Κιλκίς όπου διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (2008-2012). Πήρε μέρος με επιτυχία σε πολλές μεγάλες διοργανώσεις τοπικού, πανελλήνιου αλλά και παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Υπήρξε υπεύθυνος διοργανωτής πολλών σχολικών και άλλων αγώνων, προσφέροντας και στα προγράμματα μαζικού αθλητισμού του Δήμου Κιλκίς.
Για τη μακρόχρονη και πολύπλευρη προσφορά του στον κιλκισιώτικο αθλητισμό βραβεύτηκε δύο φορές από το Δήμο Κιλκίς. Την πρώτη σε ειδική τελετή τον Ιούνιο του 1990 (δήμαρχος Σπύρος Αυγητίδης) και τη δεύτερη τον Ιανουάριο του 2002 (δήμαρχος Δημήτρης Τερζίδης) στη ‘’Γιορτή των Πανελληνιονικών’’ που διοργάνωσαν από κοινού ο Δήμος Κιλκίς και η Ε.Α.Σ ΣΕΓΑΣ Πέλλας-Κιλκίς. Τον Μάρτιο του 2008 στην Αθήνα, ο ΣΕΓΑΣ του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της Ομοσπονδίας για τη συμπλήρωση 25 χρόνων ευδόκιμης δράσης στον Κλασσικό αθλητισμό. Τον Ιούνιο του 2010 ήταν αρχηγός αποστολής της Εθνικής ομάδας στίβου των σύνθετων αγωνισμάτων γυναικών στο Hengelo της Ολλανδίας όταν η ομάδα αυτή κατέκτησε την πρώτη θέση στην ομαδική βαθμολογία. Το 2011 ο τότε δήμαρχος Κιλκίς Ευάγγελος Μπαλάσκας πρότεινε να αναλάβει υπεύθυνος Αθλητισμού του Δήμου ο Νίκος Σερασκέρης, πρόταση που έγινε ομόφωνα αποδεκτή. Μέχρι και το 2017 κατείχε τη θέση του Αντιπροέδρου του Οργανισμού Αθλητισμού, Πολιτισμού, Περιβάλλοντος και Παιδικών-Βρεφονηπιακών σταθμών του Δήμου Κιλκίς με προσωπικούς του αγώνες για τη βελτίωση και αδειοδότηση του νέου κλειστού γυμναστηρίου, για τη βελτίωση των εγκαταστάσεων του παλιού κλειστού γυμναστήριου και του Δημοτικού σταδίου Κιλκίς.
Ο Νίκος ήταν μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού, Νεολαίας και Αθλητισμού του Δήμου Κιλκίς την περίοδο 1988-1993 πότε ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Εκπ/κών Α/θμιας Εκπ/σης και πότε ως εκπρόσωπος του ΓΑΣΚ. Την περίοδο 1994-1998 ήταν έφορος αθλητισμού του Ο.ΠΟ.Ν.Γ.Α του Δήμου Κιλκίς προτεινόμενος από το Δημοτικό Συμβούλιο.

Προσφορά στον πολιτισμό
Μεγάλη η αγάπη του Νίκου για τη μουσική. Από το 1978 συμμετέχει στη χορωδία Κιλκίς της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Η χορωδία σταμάτησε τη λειτουργία της το 1981. Έκανε το νέο της ξεκίνημα το 1990 ως Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος και ο Νίκος πάλι παρών ως χορωδός αλλά και ως μέλος του Δ. Σ. Πρόσφατα βραβεύτηκε από τη χορωδία για την πολύχρονη προσφορά του.

Ευρύτερη προσφορά
Η παρουσία του Νίκου Σερασκέρη σε όλα τα φάσματα της ζωής υπήρξε παροιμιώδης. Μέλος αλλά και πρόεδρος σε συλλόγους γονέων στα σχολεία που φοίτησαν τα δυο του παιδιά.
Στον τοπικό τύπο δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς κείμενά του αθλητικά, ηθογραφικά, κοινωνικά, κείμενα σχολικής ζωής καθώς και παρουσιάσεις βιβλίων Κιλκισιωτών συγγραφέων.
Παράλληλα είχε και πλούσια συνδικαλιστική δράση. Για 18 χρόνια ήταν μέλος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Συλλόγου συνταξιούχων Πολιτικών Δημοσίων Υπαλλήλων νομού Κιλκίς στον οποίο σήμερα είναι Αντιπρόεδρος στο Δ. Σ.
Εδώ και πολλά χρόνια είναι μέλος του Δ. Σ. του Συλλόγου Εφέδρων Αξιωματικών με πολύπλευρη δράση στις εκδηλώσεις του Συλλόγου.
Ο Νίκος Σερασκέρης είναι ένας αιώνιος έφηβος που αποτελεί πρότυπο εκπαιδευτικού και ένα παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους εκπαιδευτικούς.

Επίλογος
Ο Θεός να σ’ έχει καλά Νίκο για να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις σ’ όλη τη μέχρι τώρα ύπαρξή σου. Η μικρή μας πόλη, ο νομός μας αλλά και η πατρίδα μας έχουν ανάγκη από ανθρώπους όπως εσύ. Ως δάσκαλος υπήρξες ‘’μια λαμπάδα που καίγεται για να φωτίζει’’ και ως πολίτης αποτελείς αυτό που είπε ο ποιητής:
‘’Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει…’’
Ιωσηφίδης Μάκης
Δάσκαλος