Τι κι αν αδυνατεί η ίδια χώρα να μαζέψει τα σκουπίδια της από τους δρόμους ή το ακόμα απλούστερο: να συμφωνήσει στο ωράριο των καταστημάτων της. Όταν πρόκειται να δράσει στο ...προφορικό δεν ορρωδεί προ ουδενός. Κι εκεί που οι άλλοι δεν τολμούν, εμείς καταφέρνουμε να οδηγήσουμε στο εδώλιο όχι απλούς πολίτες, όχι δημάρχους και περιφερειάρχες, αλλά υπουργούς και πρωθυπουργούς.
Τους τελευταίους μάλιστα ανεξάρτητα από τον χρόνο της θητείας τους. Είτε διετέλεσαν υπηρεσιακοί 45 ημερών ή πλήρους τετραετούς θητείας. Σε κάθε σκάνδαλο ξεπαστρεύουμε στο προφορικό τρεις τέσσερις από δαύτους.
Όπως καλή ώρα με το σκάνδαλο Novartis: Είναι τόση η απέχθειά μας στα σκάνδαλα ώστε ξεπαστρέψαμε - στο προφορικό πάντα- Σαμαρά, Πικραμμένο, (τον οιονεί πρωθυπουργό) Βενιζέλο και εσχάτως πήρε σειρά κι ο Τσίπρας.
Μην αναφέρουμε τους υπουργούς ων ουκ έστιν αριθμός.
Αποδειχθήκαμε (στο προφορικό) άτεγκτοι τιμητές πάσης παρανομίας. Τρέφουμε απέχθεια σε κάθε σκάνδαλο. Ιδιαίτερα στον τομέα της Υγείας.
Επί του πρακτέου όμως στην φυλακή οδηγήθηκε άντε ένας Τσοχατζόπουλος , κάνας ακόμα από εκείνους που δεν είχαν τη σωφροσύνη να το βουλώσουν και να πίνουν απλά στην υγεία των κορόιδων, αλλά ήθελαν και προβολή της ισχύος τους και τελειώσαμε.
Πάντες οι άλλοι ούτε καν το εδώλιο είδαν. Και πως να το δουν άλλωστε. Όπως ήταν χτισμένες στο προφορικό οι κατηγορίες, ήταν βέβαιο πως θα οδηγηθούν στον κάλαθο των αχρήστων.
Κι εν τω μεταξύ - επί του πρακτέου- η διαφθορά στον τομέα των προμηθειών (και ) στον χώρο της υγείας καλά κρατεί. Καλά και ανεξέλεγκτα. Αφού πέραν των προφορικών διώξεων, δεν κινείται φύλλο στην πρακτική αντιμετώπιση της διαφθοράς. Να καθίσουν δηλαδή στα υπουργεία και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς και να πράξουν το αυτονόητο: Πόσο κοστίζουν τα αναλώσιμα, τα μηχανήματα, οι προμήθειες τέλος πάντων πάσης μορφής στην Ελλάδα και πόσο στο εξωτερικό; Και γιατί στην Ελλάδα κοστίζουν πολλαπλάσια;
Γιατί τεράστια νοσοκομεία έχουν κάτι δεκαετίες να κάνουν διαγωνισμούς προμήθειας ή γιατί δεν γίνονται κεντρικοί διαγωνισμοί ώστε με απόλυτη διαφάνεια να προμηθευτούν το δημόσιο και τα ταμεία σε τιμές Ευρώπης όσα χρειάζονται για την περίθαλψη των Ελλήνων;
Για σκάνδαλα ακούμε κάθε μέρα δηλώσεις επί δηλώσεων, εξεταστικές, προανακριτικές, πολιτικούς να "σκοτώνονται" σε μάχες κατά της διαφθοράς και να μην απαντούν - το τραγικότερο: ούτε να ερωτώνται- στο απλούστερο των ερωτημάτων: Καλά τους ενόχους θα τους δικάσετε (ή θα τους παραπέμψετε, ή θα τους συκοφαντήσετε ή ...διαλέξτε εσείς όποια απάντηση επιθυμείτε) Με τη διαφθορά όμως στον χώρο της υγείας, ΤΩΡΑ όπως και ΕΧΘΕΣ, τί γίνεται;
Γιατί κοστίζει στο ελληνικό δημόσιο - και επομένως στον φορολογούμενο- πολλαπλάσια το δείνα αναλώσιμο υλικό;
Αλλά είπαμε. Διακρινόμαστε μόνο στον προφορικό ακτιβισμό: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
Και όπου δυστυχώς η πρακτική απάντηση είναι:
Ένας εθισμένος στη διαφθορά,
Ένας που διακρίνεται στην ιδιώτευση ομνύων στο δόγμα: "δεν βαριέσαι βρε αδελφέ εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; "
Ένας που κατέχει την τελευταία θέση στην εθελοντική προσφορά (δέστε τη θέση μας στην Ευρώπη στους εθελοντές αιμοδότες )
Ένας που υποφέρει από την κρίση κι ακόμα χρειάζεται κίνητρα για να συμμαχήσει στον αγώνα κατά της φοροδιαφυγής
Ένας υποτιθέμενος πολίτης και κατά βάση ιδιώτης που έχει την πολιτική ηγεσία που του αξίζει. Και τίποτε περισσότερο.