Ο Μητσοτάκης, πέρσι δεν πήγε  να καταθέσει, στεφάνι στο Πολυτεχνείο, όπως φέτος αλλά πήρε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και πήγε στο Λονδίνο, με έξοδα του Δημοσίου, για να δει την κόρη του και τον Τσιτσιπά να παίζει τένις!
Όποιος είναι έστω και λίγο αντικειμενικός μπορεί να καταλάβει από το παράδειγμα αυτό, γιατί η Ελλάδα πτώχευσε και η Σουηδία πρόκοψε ως χώρα. Διότι, η Σουηδία αν κι έχει αυτοκινητοβιομηχανία, δεν διαθέτει αμάξια  για τους βουλευτές της. Αν και είναι πλούσια, δεν τους παρέχει πολιτικά γραφεία, για να συγχρωτίζονται σ' αυτά με την εκλογική τους πελατεία. Και, φυσικά, δεν έχουν όλα τα υπόλοιπα προνόμια που έχουν οι Έλληνες βουλευτές. Είμαστε η χώρα του «σχοινιού και του παλουκιού» και, πρωτίστως του ρουσφετιού. Ας είναι καλά το κορόιδο ο Έλληνας που πληρώνει για όλα αυτά, δίχως να έχει ο ίδιος να φάει…
Οι συνήθειες μιας εποχής καθορίζουν και τη λογική της. Προσδιορίζουν το σωστό και το λάθος της. Ίσως έτσι να εξηγείται, γιατί η λέξη «λάθος», σε αναγραμματισμό γίνεται «άθλος». Γιατί κάποιοι στην Πολιτική απόκτησαν πολλούς τραπεζικούς λογαριασμούς ή και σπίτια στις παρυφές της Ακρόπολης!
 Η διαφθορά όπως το μεδούλι διαπερνά τη ραχοκοκαλιά του τόπου, μεταβάλλοντας την πολιτική σε τέχνη και τεχνική πλουτισμού σε βάρος του λαού. Του λαού που, ως  λέξη, παραπέμπει στην αρχαία λέξη «λας» που σημαίνει πέτρα. Ίσως, γιατί το πιο σημαντικό στη Γη, έχει χτιστεί πάνω σε βράχο, όπως π.χ. ο Παρθενώνας!
Κάποιοι όμως άφρονες πολιτικοί περιφρόνησαν το «βράχο-λαό». Τον πάτησαν κάτω και τον τσαλαπάτησαν με τη βοήθεια του άδικου, που έβαλε τα  ρούχα του νόμου. Του ολετήρα νόμου. Αυτού, που εν μέσω πανδημίας, κόβει το ρεύμα στο φτωχό μαθητή, να μην μπορεί να κάνει τηλεκπαίδευση, την ώρα που ως κυβέρνηση χαρίζει 120 εκατομμύρια ευρώ σε επιχειρηματία  ζάπλουτο!  
Είναι εγκληματικό να κλείνονται δημόσια νοσοκομεία, να μειώνονται τα κονδύλια για την Υγεία από αυτούς που χάρη στο λαό διαθέτουν «υπηρετικό» προσωπικό και τσίλικες κρατικές λιμουζίνες. Είναι ατιμωτικό να βαφτίζονται σε χορηγίες οι μίζες την ώρα που η κοινωνία μετρά εκατόμβες νεκρών. 
 «Τούτη την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί», ηχεί  από το ιστορικό παρελθόν η φωνή του Μακρυγιάννη, σε ώτα όμως μη ακουόντων. Ιστορικά, ποτέ ετούτη η πατρίδα δεν ανήκε σε όλους τους Έλληνες. Ποτέ αυτό το δόλιο κράτος, με εξαίρεση, ίσως,  μερικές φωτεινές αναλαμπές, δεν ανήκε στους πολλούς. Πάντοτε ήταν φέουδο των ολίγων, των ολίγιστων και των ολιγαρχών, αν σκεφθούμε ποιοι τον κυβέρνησαν!
Ο Έλληνας μπορεί να απελευθερώθηκε από τη Ρωμαιοκρατία, τη φραγκοκρατία και την τουρκοκρατία, αλλά του έκατσε στο σβέρκο η οικογενειοκρατία. Το επίθετο που θα κυβερνά τη χώρα, και μετά πενήντα χρόνια, από τώρα,  είναι ήδη γνωστό, και μη μου πείτε, ότι δεν το ξέρετε;  
Οδεύουμε σε καιρούς με συρρικνωμένη τη δημοκρατία, καθώς οι έλεγχοι για το πού πάμε, τι κάνουμε και γιατί βγαίνουμε από το σπίτι μας, με αφορμή του κορονοϊό, σηματοδοτούν μια εποχή, με την τεχνολογία να ορίζει το χώρο για την εργασία, να περιορίζει την ατομική ελευθερία και την αστυνομοκρατία να εμπεδώνεται όλο και πιο πολύ.
Οι μεγαλύτερες δημοκρατικές εκτροπές είναι αυτές που γίνονται με τη σφραγίδα του νόμου. Αυτές που στηρίζονται σε μια μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που ακυρώνει το σύνταγμα και καθιερώνει την απολυταρχία. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να διωχθεί από τη θέση της η Τουλουπάκη, αν οι εξουσίες στη χώρα ήταν ανεξάρτητες μεταξύ τους. Αν η δικαστική εξουσία δεν υπαγόταν στην πολιτική. Είχε δίκιο ο Βάρναλης που στο ποίημά του «Ελεύθερος Κόσμος» χαρακτηρίζει το νόμο ως των «άνομων ασπίδα».