Και ο 30χρονος και ο χθεσινός 33χρονος και ο κάθε άνδρας ισχυρός που δολοφόνησε έτσι για το αντριλίκι του μια κοπέλα, μεγάλωσε σε σπίτια «καθώς πρέπει». Με πατεράδες και μανάδες που του πρόσφεραν πολλά υλικά αγαθά εκτός από τα ουσιώδη. Δεν δίδαξαν με τη δική τους στάση ζωής και την καθημερινή επιμέλεια της ανατροφής του το σεβασμό στον άλλο, το σεβασμό στη διαφωνία, την ανοχή στην διαφορετικότητα, το σεβασμό στη γυναίκα-πηγή ζωής, στην ίδια τη ζωή εν τέλει.
Χτύπα πριν σε χτυπήσουν, κλέψε πριν σε κλέψουν, κοίτα την πάρτη σου κι άσε τους άλλους να κουρεύονται… αποτελούν τα «ηθικά» παραγγέλματα με τα οποία μεγαλώνουν οι τελευταίες δυο γενιές συνελλήνων. Από γονείς που ανατρέφουν με αυτές τις αξίες τα παιδιά τους δήθεν ως προετοιμασία για την σκληρή κοινωνία στην οποία θα ενταχθούν.
Το τρομακτικό είναι πως με την κυριαρχία των εν λόγω “αξιών” εξέλιπε ο πάλαι ποτέ κοινωνικός έλεγχος όσων παρεξέκλιναν από ηθικά αποδεκτές συμπεριφορές.
Ο επιτελούμενος, αν όχι συντελσθείς, κοινωνικός κατακερματισμός ευνοεί την άνθιση της βίας. Ο ισχυρός αποτελεί πρότυπο, ο αδύναμος πεδίο άσκησης για τα «θέλω» του ισχυρού.
Κι όταν επισυμβαίνουν ακραία φαινόμενα βίας τότε ως «…τεθηπότες, άκριτα φύλλα» συνεγειρόμαστε διερωτώμενοι τάχα τι έφταιξε και ποιος όπλισε το χέρι του βιαστή.
Κάποτε, το 2012, έγραψα ένα άρθρο με τίτλο: Η βία της Χρυσής Αυγής και η ...άλλη.
Ήταν τότε με αφορμή τα αλλεπάλληλα κρούσματα επιθέσεων από φασίστες της Χ.Α. κατά μεταναστών κυρίως.
Προκάλεσε αντιδράσεις καθώς ορισμένοι αριστεροί φίλοι μου διέβλεψαν πως επιχειρούσα -ήμαρτον Κύριε- να εξισώσω ή να υποβαθμίσω την πολιτική βαρβαρότητα του φασιστικού μορφώματος.
Η Χρυσή Αυγή κατέληξε στην Φυλακή. Αλλά ο φασισμός δυστυχώς ζει και βασιλεύει. Γιατί;
Επιμένω και σήμερα. Μια είναι η μήτρα που γεννά φασίστες. Είτε στέλνοντας πρωτοπαλίκαρα στην Χ.Α., είτε βασανίζοντας και σκοτώνοντας γυναίκες, είτε σκοτώνοντας τον συμπολίτη του επειδή δεν τυχαίνει να προσκυνά τα ίδια λάβαρα ποδοσφαιρικής ομάδας, είτε στραγαλίζοντάς τον σε εργοστάσια -γαλέρες στον βωμό ανίερου κέρδους, είτε...
Ένα είναι το πρόσωπο του φασισμού. Κι αν δεν μας τρομάζει πια στην καθημερινότητά μας, είναι επειδή -φευ- του μοιάζουμε όλο και περισσότερο, όλο και περισότεροι.