Πίστεψε στο Σωκράτη, αλλά τον φαρμάκωσε. Αγάπησε τον Κολοκοτρώνη, αλλά τον φυλάκισε. Λάτρεψε τον Καποδίστρια αλλά τον δολοφόνησε. Από τη μια πολεμούσε για την ελευθερία το 1821 κι από την άλλη είχε Εμφύλιο.
Ο Έλληνας είναι εργατικός και παρασιτικός συνάμα. Φιλότιμος αλλά και προληπτικός. Έχτισε τον Παρθενώνα, αλλά  αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε  να γίνει στόχος έριδων. Έφτιαξε το Βυζάντιο αλλά τον εγκατέλειψε στην τύχη του. Τη μια στιγμή κόβεται για την αλήθεια και την άλλη μισεί εκείνον που δεν υπηρετεί το ψέμα.
Ο Έλληνας είναι Ορθόδοξος, αλλά συμμαχεί με ετερόδοξους. Πολιτικά είναι με τη Δύση και πολιτισμικά με την Ανατολή. Τη μια στιγμή είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για την πατρίδα του και την άλλη δεν πληρώνει φόρο. Από τη μια δακρύζει για την πατρίδα του κι από την άλλη βγάζει τα χρήματά του κρυφά στο εξωτερικό.
Ο Έλληνας είναι ο αιώνιος Σίσυφος. Οι περισσότερες ενέργειές του στρέφονται συχνά εναντίον του. Κι ως  άλλος Οιδίποδας βγάζει  τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια.
Ο Έλληνας αν και φτωχός, υποστηρίζει τον πλούσιο. Κι, αν και ανέστιος ψηφίζει αυτόν που έχει δεκάδες σπίτια στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του Εξωτερικού. 
Ο Έλληνας μιλά  για πολιτική, επειδή αυτή δεν απαιτεί καμιά γνώση. Συζητά για ηθική, αρκεί να μην αφορά τη δική του ζωή. Προπαγανδίζει για το νόμο, αλλά χτίζει και το παράνομο στα δάση ή πάνω στο κύμα, σ’ ένα κράτος άνομο, που παρέχει στο παράνομο ακίνητό του νερό και ρεύμα…
Ο Έλληνας στον πλούσιο είναι πονόψυχος και στο φτωχό σκληρός. Μιλά για το δίκαιο, αλλά προτιμά το άδικο. Θαυμάζει τον Όμηρο, αλλά δεν τον διαβάζει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να κυβερνά το κόμμα του, κι ας πάει ο ίδιος και η πατρίδα του κατά διαβόλου, όπως συμβαίνει τώρα.
Ο Έλληνας στη μάχη δίνει το αίμα του για την πατρίδα. Όταν όμως είναι να πάει στο στρατό, βάζει βύσμα για να μην πάει στα σύνορα. Κι αν χρειαστεί, κάνει και τον τρελό για να πάρει απαλλαγή. Πολλοί  πολιτικοί εξαγόρασαν τη θητεία τους, λόγω σπουδών ή άλλων αιτιών. Από τον κανόνα αυτό δεν εξαιρούνται ούτε οι πρωθυπουργοί.
Ο Έλληνας είναι  ένας λαός διχασμένος στα δυο. Από τον Τρωικό, ως τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.  Και από τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1821 ως τον Κατοχικό Εμφύλιο. Κι είναι ο μόνος λαός που ιστορικά ορίζεται  ως «κλέφτης και αρματολός». 
Ο Έλληνας είναι πατριώτης αλλά και προδότης στο διάβα της ιστορίας: από τις Θερμοπύλες ως την  Γερμανική Κατοχή.  Είναι ο εμπνευστής αλλά και ο καταχραστής της δημοκρατίας.
Ο Έλληνας έχει γνώμη επί παντός του επιστητού. Στο σεισμό κάνει το σεισμολόγο, στη βροχή το μετεωρολόγο και στα ιστορικά ζητήματα τον ιστορικό. Δεν υπάρχει ούτε ένα θέμα θεωρητικό,  από τον κορονοϊό ως τον Θεό που να μην το ξέρει, γιατί του λείπει το «γνώθι σ’ αυτόν».
Ο Έλληνας βαδίζει στη ζωή μέσα από πολιτικές αντιθέσεις. Κι ενίοτε ως πολιτικός θυμίζει εκκρεμές που φτάνει στα δύο ιδεολογικά  άκρα του, χάση στη βόλεψή του. Μόνο και μόνο για να γίνει η δουλειά του.
Ο Έλληνας είναι ό,τι το πιο αντιφατικό. Ψηφίζει μέχρι και κόμμα που χρωστά εκατομμύρια στην πατρίδα, ακόμη  κι όταν αυτό του παίρνει το σπίτι, με βάση το νέο πτωχευτικό νόμο που ψήφισε. Επιπλέον, ο Έλληνας  είναι και αχάριστος: στηρίζει αυτόν που του ποδοπατά τα όνειρα και γυρίζει την πλάτη του, σ’   εκείνον που έσωσε από το χρέος την πατρίδα.
Ο Έλληνας είναι τα δύο πρόσωπα του Ιανού: το καλό και το κακό, το αληθινό και το ψεύτικο, το μηδέν και το άπειρο.  Και είναι  διεθνώς γνωστός  από τη λέξη με τα τρία «α». Μια λέξη προσβλητική αλλά και φιλική προσφώνηση συνάμα, σύμφωνα με το Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών!