ΑΦΗΓΗΣΗ
Του Τούρκου Ανταλλάξιμου πρόσφυγα Ντεμίραλη Μπασλίογλου
(Dmirali Baslioglu)

Η μαρτυρία του Ντεμίραλη Μπασλίογλου ο οποίος γεννήθηκε το έτος 1917 στο Σεβιντικλί (Επτάλοφο) του Ν. Κιλκίς, είναι η ακόλουθη:Σύμφωνα με τη ζωή του χωριού, πέρασε και η παιδική μου ηλικία στο χωριό. Η οικογένεια μας αποτελούνταν από δέκα άτομα. Τη μαμά, τον μπαμπά, έξι αδέλφια και δύο θείες μου. Και οι δέκα ήρθαμε στην Τουρκία.Και εμείς πορευόμασταν με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία. Όταν οι Έλληνες ήρθαν στο Σεβιντικλί, καταλάβαμε ότι θα γίνει Ανταλλαγή.Την ημέρα που θα ξεκινούσαμε για την Τουρκία, ο πατέρας μου νοίκιασε ένα αλογόκαρο και κατεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Το κάρο ήταν κάποιου Έλληνα. Ο αγωγιάτης στο δρόμο δεν μας παρέδωσε καθόλου σε Έλληνες στρατιώτες για έλεγχο. Ο πατέρας μου πριν από καιρό είχε δέσει και το δικό μας το άλογο, ηλικίας 2 ετών. Το άλογο το φέραμε μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Σε μια μέρα φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη.Στο λιμάνι ο αγωγιάτης ζήτησε από τον πατέρα μου το άλογο μας. Και ο πατέρας μου «Στο δρόμο  μας βοήθησε, πάρτο δικό σου να γίνεις» λέγοντας, του δώρισε το άλογο. Όμως ο αγωγιάτης δεν το αποδέχτηκε και πλήρωσε το άλογο σύμφωνα με την αξία του.Στη Σαλονίκη μείναμε σ’ ένα μεγάλο μαγαζί. Τον χώρο του μαγαζιού, για να μη βλέπει η μια οικογένεια την άλλη, τον χωρίσαμε με περτέδες.Στο λιμάνι περιμέναμε το πλοίο 15 - 20 ημέρες. Εγώ χάθηκα τότε στο λιμάνι. Ύστερα ένας που με γνώρισε είπε - «Ρε αυτός είναι ο γιος του Ακίφ Αγά» με πήρε και με παρέδωσε στον πατέρα μου.Όταν ήρθαμε στην Τούζλα με τη σωσίβιες λέμβους μας βάλανε σε καραντίνα. Μετά την καραντίνα, στην περιοχή Σταθμού σε μια θέση που τη λένε «Μικρό Σύνταγμα» μείναμε αρκετό καιρό.Εμάς στην Τουρκία μας έφερε ο Ατατούρκ. Πολύ μας βοήθησε ο Ατατούρκ. Σε κάθε οικογένεια έδωσε από ένα βόδι, ένα αλέτρι, σπόρο, σπίτι και από τρία στρέμματα αγρών για κάθε άτομο.Όταν ήρθαμε στην Τούζλα, ο πατέρας μου έκανε γεωργία. Εκείνο τον καιρό υπήρχαν στην Τούζλα μόνο 8 - 10 ντόπιες οικογένειες γύρω από το τζαμί.Βγαίνοντας από το Σεβιντικλί στο δρόμο για την Τουρκία, μαζί με τα πράγματα που μπορέσαμε να πάρουμε ο πατέρας μου και η μάνα μου μπόρεσαν και έφεραν κάποια χρήματα. Όμως τα χρήματα δεν είχαν πέραση. Εδώ ένα σάπιο μήλο το πλήρωσα δύο χρυσά.Στις αρχές περάσαμε μεγάλες δυσκολίες. Με τον καιρό όμως συνηθίσαμε. Όταν ήμουν 12 - 13 χρόνων, είδα τον Ατατούρκ στο χωριό Ιτσμελέρ. «Παιδιά μου, στρατιώτες μου» μας έλεγε και μας αγαπούσε. Πάνω κάτω ήμασταν 60-70 παιδιά. Μας έδωσε 25 γρόσια στον καθένα. Και ο Ματσουντσού Μπαϋράμ Αγάς τότε ήτανε εκεί. Μάλιστα μας μάλωσε που ως παιδιά κάναμε πολύ θόρυβο. Εκεί τον Ατατούρκ τον είδα κάμποσες κι άλλες φορές.Πολύ καλά. Αλλά για τον Ντεμίραλη Μπασλιόγλου ποια είναι η πατρίδα του;Ιδού η απάντηση στο ερώτημα:-«Για μένα πατρίδα μου είναι εδώ.  Ο μακαρίτης όμως πατέρας μου, μέχρι να πεθάνει μνημόνευε το χωριό του Σεβιντικλί (Επτάλοφο).