Είναι γνωστό ότι στην περίοδο του Ραμαζανιού οι μουσουλμάνοι τρώνε το Σαχούρ το πρωί στις 5 η ώρα, και στις 7το βράδυ το Ιφτάρ. Δηλ. όλη τη μέρα μένουν νηστικοί. Αυτή τη συνήθεια ποσώς την τηρούσαν οι λαϊκιστές Τούρκοι. Τα τελευταία όμως χρόνια, επί εξουσίας Ερντογάν, το Ραμαζάνι έγινε μια ιδιαίτερη περίοδος για την ζωή των Τούρκων. Κι όποιος δεν τηρεί το ωράριο του φαγητού γίνεται βορά στα χείλη των «πιστών» μουσουλμάνων, οι οποίοι είτε τον συκοφαντούν, είτε τον απαξιώνουν, είτε τον αποφεύγουν. Και οι συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς δεν είναι λίγες αφού τον «κακό» μουσουλμάνο δεν τον παίρνουν στη δουλειά τους, σταματούν να τον χαιρετούν, τον αποφεύγουν και δεν ψωνίζουν από το μαγαζί του.
Όταν την περίοδο του Ραμαζανιού καλώ τους φίλους μου λαϊκιστές να φάνε μαζί μου το μεσημέρι, εκείνοι κοιτάζουν γύρω τους και ζητώντας κατανόηση αρνούνται. Είναι προφανές ότι αυτή η άρνηση δεν είναι απόρροια της θέλησης τους, αλλά αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης που αισθάνονται.
Αλλά πέρα από τα Τarikat και τους Sufi, υπάρχει και ο πολύς Fethullah Gülen (Φετχουλάχ Γκιουλέν), ο οποίος από τις ΗΠΑ (όπου ζει) φιλοδοξεί να γίνει ο Χομεϊνί της Τουρκίας. Το «παιγνίδι» Γκιουλέν είναι παιγνίδι εξουσίας, είναι πάρα πολύ μεγάλο και δεν μπορεί να εξηγηθεί εδώ σ’ ένα κείμενο σύντομης γνωριμίας με την Τουρκία του σήμερα.
Αρκεί να ειπωθεί ότι οι οργανώσεις του Γκιουλέν, απλωμένες σε όλη της Τουρκία, δεν δρουν μόνο οριζόντια αλλά και κάθετα σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες και πολιτικές ενώσεις. Τα φτωχά, κυρίως λαϊκά στρώματα, με άφθονο «μουσουλμανικό» (πολιτικό) χρώμα, γίνονται υποχείρια των οργανώσεων του Φετχουλάχ
- «Αναλαμβάνοντας σίτιση και στέγη παίρνουν τα παιδιά από τα χέρια των γονιών τους και τα εισαγάγουν στα Πανεπιστήμια και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα με έναν όρο: Να ακολουθούν πιστά τα νάματα της συγκεκριμένης μουσουλμανικής οργάνωσης και φυσικά τα κορίτσια να έχουν καλυμμένα τα κεφάλια τους», μου έλεγε με πίκρα φίλος μου καθηγητής του Πανεπιστημίου της 19ης Μαΐου (Σαμψούντας).
Η πολύ πετυχημένη οικονομικά εξουσία Ερντογάν, είναι άγνωστο που οδηγεί σήμερα την Τουρκική κοινωνία. Από πολλούς Τούρκους αμφισβητείται η εξουσία του, αφού θεωρούν ότι ελέγχεται απολύτως από μουσουλμανικά Κέντρα και κυρίως από τον Fethullah Gülen.
Επομένως, η θρησκευτική οπισθοδρόμηση της Τουρκίας δεν είναι απλό ζήτημα αλλαγής της καθημερινότητας του Τούρκου πολίτη, ούτε ζήτημα κάλυψης ή μη της γυναικείας κεφαλής. Είναι ζήτημα πολύ μεγαλύτερο, αφού ο απώτερος στόχος του Ισλάμ είναι το Ουμμέτ (Ümmet), δηλ. ο παγκόσμιος μουσουλμανισμός. Και η Τουρκία του Ερντογάν, ισχυρίζονται οι λαϊκιστές, όχι μόνο δεν κρύβει τις ισλαμικές της καταβολές και προτιμήσεις, αλλά αγωνίζεται γι αυτές, πετσοκόβοντας τις εξουσίες της άλλοτε ισχυρής στρατοκρατίας και στηρίζοντας διακριτικά τις άλλες μουσουλμανικές χώρες.
Όμως, κάτω κι από αυτά τα δεδομένα, δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί σοβαρά ότι η Τουρκία σήμερα είναι μια μουσουλμανική (πολιτικά) χώρα. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η κοινωνική – πολιτική εικόνα της χώρας έχει αλλάξει σημαντικά. Το σύννεφο του μουσουλμανισμού που πάει να καλύψει όλη τη Χώρα, το αντιλαμβάνεται εύκολα ο τακτικός επισκέπτης.
Έχει γεμίσει τζαμιά όλος ο τόπος. Στις αγορές πλειοψηφούν οι καλυμμένες γυναίκες. Ιδιαίτερα στα μικρά μέρη και στην ενδοχώρα. Τα Ταρικάτ και Σούφι αυξήθηκαν υπερβολικά. Ήδη ακολουθείται πολιτική απομόνωσης αυτών που δεν συντάσσονται με την μουσουλμανική εξουσία.
Τον Νοέμβριο του 2010, συζητώντας στην Κωνσταντινούπολη με τον φίλο μου βιομήχανο μεσαίου βεληνεκούς, πειραχτικά του είπα πως δεν είχε λόγο ν’ αντισταθεί στην εξουσία Ερντογάν, αφού η οικονομία πάει καλά και το σύστημα δεν τους ακουμπάει.
- «Μας ακουμπάει – μας ακουμπάει», μου απάντησε κουνώντας πικραμένα το κεφάλι του ο λαϊκιστής βιομήχανος φίλος μου «διότι δεν μας δίνει πλέον δουλειές αν δεν ενταχθούμε στις οργανώσεις τους».
Ένα πολιτικό, λοιπόν, σύστημα που οραματίζεται το Ümmet, που εκβιάζει τους πολίτες του, και με τον θρησκευτικό σκοταδισμό του απειλεί να εξαφανίσει από τη Χώρα τα φωτεινά μυαλά και τα πολιτιστικά επιτεύγματα της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να ενταχθεί στα μείον της σημερινής Τουρκίας. Ένα τεράστιο μείον, διότι κοντά σ’ αυτό υπάρχουν και οι διώξεις των εθνοτήτων, η έλλειψη της μεσαίας τάξης, τα απαράδεκτα σωφρονιστικά ιδρύματα, η βάναυση εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, οι ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις, κλπ.