Ιδού τι αντιμετωπίζει το 5% έως το πολύ 10% των Ελλήνων που σέβονται τους νόμους και τον συνάνθρωπό τους.
Οι ελεύθερες παραλίες πια τείνουν να καταστούν μειοψηφία στις τουριστικές περιοχές καθώς κάθε παράλιο κατάστημα που σέβεται τον εαυτό του ενοικιάζει και την έναντί του ακτή, απλώνει ομπρέλες και πολυθρόνες θαλάσσης, τα διαθέτει δωρεάν στους διψώντες δροσιά συνέλληνες, αλλά χρεώνει τέσσερα πέντε ευρώ τον (υποχρεωτικό) καφέ ή το αναψυκτικό που θα παραγγείλει ο καταληψίας. Έτσι μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται ένα εικοσάρικο για να κάνει μπάνιο στις κατά τα άλλα ελεύθερες από περιορισμούς παραλίες. Προφανώς οι δήμοι που ενοικιάζουν τις ακτές στα καταστήματα έχουν έσοδα. Και προφανέστατα οι λουόμενοι πληρώνοντας το εικοσάρικο για να κολυμπήσουν στην «ελεύθερη» παραλία καταβάλλουν στον οικείο δήμο τέλος χρήσης ακτής.
Προς δόξαν του Συντάγματος.
Προσοχή: οι τιμές αναφέρονται σε παραλίες λαϊκές κι όχι σε προορισμούς διακεκριμένους όπου η χρέωση μπορεί να φτάσει και τα 300 ευρώ την πολυθρόνα.
***
Αλλά όλα κι όλα… Αν ψάξεις ολόκληρη την ακτογραμμή θα βρεις και παραλίες πραγματικά ελεύθερες. Να κολυμπήσει ο λαός, να δροσιστεί ο Έλληνας χωρίς να πληρώσει φόρο, τέλος, δασμό… Αλλά εκεί δρα ο οικοπεδοφάγος συνέλληνας που λέγαμε στην αρχή.
Θα πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία. Ξυπνάς πρωί πρωί να πιάσεις μια καλή θέση στην παραλία και νομίζεις πως αρκεί το πρωινό ξύπνημα… Αμ δε. Ο οικοπεδοφάγος συνέλληνας φρόντισε να χτίσει το αυθαίρετό του στην ακτή. Αφήνει συνήθως μια ομπρέλα και μια σακάτικη πολυθρόνα για να πιάσει θέση. Από την πρώτη ημέρα που θα βρεθεί στην εν λόγω ελεύθερη παραλία μέχρι να αποχωρήσει. Ουαί κι αλίμονο αν στήσεις δίπλα του σε απόσταση που δεν σέβεται την ιδιοκτησία του. Τον καυγά τον έχει εξασφαλισμένο. Κι άντε να βρεις το δίκιο σου σε μια παραλία που η πλειοψηφία των λουόμενων διατηρεί το αυθαίρετό της στην ακτή.
Οι πλέον νοικοκύρηδες εκ των οικοπεδοφάγων φροντίζουν για την στατική επάρκεια του αυθαιρέτου. Μέχρι και πασσάλωση της βάσης της ομπρέλας ώστε να καταστεί απρόσβλητη από θρασείς και ανάγωγους πολίτες οι οποίοι θα αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της αυθαιρέτου κατασκευής.
***
Λένε πως στις διακοπές ο συνέλληνας αφήνει να λάμψει η χειρότερη πλευρά του. Όχι πως στις κανονικές μέρες διακρίνεται για το σεβασμό του στον πλησίον, αλλά στις διακοπές ξεσαλώνει.
Αίφνης σε παραθαλάσσιο συγκρότημα –μίνι πολυκατοικία- ο ελληνάρας του ισογείου βγάζει την ψησταριά του καταμεσήμερο με 40 βαθμούς, τοποθετεί ξύλα από αυτά που βρίσκει στην παραλία ή όπου τα βρει τέλος πάντων, ανάβει την φωτιά και γαία πυρί μιχθήτω. Ο καπνός μπαίνει από τις ολάνοιχτες πόρτες και παράθυρα στα σπίτια, και στην κραυγή απελπισίας των συνενοίκων ο ελληνάρας έχει έτοιμη την απάντηση: Καλά, ούτε διακοπές μπορούμε να κάνουμε χωρίς γκρίνια;
***
Εκεί στην Τορώνη συμβαίνουν θαύματα. Το πλάτος του κεντρικού δρόμου επαφίεται στον πατριωτισμό των παρόδιων οικιστών. Πρωτίστως των ντόπιων. Κι έτσι ο παραλιακός δρόμος ολόισιος για ένα και πλέον χιλιόμετρο αίφνης ζαρώνει δίχως ντροπή, ταπεινούται άνευ συστολής, κι ένα πεζοδρόμιο εισέρχεται εντός αυτού. Πεζοδρόμιο; Όχι ακριβώς. Ένα πλακόστρωτο καλύτερα, όπου ο παρόδιος οικιστής εκθέτει την πραμάτεια του επεκτείνοντας το αυθαίρετο κατάστημά του.
Μάλλον οι παραθεριστές είναι τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Δοθέντος ότι τα πάθη του δρόμου είναι ορατά μόνο σε αυτούς κι όχι στη δημοτική αρχή ή την αστυνομία, πάλι καλά να λένε που ο εν λόγω οδοφάγος δεν εγκατέστησε και ένα πασάζο στο δρόμο ώστε να εισπράττει και τέλη διέλευσης όσων κινούνται έμπροσθεν του καταστήματός του.
Θ.Π.