Επί της ουσίας, αν όντως τελέστηκε αδίκημα, προφανώς και δύνανται οι συγγενείς του τεθνεώτος να ζητήσουν τη δίωξη όσων θεωρούν ως  υπεύθυνους..
Αλλά σε μια τέτοια καταγγελία αναδύονται και άλλες διαστάσεις.
Κλονίζεται ή όχι η εμπιστοσύνη του κοινού στις δημόσιες υπηρεσίας υγείας και περίθαλψης ύστερα από την καταγγελία αυτή; Ασφαλώς και κλονίζεται.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να διερευνηθεί η ουσία της καταγγελίας; Δυοίν θάτερον.
Είτε η καταγγελία  είναι αληθής και τεκμηριωμένη, οπότε οφείλουν οι αρμόδιες αρχές να επέμβουν και αφού καταλογιστούν οι ευθύνες στους υπαιτίους να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο δημόσιο φορέα  υγείας.
Είτε  είναι αστήρικτη και συκοφαντική, οπότε ο συνδικαλιστής αυτός πρέπει να διωχθεί διότι κλονίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών σε έναν ευαίσθητο τομέα.
Η σιωπή και η αδράνεια κανέναν δεν ωφελούν. Αντίθετα επιτείνουν τη σύγχυση  και εν τέλει την ανασφάλεια των πολιτών, σε έναν τομέα όπου ήδη οι πολίτες πληρώνουν πάμπολλα χρήματα, προσφεύγοντας σε υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα, αχρείαστες αν οι αντίστοιχες του δημοσίου απέδιδαν τις αναμενόμενες παροχές.
Και η καταφυγή στον ιδιωτικό τομέα –άρα η οικονομική αιμορραγία των φορολογουμένων– συντελείται και επειδή όντως εκεί τους παρέχονται υπηρεσίες που δεν βρίσκουν στο δημόσιο και επειδή νομίζουν, αδίκως όπως αποδεικνύεται, πως δεν θα βρουν στο δημόσιο.
Η σύγχυση λοιπόν σε έναν τόσο ευαίσθητο τομέα δεν είναι οικονομικά ουδέτερη. Έχει και αυτή κόστος για τους πολίτες.
Επομένως, είναι άστοχο να ζητάμε την παρέμβαση των κατά νόμο αρμοδίων αρχών ώστε να διαλευκανθεί η εν λόγω καταγγελία;