«Με το ανάλογο κέρδος, το κεφάλαιο γίνεται θαρραλέο, με 10% γίνεται σίγουρο και μπορεί να ριχτεί παντού, με 20% ζωηρεύει, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% ποδοπατά κάθε ανθρώπινο νόμο και με 300%, δεν υπάρχει έγκλημα που δε ριψοκινδυνεύει να το κάνει ακόμα και με τον κίνδυνο της καρμανιόλας». (Κ. Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος 1ος σελ. 788).
Π
Την παραπάνω θέση που διατύπωσε ο Κ. Μαρξ, επιβεβαιώνουν τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους, που καταγράφουν από τη μια εκρηκτική άνοδο των κερδών και από την άλλη μισθολογική λιτότητα, με ταυτόχρονη αύξηση των απολύσεων κ.λ.π. Βέβαια, το πόσο επίκαιρος είναι ο Μαρξ δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώσουμε. Το παραδέχονται, σήμερα, ακόμη και πολλοί από τους πιο φανατικούς αντιΜαρξιστές.
Π
Υπερψηφίστηκε στη Βουλή το αντεργατικό πολυνομοσχέδιο από την κυβερνητική πλειοψηφία με το οποίο η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της, ντόπιοι και ξένοι, δίνουν τη χαριστική βολή στις συλλογικές συμβάσεις και ανατρέπουν κατακτήσεις δεκαετιών.
Π
Μετά το μνημόνιο που ψηφίστηκε, με πρόσχημα το χρέος και τα ελλείμματα, για να αποτελεί τον «μπαμπούλα», το εκβιαστικό χαρτί για όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, μετά τη ψήφιση του ασφαλι-στρικού, ήρθε και η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και…έχουμε και συνέχεια.
Π
Αυτές τις μέρες, λέει, κανένας στο ΠΑΣΟΚ δεν κοιμάται γιατί διαφωνούν με αυτά που αποφασίζουν! Γέμισαν «κλαίουσες» τα κανάλια. «Κλαίνε» ρε παιδί μου. Μιλάμε για πολύ «κλάμα» δηλαδή. «Κλαίνε» και ψηφίζουν. «Θρηνούν» και υπογράφουν.
Π
Και ο Γ. Α. Παπανδρέου, λένε, δε κοιμάται! Αυτός να δεις δράμα που τραβάει! Τον έχουμε παρεξηγήσεις, λένε τον Γ. Π. Παπανδρέου!
Π
Α, και ο Καρατζαφέρης κλαίει. Μαζί με τον Άδωνι και τους άλλους. Οι οποίοι μπορεί να ψήφισαν το Μνημόνιο, για το καλό μας πάντα, αλλά είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενάντια στην κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων!!!
Π
«Βουβό» κλάμα και στη ΝΔ. Που διαφωνεί συμφωνώντας…
Π
Όχι στο ΣΥΡΙΖΑ και στο κόμμα του Κουβέλη δεν…κλαίνε. Ετοιμάζονται για… πόλεμο! Γι αυτό δεν πήγαν στη συνάντηση με τον Στρος Καν του ΔΝΤ, αλλά πήγαν στη συνάντηση με τον Όλι Ρεν της ΕΕ. Βλέπετε άλλο το ΔΝΤ και άλλο η Ευρωπαϊκή Ένωση! Και θέλουν να μας κάνουν να το πιστέψουμε και εμείς. Οι ευρωλάγνοι, οι ευρωλυγούρηδες.
Π
Αλήθεια, μεγαλοδημοσιογράφοι, πόσα σας δίνουν και βγαίνετε και λέτε όλα αυτά στα κανάλια;
Π
Παίρνουν όλα τα μέτρα που παίρνουν, δένοντας τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές αλλαγές με νόμους,  θωρακίζοντας την πλουτοκρατία και τώρα ρίχνουν το μπαλάκι στους εργαζόμενους, στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το οποίο, λέει, μπορεί να αντισταθεί στην εργοδοσία! Για ποιο συνδικαλιστικό κίνημα μιλάνε; Αυτό που έχουν διαλύσει; Για τις πλειοψηφίες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ; Τις συμβιβασμένες και ξεπουλημένες από χρόνια; Μήπως εννοούν πρωτοβάθμια Σωματεία; Αλήθεια σε πόσους εργασιακούς χώρους υπάρχουν ταξικά Σωματεία; Πόσες είναι οι ταξικές Ομοσπονδίες; Και μπορούν να αντισταθούν οι εργαζόμενοι στους εργοδότες απροστάτευτοι από θεσμούς που μπορούν να τους συμπαρασταθούν και να τους δικαιώσουν; Τη στιγμή μάλιστα που «έξω» περιμένει στρατιά ανέργων;
Π
Παλιοί συναγωνιστές του ΠΑΣΟΚ. Εκεί, γερά, κρατάτε την πόρτα να μην μπει η Δεξιά. Η οποία, εδώ και χρόνια έχει μπει απ’ τα παράθυρα, έχει κατακλύσει όλο το σπίτι και σεις κρατάτε ακόμη την πόρτα…
Π
Πρέπει να το αντιληφθείτε, επιτέλους, όσοι δεν το έχετε καταλάβει ακόμη. Ο  ηγετικός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια, από τις κυβερνήσεις Σημίτη, ακολουθεί συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική και συνειδητές αντιλαϊκές πολιτικές. Λένε του κόσμου τα ψέματα, παραπλανούν το λαό, συκοφαντούν τους εργαζόμενους, μετέρχονται όλα τα μέσα αλλοτριώνοντας τις συνειδήσεις για να εφαρμόσουν όλες τις αντιλαϊκές επιλογές που μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω. Να το γράψω καθαρά. Πρόκειται για πολιτική αγυρτεία.
Π
Ισχυρίζονται ότι, τάχα. Δίνουν μάχες για να μην πτωχεύσει η χώρα. Λένε ψέματα. Η πλουτοκρατία και οι δανειστές μας τους νοιάζει να μην πτωχεύσουν, γιατί ο λαός έχει πτωχεύσει σταδιακά από χρόνια από την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992. Εξ άλλου τα δικά τους στοιχεία λένε ότι 2 στους 5 Έλληνες είναι φτωχοί. Εμείς  λέμε ότι είναι παραπάνω και είναι η πραγματικότητα.
Π
Γιατί ποιος λέγεται και είναι φτωχός; Όποιος δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές πραγματικές του ανάγκες. Όποιος δυσκολεύεται να πληρώσει το ενοίκιο, το ρεύμα, το τηλέφωνο, τα δημοτικά τέλη, να συντηρήσει το αυτοκίνητο, να πληρώσει το στεγαστικό του δάνειο, να σπουδάσει το παιδί του, να ανταποκριθεί σε δαπάνες υγείας κ.λ.π., όποιος, εάν θέλετε, μειώνει ακόμη και τα είδη διατροφής που είναι απαραίτητα γιατί «δε βγαίνει».
Π
«…Αυτή τη στιγμή, όμως, δε χρειάζεται ούτε εξυπνάδα ούτε φιλοσοφία για να καταλάβεις ότι δε λένε στον κόσμο την αλήθεια και ότι κοροϊδεύουν χωρίς έλεος και ντροπή, καταστρέφουν θεσμούς και συστήματα και χειραγωγούν τον κόσμο για να τον φέρουν εκεί που θέλουν, αυτό που είναι παγίδα είναι όταν λένε ότι οι πολιτικοί είναι ανίκανοι και άχρηστοι. Το αντίθετο ισχύει. Ξέρουν πολύ καλά τι υπηρετούν και το υπηρετούν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, μόνο που, όπως φαίνεται, δεν ταυτίζεται με το συμφέρον του λαού. Προσέξτε ότι η πολιτική που ασκείται δεν ασχολείται και τις αιτίες, αλλά με τις επιπτώσεις. Είναι μπαλώματα στις απολήξεις. Το κεντρικό νευρικό σύστημα δεν το αγγίζουν. Μια κουρελού τεράστια με μπαλώματα είναι, σαν του Καραγκιόζη τα ρούχα η κοινωνία…».
(Από συνέντευξη του ηθοποιού Κώστα Καζάκου, στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Αγγελιοφόρος», με την ευκαιρία της παρουσίασης του θεατρικού έργου του Μπρεχτ «ο κ. Πούντιλα και ο δούλος του ο Μάτι» στο οποίο πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί).
Π
«Το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου, κυβέρνησης, τρόικας τσακίζει ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενισχύοντας ταυτόχρονα πολύμορφα το κεφάλαιο. Απαιτείται γενικός πανεργατικός, παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην τρόικα, στον ΣΕΒ και τους κρυφούς και φανερούς συμμάχους τους σαν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που έχει αναλάβει το ρόλο προαγωγού των συμφερόντων του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την εργατική τάξη από την οργάνωση και τον ταξικό αγώνα ακόμη πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά, πιο δυναμικά. Τώρα είναι ώρα ευθύνης, οργάνωσης της πάλης από τα κάτω, ώρα ταξικής αντεπίθεσης και λαϊκής συμμαχίας. Κάθε χώρος δουλειάς, οι εργατογειτονιές να μετατραπούν σε ταμπούρια του αγώνα. Ο αγώνας θα είναι σκληρός, θα χρειαστούν μακρόχρονες θυσίες. Αλλά μόνο αυτές θα πιάσουν τόπο και όχι οι θυσίες των κεκτημένων και των δικαιωμάτων μας σε όφελος του κεφαλαίου. Δρόμος προς τα πίσω δεν υπάρχει. Στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει στο λαό για να τον συντρίψουν και να σωθούν, η απάντηση πρέπει να είναι η ίδια. Ο λαός με την ανεξάντλητη δύναμή του να επιβάλει το δίκιο του».
(Σχόλιο στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης»)