Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη.

Δεν δοκιμάζεται μόνο η υγεία μας ετούτες τις μέρες. Είναι και αξίες σχεδόν ξεχασμένες, πλήρως υποτιμημένες στους καιρούς της σπατάλης προ Κρίσης (π.Κ.), οι οποίες δεν κατάφεραν να ορθοποδήσουν ούτε στη δεκαετία της ανάγκης. Αξίες όπως η αλληλεγγύη, η έγνοια για τον Πλησίον, η κοινωνική ευαισθησία εμπράκτως εκδηλωμένη...
Από λόγια δόξα στον Γιαραμπή. Καθώς δεν πληρώνουμε και εφορία δοξάσαμε εαυτούς και αλλήλους. Στην πράξη οι στενεμένοι πείνασαν και οι χορτάτοι απλώς εξέφραζαν την προφορική αλληλεγγύη τους. Και κάμποσοι χρησιμοποίησαν την πραγματική πείνα των στενεμένων για να σώσουν τα δικά τους (πολυτελή) ιμάτια.
Ετούτες οι μισοπεθαμένες αξίες ιδού και πάλι σε δοκιμασία. Στους μήνες - ελπίδα να μην γίνουν χρόνια- του Κορονοϊού. Όπου ο φόβος φώλιασε στις ψυχές μας και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης απειλεί την ανθρωπιά μας.
Παραπονιόταν ο παππούς που μένει μόνος του στην πολυκατοικία. Κι είναι το παράπονό του η αιτία να γραφτεί το σχόλιο. Είμαι μια εβδομάδα κλεισμένος στο σπίτι μου. Δίπλα, πάνω κάτω υπάρχουν οικογένειες, νέοι... Κανείς δεν χτύπησε την πόρτα μου να δει αν ζω αν πεθαίνω, αν έχω ανάγκη από τρόφιμα, αν έχω φάρμακα...
Δεν καταγγέλλει κανέναν ο παππούς. Και ποιον να καταγγείλει άλλωστε, τον γείτονα; το παιδί του; το εγγόνι του; τους φίλους του;
Την πίκρα του εκφράζει ο παππούς. Την τραγωδία που ζει η ψυχή σε καιρούς όπου μισοπεθαμένες αξίες δοκιμάζονται στο αμόνι του φόβου.
Μην τον αφήσουμε μόνο λοιπόν τον παππού. Μένουμε σπίτι, αλλά μια φορά τη μέρα να χτυπήσουμε την πόρτα του. Έτσι από μακριά, να δει ανθρώπου πρόσωπο. Εκείνο ίσως έχει περισσότερο ανάγκη. Κι όχι τρόφιμα και φάρμακα.