«Θα το παλέψω εδώ… Δεν θέλω να σκέφτομαι.. ούτε βάζω στο μυαλό μου την ιδέα να γυρίσω στη Σουηδία. Αλλά έχω οικογένεια, αν περάσει ένας χρόνος και παραπάνω, τότε θα σκεφτώ τα παιδιά μου.  Τι μέλλον μπορούν να έχουν εδώ πια με πατέρα άνεργο;»
Ο Σπύρος Αθανασιάδης από Μαυρονέρι στα 41 χρόνια του ένοιωσε την πιο οδυνηρή έκπληξη της ζωής του. Ήταν Δευτέρα πρωί, πριν λίγες εβδομάδες, όταν στην εκτυπωτική μονάδα του «Φίλιππου»  βάρεσε συναγερμός. Να συγκεντρωθούν οι εργαζόμενοι για να τους μιλήσει ο Μπακατσέλος. Ο υιός Μπακατσέλος που ουσιαστικά έχει και τη διαχείριση της μονάδας.
- Σπύρο πιστεύατε τότε ότι θα έκλεινε το εργοστάσιο; Είχατε κάποια σημάδια;
- Όχι, δεν πιστεύαμε ότι θα έκλεινε… Λέγαμε πως τόσα μεγάλα ονόματα είναι, μπορούν να κρατήσουν σε λειτουργία τη μονάδα. Λέγαμε λοιπόν  μεταξύ μας ότι θα μας ανακοίνωνε κάποιες περικοπές, κάποιες απολύσεις για να φτάσουμε στο αριθμό των εργαζομένων όταν ξεκίνησε, το 1997 με 30 εργαζόμενους.
- Είχατε κάποια προειδοποίηση μήπως από την εργοδοσία;
- Καμιά απολύτως… Αντίθετα το καλοκαίρι μας μίλησε ο Μπακατσέλος και διαβεβαίωσε πως θα το βγάλουν το μαγαζί και βλέπουν φως (στην άκρη του τούνελ, προφανώς)
- Ήταν ο όγκος δουλειάς τόσο μικρός που να δικαιολογεί ο κλείσιμο του εργοστασίου;
- Είναι αλήθεια ότι η δουλειά  μειώθηκε, αλλά και ο αριθμός των εργαζομένων μειώθηκε. Από τους 120 των καλών ημερών φτάσαμε στους 55. Πιστεύω πως αν ήθελαν μπορούσαν να το κρατήσουν… να βγούν στην αγορά να αναζητήσουν δουλειές. Τόσο ισχυρά ονόματα της αγοράς είναι Θα τα κατάφερναν. Αλλά τη ζημιά μας την έκανε η Αθήνα. Η Αθήνα πίεζε να κλείσει. Ο Μπακατσέλος  ήθελε να κρατήσει την μονάδα, αλλά δεν άντεξε…

Έκανε μια αναδρομή στην πορεία της επιχείρησης  ο Μπακατσέλος, μίλησε για την πτωτική πορεία των εργασιών λόγω της κρίσης και κατέληξε: Αύριο μην έρχεστε για δουλειά.
Κι έτσι ο Σπύρος Αθανασιάδης 41 χρονών οικογενειάρχης, με γυναίκα και δυο παιδιά βρέθηκε στην ανεργία.
«Άσχημο συναίσθημα.  Και το χειρότερο είναι πως δεν έχεις εναλλακτικές λύσεις. Να βρεις μια άλλη δουλειά… Αλλά δεν το βάζω κάτω …θα το παλέψω»
Ο Σπύρος Αθανασιάδης μπήκε από νωρίς στη δουλειά. Γεννήθηκε στη Σουηδία από γονείς μετανάστες  και γύρισε στην Ελλάδα για να τελειώσει εδώ, στο Μαυρονέρι το δημοτικό σχολείο, στο Νέο Γυναικόκαστρο το γυμνάσιο και στο Κιλκίς το λύκειο. Αμέσως μετά επέστρεψε στη Σουηδία, φοίτησε τρία χρόνια σε τεχνική σχολή τυπογράφων και καπάκι βρήκε δουλειά κάπου στο 1993.
- Ήταν καλά, δεν μπορώ να πω. Δούλεψα εκεί που έκανα και την πρακτική μου άσκηση. Και έπαιρνα και καλά λεφτά…
-  Χωρίς να γίνομαι αδιάκριτος, πόσο ήταν το μηνιάτικό σου στη Σουηδία;
- Πρώτος μισθός 14.000 κορώνες. Κάπου 1.400 ευρώ. Όσα έπαιρνα στις καλύτερες μέρες μου στον «Φίλιππο» 11-12 χρόνια αργότερα. Βέβαια τα τελευταία χρόνια μειώθηκαν οι μισθοί στον «Φίλιππο» Ήταν καλά από πλευράς εργασίας στη Σουηδία, αλλά….
- Αλλά τι;
- Αλλά είναι μια ξένη χώρα… Κρύα πράγματα.  Ήθελα Ελλάδα, να ζήσω στο χωρίο μου, στην πόλη μου… και πήρα την απόφαση να γυρίσω με αφορμή και το στρατιωτικό. Το αφεντικό μου,  μου έδωσε άδεια έξι μηνών και ζήτησε να γυρίσω για να ξαναπιάσω δουλειά.. Γύρισα, υπηρέτησα τη θητεία μου κι είπα να ζήσω στην πατρίδα μου.
Κι έτσι ξεκινά την επαγγελματική – εργασιακή σταδιοδρομία ο Σπύρος. Πρώτα στη Θεσσαλονίκη, στη  Σίνδο, ύστερα στο τυπογραφείο των κοινών μας φίλων,  του Θόδωρου Ψαρρά και του Γιάννη Αντωνιάδη.
- Δεν μπορώ να πω, μου φέρθηκαν πολύ καλά και ήθελαν να με κρατήσουν στη δουλειά, αλλά άνοιξε εν τω μεταξύ ο «Φίλιππος» το 1997 ήρθα εδώ.
Κι έτσι  ο Σπύρος Αθανασιάδης εγκαταστάθηκε για τα καλά στον τόπο του. Παντρεύτηκε κι δημιούργησε οικογένεια το 2000, δυο παιδιά, ανέλαβε υποχρεώσεις και μια πρωία βρέθηκε άνεργος.
- Και τώρα τι κάνουμε; Υπάρχει τουλάχιστον το ταμείο ανεργίας
- Ναι,  για εννέα μήνες θα υπάρχει ταμείο ανεργίας, το ΤΑΤΑ των τυπογράφων. Εν τω μεταξύ ψάχνουμε, αλλά η αγορά είναι νεκρή. Ένας συνάδελφος ζήτησε δουλειά σε μεγάλη βιομηχανία στη ΒΙΠΕ Κιλκίς και του πρότειναν 600 ευρώ μεικτά. Λιγότερο από 500 στο χέρι.   Τι να πεις.. Πως θα ζήσει ο κόσμος; Υπάρχει συνάδελφος, άνεργος τώρα, οικογενειάρχης με εφτά παιδιά… τι να πω… Πιαλά έλεγες, θα φύγω από εδώ, θα βρω δουλειά δίπλα. Τώρα δίπλα σου υπάρχει το κενό Ούτε να κάνεις αίτηση σε αφήνουν.

Τα είπε όλα ο Σπύρος Αθανασιάδης. Αλλά είναι, μέσα στη μαυρίλα των ημερών, αισιόδοξος. Όσο μπορεί να είναι. «Θα το παλέψω εδώ. Θα ψάξω, θα εξαντλήσω κάθε πιθανότητα και δυνατότητα…»  
Τον ξεπροβοδίζω στο τέλος της κουβέντας μας, και του εύχομαι να βρεί  το ταχύτερο δουλειά
«Αν θέλεις να μου ευχηθείς… Ευχήσου να μην ξαναφύγω στη Σουηδία. Είναι κρύο πράμα εκεί. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα, στο χωριό μου, με την οικογένεια και τους φίλους μου…»
Αμήν Σπύρο.

Θεοφύλακτος
Παγλαρίδης