Όταν ζήτησα σχολιασμό της παραπάνω άποψης από άλλον φίλο και συνάδελφο, εκείνος υπερακόντισε.
- «Πρόσθεσε φίλε μου στην κοινωνική τάξη των πολιτικών και τους παρατρεχάμενούς τους (Γενικούς Γραμματείς, διοικητές Υπηρεσιών, Διευθυντές γραφείων, δημοσιογράφους, εκδότες κλπ) και τότε θα έχεις πλήρες το παζλ της κοινωνικής τάξης που μας κυβερνά.»
Αν τώρα σ’ αυτούς προσθέσουμε - λέω εγώ - και τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, θα δούμε ολοφάνερα πως παίζεται το παιχνίδι εξουσίας του τόπου μακριά από το Λαό και ερήμην του Λαού.
Κοιτάξτε τα γάλατα. Τα αγοράζουν οι έμποροι χωρίς παραστατικά στην τιμή που θέλουν, πληρώνουν όποιες ποσότητες θέλουν (οι άλλες έχουν μέσα δήθεν … νερό) και τα πουλάνε στην τριπλάσια τιμή αγοράς τους.
Πιάστε τα πετρέλαια. Παρά την θεαματική πτώση του πετρελαίου (από τα 150 δολάρια το βαρέλι έπεσε στα 50) εν τούτοις η τιμή του στην αγορά δεν κατέβηκε αναλόγως.
Δείτε τα επιτόκια των Τραπεζών. Σε όλη την Ευρώπη οι Τράπεζες τα ρίχνουν και στην Ελλάδα οι φωστήρες τα ανεβάζουν.
Αλλά η ανωμαλία αυτή δεν παρατηρείται μόνο σε σειρά προϊόντων και υπηρεσιών της αγοράς. Τα ίδια συμβαίνουν και σε θεσμικές λειτουργίες του Κράτους όπου κριτήριο αποτελεσματικότητος δεν είναι το συμφέρον του Λαού και η ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας, αλλά οι ισορροπίες συμφερόντων μεταξύ αυτών που κινούν τα πιόνια της σκακιέρας.
Η βεβαιότητα των οικονομικών παραγόντων ότι δεν θα πάνε φυλακή, τους επιτρέπει να κλέβουν το Λαό είτε κάτω από το τραπέζι (καρτελ) είτε δημόσια και φανερά (Τράπεζες). Οι ίδιοι οι πολιτικοί όσες κλοπές κι αν διαπράξουν σε βάρος των συμφερόντων του Λαού, έχουν εξασφαλισμένη την ατιμωρισία τους με την παραγραφή και τις Εξεταστικές Επιτροπές.
Όσοι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ μπήκαν στην φυλακή, άλλοι τόσοι Νεοδημοκράτες πολιτικοί κινδυνεύουν να φυλακισθούν. Υπάρχουν κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικών και από τα δυο κόμματα που δεν δικαιολογούν τον πλουτισμό τους πριν και μετά την είσοδό τους στην πολιτική. Και όμως αυτοί οι πολιτικοί όχι μόνο δεν πάνε φυλακή, αλλ’ ο πλουτισμός τους θεωρείται απολύτως φυσιολογικός.
Στις μέρες μας οι παίκτες της εξουσίας είτε έχουν ξεχάσει, είτε γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την Συνταγματική Επιταγή ότι «η εξουσία πηγάζει από το Λαό, ενεργείται από το Λαό και ασκείται υπέρ των συμφερόντων του».
Όλη η πολιτική εξουσία είναι μοιρασμένη ανάμεσα στους πολιτικούς , τους παρατρεχάμενους, τους εκδότες, τους τραπεζίτες, τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, τους επώνυμους δημοσιογράφους, στην εκκλησία και τελευταία τις μονές. Γίνεται ένας ανέλεγκτος πόλεμος μεταξύ τους ποιος θα κρατήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Κι εκεί μέσα στον πόλεμο αυτόν γίνονται εκβιασμοί, συμμαχίες, συμβιβασμοί και χτυπήματα, τόσα όσα να μη διαταραχθεί η ισορροπία της εξουσίας. Είναι φορές που οι άνθρωποι αυτοί καταντούν γελοίοι, αλλά οι ξεδιάντροποι της εξουσίας δεν νοιάζονται γι’ αυτά. 
Αλήθεια, δεν είναι γελοίο να διοργανώνεται από το Υπουργείο Γεωργίας σε ξενοδοχείο πολυτελείας των Αθηνών εσπερίδα προωθήσεως του σπαραγγιού μπρος σ’ ένα ακροατήριο κουστουμαρισμένων σαλτιμπάγκων της Αθήνας, εντελώς άσχετων με την γεωργία;
Αν παρακολουθήσει κάποιος οποιαδήποτε ημερίδα Υπουργείου ή άλλου θεσμικού φορέα με οικονομική παράμετρο στην Αθήνα, θα διαπιστώσει ότι σε καμία από αυτές τις εκδηλώσεις δεν θα απουσιάζουν οι αετομάτηδες και οι αεριτζήδες της αγοράς. (Γνωρίζουν από τρεις γλώσσες ο καθένας, είναι στυλάτοι, είναι εύκαμπτοι μυοκάμπτες μπρος στον πιο ασήμαντο εκπρόσωπο της εξουσίας, είναι ευφυέστατοι, γνωρίζουν άριστα την επιστήμη της κλεπτικής, κινούνται άνετα στα σαλόνια πολυτελών ξενοδοχείων, μοιράζουν αδιάκριτα τις κάρτες τους και παίζουν στα δάχτυλα την τέχνη της υποκρισίας.)
Ο Λαός αγανακτισμένος από τη διαφθορά του ΠΑΣΟΚ, εμπιστεύθηκε για δύο τετραετίες την εξουσία στη Ν. Δημοκρατία. Αυτός ο Λαός δεν μπορεί σήμερα να πει ότι είναι ευτυχής για την ψήφο του. Ούτε κάθαρση είδε, ούτε ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών της ζωής του.
Η Δημόσια Διοίκηση υστερεί, ενώ ο τομέας της Υγείας δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα. Με την ψήφο του στη Ν.Δ. δεν περίμενε ο πολίτης να δει λυμένα όλα τα προβλήματά του. Δεν περίμενε όμως να δει τα καρτέλ να πίνουν το «γάλα» των κτηνοτρόφων. Να ανεβαίνουν καθημερινά οι τιμές στα ράφια των Σούπερ Μάρκετς, να ανεβάζουν οι Τραπεζίτες τα επιτόκια αυθαίρετα, να ξαναλένε οι υπάλληλοι της Δημόσιας Διοίκησης στον πολίτη: «χάθηκε η αίτησή σου», να ξεσπούν συνεχώς τα σκάνδαλα, να αυξάνεται η ανεργία και να κινδυνεύουν οι συντάξεις των απόμαχων της δουλειάς. Είναι βρισιά στο πρόσωπο του πολίτη να αγοράζει στην ίδια τιμή το λίτρο της βενζίνης ανεξάρτητα αν το βαρέλι πετρελαίου πωλείται στην τιμή των 60 ή των 160 ευρώ.
Ο κόσμος στήριξε ελπίδες στον Καραμανλή και διαψεύσθηκε. Ίσως γιατί δεν γνώριζε ότι η εξουσία δεν ασκείται από τον πρωθυπουργό, αλλά από τους παίχτες της εξουσίας που παραπάνω αναφέρθηκαν. Αν λίγοι το ψυλλιαζότανε αυτό πριν ανέβει στην εξουσία η Ν.Δ., τώρα ύστερα από 5 χρόνια, άρχισαν οι περισσότεροι να το συνειδητοποιούν. Και να αντιλαμβάνονται πλέον φανερά ότι η εξουσία στη χώρα δεν ασκείται από τους θεσμικούς Συνταγματικούς φορείς, αλλά από μια νέα  κοινωνική τάξη πολιτικών και παρατρεχάμενων, που έγνοιά τους δεν είναι ο Λαός, αλλά η προστασία των προσωπικών τους συμφερόντων. Ένα μέσο για τη διαφύλαξη αυτών των συμφερόντων είναι και το πέταγμα ενός κόκαλου στο Λαό μη και πεθάνει από την πείνα του, γιατί τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν και για τους ίδιους.
Οι παραπάνω σκέψεις, δεν αποτελούν περισπούδαστη πολιτική ανάλυση. Αποτελούν απλή περιγραφή της καθημερινότητος. Και δεν αποκτά ιδιότητες μάγου, αυτός που διαβλέπει από τώρα πλήρη απογοήτευση του Λαού από την διακυβέρνηση του τόπου από αυριανή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το πιθανότερο είναι τα πράγματα να γίνουν χειρότερα τόσο γιατί η Ν.Δ. κράτησε το ΄΄λόγο΄΄ της για την ατιμωρισία των κλεπτοπασόκων, όσο και γιατί η 4ετία δεν είναι μεγάλος χρόνος για τον πλουτισμό των κατόχων της εξουσίας.
Αυτό που με θλίβει ως Έλληνα πολίτη δεν είναι ότι η Νέα Δημοκρατία απεδείχθη ανίκανη να δικαιώσει τις προσδοκίες και τις ελπίδες του Ελληνικού Λαού. Είναι ότι αυτοί που φέρονται ως διάδοχοί της είναι οι πρώτοι διδάξαντες την αρπαχτή, τη λαμογιά και τη διαφθορά.
Κι αν επανέλθουν θα είναι δριμύτεροι διότι το σύστημα που οι ίδιοι εξέθρεψαν δεν προβλέπει μηχανισμούς κάθαρσης και προστασίας της Δημοκρατίας.
Με άλλα λόγια η μεγάλη απογοήτευση είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη.
Πρέπει οπωσδήποτε να γίνει κάτι ώστε να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Να διαλυθεί αυτή η ισχυρή πολιτική τάξη που την Δημοκρατία την βλέπει αποκλειστικά ως ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να λειτουργεί για τα δικά της μόνο συμφέροντα.
Αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνο αν μια νέα γενιά πολιτικών αναλάβει πρωτοβουλίες κάθαρσης. Μπορεί να αλλάξει μόνο αν οι πολιτικοί τις κουβέντες τους για ενίσχυση των φτωχών, για ευημερία του Λαού, για ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη, τις εννοούν και δεν τις χρησιμοποιούν ως ΄΄τερτίπια΄΄ για να πετύχουν στους ιδιοτελείς τους στόχους. Κι αν ακόμη ο Λαός αποκτήσει τόση ωριμότητα ώστε να μπορεί να ξεχωρίσει με πρώτη ματιά το … δούλεμα. Γιατί τότε θα μπορεί να επιλέξει νέους που έχουν όνειρα για τον τόπο και όχι αυτούς που έχουν όνειρα για τον εαυτό τους.
Γιατί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια είδαμε και νέους πολιτικούς οι οποίοι ξεχνώντας το νεανικό τους όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα, ξεχνώντας την πείνα και την φτώχια της προσφυγικής τους καταγωγής ταχύτατα γίνανε απ’ τα καλύτερα μέλη της κυρίαρχης πολιτικής τάξης.