Τριάντα χρόνια τώρα που γνωρίζω το φίλο και παιδίατρο Τάσο, που… μεγάλωσε τα δυο μου παιδιά, ξέρω πως είναι ένας αθεράπευτα «νοικοκύρης» γιατρός, προσηλωμένος στην επιστήμη του και στην προσφορά στον άνθρωπο.
Μην παρεξηγείτε το «νοικοκύρης». Είναι ό,τι πιο σημαντικό για την κοινωνία μας. Τρέφω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στους «νοικοκυραίους». Είτε είναι επιστήμονες, είτε επαγγελματίες, είτε αγρότες, είτε υπάλληλοι, είτε…
Στη μικρή κοινωνία που μεγάλωσα, στο Δροσάτο, ξέραμε όλοι ποιοι είναι οι νοικοκυραίοι του χωριού, αυτούς που μπορούσες να τους εμπιστευθείς, και στη δουλειά και στο λόγο τους. Ο νοικοκύρης στέκει με αξιοπρέπεια στην κοινωνία, ιδρώνει και παθιάζεται γι’ αυτό που κάνει και το κάνει σωστά, από την αρχή μέχρι το τέλος, ο λόγος του έχει αξιοπιστία, γι’ αυτό και ξέρει να εκτιμά αυτές τις αξίες και στους άλλους: την εργασία, τον καθαρό λόγο, την αξιοπρέπεια, την εντιμότητα.
Ήθελα να τους ξεχωρίζω τους νοικοκυραίους του χωριού και να τους σέβομαι. Κι ευτυχώς, στις πρώτες γενιές των προσφύγων που μας μεγάλωσαν, είχαμε πολλούς νοικοκυραίους. Αγράμματους, μα τόσο σοφούς. Ανθρώπους που δεν ήξεραν να βάζουν υπογραφεί, αλλά ήταν στέρεο θεμέλιο για την κοινωνία.
Ευτύχησα να μεγαλώσω σε ένα χωριό, όπου οι ΙΔΙΟΙ οι κάτοικοι –πρόσφυγες της φτώχειας και των πολέμων- έχτισαν το σχολείο, την εκκλησία, κουβάλαγαν με τα βόδια τις πέτρες για το πολιτιστικό τους κέντρο, το κέντρο υγείας, το αστυνομικό μέγαρο, έσκαψαν το γήπεδο για τη νεολαία τους! Και στο τέλος της αυτόνομης παρουσίας της Κοινότητας Δροσάτου μπόρεσαν, με το όραμα του αείμνηστου Θεόφιλου Περτσινίδη, να δημιουργήσουν ένα ανοιχτό Θέατρο Δάσους, δυο Μουσεία (Λίμνης και Βυζαντινής Αγιογραφίας), ένα Κοινοτικό Ξενοδοχείο…, πριν έρθει ο «Καλλικράτης» και τα ισοπεδώσει.
Προσθέτοντας στο άρθρο του αγαπητού Τάσου, για τα κριτήρια επιλογής στις εκλογές, θέλω να αναζητήσω «νοικοκυραίους» για να διαχειριστούν τα τοπικά μας πράγματα. Ναι, ίσως να φαντάζει φτωχό το κριτήριό μου, απολίτικο και διόλου οραματικό.
Εχει δίκιο ο αγαπητός Τάσος, όταν επισημαίνει, «ποιος μπορεί να ισχυρισθεί με πειστικότητα, ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα μερικών χιλιάδων κατοίκων, όταν δεν είναι ικανός να λύσει πρώτα τα δικά του; Ποιος θα πείσει τους πολίτες ότι δεν θα απλώσει το χέρι στο ταμείο εάν δεν έχει πρώτα επιλύσει τα οικονομικά του αδιέξοδα;»
Δεν μπορεί να μην έχεις δουλέψει στη ζωή σου ή να τα έχεις κάνει μαντάρα στην επαγγελματική σου διαδρομή και να μου λες πως έχεις όραμα και δυνατότητες να αλλάξεις τον τόπο. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεσαι σαν… λαμόγιο, να χρωστάς στους πάντες και να υπόσχεσαι έντιμη διαχείριση των χρημάτων των δημοτών. Δεν μπορεί, γιατί το λαμόγιο δεν θα βάλει το δάχτυλο στο μέλι, αλλά και τα δυο του χέρια. Και μετά οι δημότες θα δηλώνουν την έκπληξη και την αγανάκτησή τους, γι’ αυτό που οι ίδιοι ψήφισαν!
Γι’ αυτό κι εγώ ψάχνω νοικοκυραίους για τα δημόσια πράγματα, για να πάει μπροστά ο τόπος. Γιατί ξέρουν τι θέλουν, θα μοχθήσουν για να το κάνουν πράξη. Μπορούν και ξεχωρίζουν την ουσία των πραγμάτων και δεν σκορπούν αερολογίες, κούφια λόγια και ανέξοδες υποσχέσεις. Γιατί είναι έντιμοι στο λόγο και στις πράξεις τους. Γιατί έχουν μάθει να βάζουν θεμέλια γερά και να πάνε τα πράγματα εμπρός, να οργανώνουν τη σκέψη και την πράξη τους, να βλέπουν μακριά. Γιατί έχουν ήθος και αξιοπρέπεια. Όλα αυτά συγκροτούν ένα πραγματικό ΟΡΑΜΑ για την μικρή μας κοινωνία. Γιατί ο νοικοκύρης δεν μπορεί παρά να είναι ένας πραγματικά προοδευτικός οραματιστής!
Κι εσύ, μοναδικέ μου ψηφοφόρε, τι επιλέγεις, τι αποφασίζεις, τι ζητάς κι αναζητάς από όλους αυτούς που υπόσχονται να σε σώσουν; Τι επέλεξες χθες; Τι θα επιλέξεις αύριο;
«Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα/ μου τα ’πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι/ εσύ κοιτάς τ’ αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου, μάνα μου Ελλάς/ το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς», κατά πως θάλεγε ο Νίκος Γκάτσος.
Γιατί δεν είμαι αισιόδοξος;