Είναι πολύ λυπηρό και πολύ θλιβερό να βλέπει κανείς κάθε χρόνο όλο και λιγότερες σημαίες στα μπαλκόνια. Είναι μια εικόνα απαράδεκτη και δεν μας τιμά καθόλου.

Η ανάρτηση της σημαίας ανήμερα των εθνικών μας επετείων στο μπαλκόνι μας είναι μια πράξη απόδοσης τιμής σ αυτούς που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα μας. Είναι μια ανανεούμενη πράξη δέσμευσης πως δεν τους ξεχνάμε και πως αν έρθει η δική μας ώρα θα φανούμε αντάξιοι τους και θα πούμε τα δικά μας «ΟΧΙ».

Πως χρόνο με τον χρόνο εμείς οι νεοέλληνες περισσότερο ανησυχούμε για το τι καιρό θα έχει εκείνη την ημέρα ή αν βγαίνει τριήμερο με την αργία κολλητά για να εκδράμουμε τους ορεινούς τουριστικούς ανά τη χώρα προορισμούς και εξοχικές ταβέρνες.

Χρόνο με τι χρόνο ως κοινωνία και ως άτομα αντί να είμαστε η καντηλανάφτες της ιερής μνήμης γινόμαστε αγνώμονες και επιλήσμονες.

Χρόνο με χρόνο το ερώτημα το πού πάμε ως έθνος και ως κοινωνία δεν είναι πιά ρητορικό. Ένα έθνος και μια κοινωνία που δεν ξέρει από που έρχεται που απαξιεί και λησμονεί τους προμάχους της ελευθερίας της δεν δικαιούται να λέει πως κατάγεται από καλή γενιά τη γενιά που έδωσε τα πάντα στην ανθρωπότητα. Η ευθύνη για αυτήν την αρνητική εξέλιξη ανήκει σε όλους εμάς που στα χρόνια της δάνειο διετής ευμάρειας ως κοινωνία, καλλιεργήσαμε δυσανεξία σε οτιδήποτε εθνικό ακόμη και στο εθνικό μας σύμβολο τη σημαία.