Επί 15 μέρες καθημερινά ο κόσμος συνωστιζόταν στο αναστηλωμένο από ετών καύχημα της Παιονίας, στο Μοναστήρι-Ναό της Παναγίας, για τις πρωινές θείες Λειτουργίες, για τις εσπερινές Παρακλήσεις με τις πολλαπλές καθημερινές Αρτοκλασίες (όπως έχει επικρατήσει ως έθος στη Γουμένισσα).
Την Κυριακή 14/8 το εσπέρας η έξοδος του επιταφίου της Παναγίας, με τιμητική παρουσία στρατιωτικού αγήματος της Ταξιαρχίας. Η μελώδηση των εγκωμίων από την πολυμελή μεικτή χορωδία των Παιόνων και η περιφορά του Θεομητορικού ομοιώματος στις οδούς της πόλεως και με ψαλμούς και ύμνους από όλους τους πιστούς, προερχομένους όχι μόνο από το νομό Κιλκίς αλλά και από τους όμορους νομούς, που ακολουθούσαν την ιερά λιτάνευση σε άκρως κατανυκτική ατμόσφαιρα. Δεν έλειπαν ο δήμαρχος Παιονίας κ. Χρήστος Γκουντενούδης, ο βουλευτής Κιλκίς κ. Θεόδ. Παραστατίδης, ο Αντιδήμαρχος κ. Ιω. Αλίρης, ο Πρόεδρος του ΔΔ Γουμένισσας κ. Αθαν. Τραχανίδης, ο Ταξίαρχος Δκτης της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας κ. Συμεών Κεβεντζίδης και όσοι επώνυμοι ήρθαν να ευλογηθούν, μαζί με πλήθος λαού, εφελκύοντας την χάρη της Παντάνασσας Κυρίας Θεοτόκου.
Ανήμερα του 15Αυγουστου, σύσσωμος ο κλήρος και ο λαός προσέφερε τη θεία λειτουργία της ευχαριστίας του Θεού λειτουργικό δώρο στη μεγάλη Θεομητορική πανήγυρη.
Ώσπου έφθασε ο καθιερωμένος στα τυπικά τριήμερα τοπικός εορτασμός της σεβασμίας Μεταστάσεως της Κυρίας και Δέσποινάς μας Αειπαρθένου Θεοτόκου. Αφ᾽ εσπέρας χοροστασία του Σεβ. Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ.κ. Μαξίμου, που χαιρέτισε με σύντομο περιεκτικότατο λόγο το εκκλησίασμα, αφορμώμενος από την αναγωγή/ερμηνεία ψαλμικών στίχων στο πρόσωπο της Μητρός του Θεού. Το ίδιο και στην Ορθρινή Ακολουθία προεστώς ο Σεβασμιώτατος κ. Μάξιμος. Στο Αρχιερατικό συλλείτουργο με τον Σεβ. Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας κ.κ. Ιωήλ, προέστη ο οικείος Ποιμενάρχης, ο οποίος ομού μετά των αδελφών Αρχιερέων χειροθέτησαν τέσσερις ψάλλοντες παίδες Αναγνώστες του ιερού αναλογίου. Συνέψαλαν ο κ. Ιω. Χασανίδης και ο π. Ραφαήλ με τις χορωδίες τους στο παραδοσιακό καλογερικό ύφος.
Με το τέλος της θ. Λειτουργίας λιτανεύθηκε η θαυματουργός ιερή εικόνα της Παναγίας Γουμένισσας, πάλι με συνοδούς τα χάλκινα της πόλεως που παιάνιζαν τους ήχους των εγκωμίων, μια ολόψυχη ευλαβική προπαντός πανδαισία για πλήθος προσκυνητών (επίκεντρο της κοινοτικής ζωής όλης της περιοχής, ομορφιά της λαογραφίας του τόπου για δεκαετίες και δεκαετίες) καθώς και τιμητικό άγημα αστυνομικών, για το οποίο και ο Μητροπολίτης κ. Δημήτριος ευχαρίστησε δημοσίως τον Περ. Αστυνομικό Δντη Κ. Μακεδονίας. Κυρίως, όμως, δεν παρέλειψε να εκφράσει έντονα τον κοινό κοινωνικό και τον ποιμαντορικό του προβληματισμό για την μεθοδευμένη δεινή δημογραφική αλλοίωση και την θεατή πια πνευματική διάβρωση της πατρίδος μας.
Εκ του ιερού Κλήρου συμμετείχαν ο Πρωτοσύγκελλος και Καθηγούμενος της Ι.Μ.Παναγίας αρχιμ. Αγαθάγγελος Σφονδυλιάς, ιερομόναχοι και πρεσβύτεροι, εκπρόσωποι της Ι.Μ.Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γουμενίσσης, η Καθηγουμένη Ιωάννα και μοναχές του Ι.Ησυχαστηρίου Αγίου Γεωργίου Ανύδρου.
Παρόντες ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Χρήστος Γκουντενούδης, ο Αντιπεριφερειάρχης ΠΕ Κιλκίς κ. Ανδρέας Βεργίδης, ο Βουλευτής Κιλκίς κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, εκπρόσωπος του Δκτου της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας, φορείς και εκπρόσωποι τοπικών πολιτικών, αστυνομικών και λοιπών Αρχών, με πολλούς κληρικούς και λαϊκούς σε ένα συναγερμό ευλάβειας.
Στο επίσημο εόρτιο Μήνυμά του ο Σεβ. Γουμενίσσης ανέφερε τα ακόλουθα:
Πανηγυρίζουμε με όλους τους εορταστές και τους συνεορταστές, συναθλητές εν Εκκλησία (αν μη και “πρωταθλητές” καθ᾽ έκαστον!), συναθλητές ευλάβειας και ευγνωμοσύνης, πίστης και καταφυγής, πιστότητας και αγάπης στην Παναγία μας, την Θεοτόκο την του αενάου Φωτός Μητέρα, την Πάναγνη Μητέρα του θείου Λυτρωτού, την Ζωοδόχο Πηγή της ενανθρωπισμένης Ζωής, την έμψυχη κιβωτό και Καθέδρα του Αχωρήτου παντί, του Αναστημένου Κυρίου της Δόξης, που το βλέμμα το αγιασμένο των υμνογράφων Την περιγράφει με δυό-τρεις λέξεις επιπόθητες: “νοητός παράδεισος… της οικουμένης πάσης το μέγα κειμήλιον”. Είναι ο νοητός Παράδεισος, τουτέστιν ταυτισμένη ασύγχυτα με τον κυρίως Παράδεισό μας, που είναι ο Υιός και Θεός Της, και χάρη σ᾽ Αυτήν έγινε Δικός μας, ο ημέτερος αληθινός Θεός. Είναι η κυριολεκτούμενη ομορφιά της οικουμένης, η πολυτιμότερη ποιότητά μας.
Υψώνουμε σαν άλλη σημαία της κοινωνικότητάς μας τη νοερή Της παρουσία και την αισθητή Της παρουσίαση, τον Χριστολογικό-Θεομητορικό ενεικονισμό Της! Στον πάνσεπτο Ναό Της, προσατενίζουμε στην θαυματόβρυτη Παναγία μας να βαστάζει βρέφος τον σαρκωμένο Υιό του Θεού: όλος ο κόσμος σε ενότητα πληρότητος με τον ενανθρωπισμένο Θεό, δια της Θεοτόκου, εν τη Θεοτόκω, προς τον βασταζόμενο σαρκωμένο Υιό της Θεοτόκου! Και αλλού προσβλέπουμε να Την βαστάζει συμβολικά ωσάν βρέφος σμικρό, την ψυχική Της πανάγια ύπαρξη, ο Υιός και Θεός Της, πάνω από το ενταφιαζόμενο πανάγιο σκήνωμά Της, με τους Αγγέλους και τους Αποστόλους ολόγυρα: συμβολικά όλος ο κόσμος της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και του Παραδείσου (άγγελοι και άνθρωποι) βρίσκεται γύρω από τον Λόγο-Κτίστη και Δεσπότη της κτίσεως, και γύρω από την Μητέρα του Χριστού της σωτηρίας μας.
Βλέποντας αυτό το θαύμα της ιστορίας και της υπεριστορίας, επικεντρωμένο στη μορφή της Θεοτόκου, το παίρνουμε απόφαση, απόφαση υπαρκτικής ταυτοποίησης…
Πρέπει να είμαστε και με το παραπάνω ευχαριστημένοι,… όχι τόσο γιατί αντιστεκόμαστε, παλεύουμε, προχωρούμε με δύναμη ψυχής, προχωρούμε με την συναίσθηση ότι εμείς δίνουμε νόημα στις συνθήκες του βίου, και όχι οι συνθήκες του βίου σε μας (όπως είχαμε κακομάθει τις τελευταίες άνετες δεκαετίες). Όσο αδυσώπητη κι αν είναι η οικονομική και νομοθετική πλαισίωση της επιβίωσής μας, πάντως εμείς υπερέχουμε, καθώς ο άνθρωπος (όπως μας θέλησε και μας έφτιαξε ο Θεός), ο άνθρωπος (όπως μας έσωσε και μας ξανάφτιαξε ο Θεός), ο άνθρωπος (όπως μας χαίρεται ο Υιός της Παρθένου και μας προσφέρονται να Τους χαιρόμαστε), ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τις ταλαιπωρίες της αφόρητης κρίσης.
Πρέπει να είμαστε και με το παραπάνω ευχαριστημένοι,… γιατί στην πράξη (και στο φρόνημα) το νιώθουμε και το διαλαλούμε τελικά στην ταλαιπωρημένη καθημερινότητά μας, ότι η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού. Το πιστεύουμε και το θέλουμε και το λαχταρούμε η ζωή μας να είναι στην αγκαλιά της Παναγίας και στα χέρια του Χριστού μας, όπως η εικόνα της Γουμένισσας και η εικόνα της Κοιμήσεως, κοινωνημένοι εν Χάριτι με τους ενεικονισμένους (με τον Σωτήρα και την Δέσποινά μας, και με τους Αγγέλους και τους Αποστόλους), ενεργά μέλη στην Εκκλησία του αληθινού και μοναδικού Θεού.
Πέρυσι στον πανηγυρικό Αρχιερατικό Εσπερινό της παραμονής ακούσαμε στο κήρυγμα απλά και κατανοητά δυό-τρεις αλήθειες περί την ζωή μας και την ευλάβειά μας προς την Παναγία.
Ο Θεός μας δεν είναι ”ανωτέρα δύναμη”, κάτι αόριστο. Είναι απροσδιόριστος, όσο κι αν εμείς θέλουμε να Τον βάλουμε στα “μέτρα μας”, στα μέτρα της θρησκευτικής μας “φαντασίας”. Κάτι σαν αέρα. Κάτι σαν ακτινοβολία φωτός. Κάτι σαν ιδεοληπτική φαντασίωση…
Ο Θεός μας είναι ο Πατέρας (πρόσωπο με τέλεια και πλήρη την θεότητα) και ο Υιός (πρόσωπο με την ίδια τέλεια και πλήρη θεότητα) και το Άγιο Πνεύμα (πρόσωπο με την ίδια τέλεια και πλήρη θεότητα). Στη Μεταμόρφωση που γιορτάσαμε πριν λίγες μέρες, οι τρεις Μαθητές (Πέτρος και Ιάκωβος και Ιωάννης) άκουσαν την φωνή του Θεού Πατέρα, που τους παρουσίασε ως Θεό τον Υιό Του και διδάσκαλό τους. Στην Καινή Διαθήκη, στις Πράξεις των Αποστόλων, αμέσως μετά την Πεντηκοστή, διαβάζουμε για την αυτοπαρουσίαση του Αγίου Πνεύματος, του Θεού που αποκαλύπτεται και καθοδηγεί και ξεχωρίζει και ομιλεί στους Αποστόλους.
Να μην νομίζετε και να πιστεύετε και να λέτε για μιαν ανώτερη δύναμη. Ο Ένας της Τριάδος, ο Χριστός μας, ήρθε στη γη και έγινε επιπλέον τέλειος-ακέραιος άνθρωπος, παραμένοντας τέλειος Θεός. Για να μας οδηγήσει με τη δική Του αποκάλυψη, με τη δική του Καινή Διαθήκη, με τον εαυτό Του κεφαλή της Εκκλησίας…· να μας οδηγήσει στη μοναδική λυτρωτική και σωτήρια πίστη: κλειδί αυτής της πίστης είναι το όνομα και το πρόσωπο και η αθάνατη αιώνια παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Αυτό μας φανερώνει και η Παναγία μας. Μας συγκινεί η Παναγία μας, γιατί βλέπουμε το Μητρικό Της πρόσωπο, κατενώπιον της εικόνος, κατάματα στην νοερά η και αισθητή θαυμαστή παρουσία Της (και όχι μια αόριστη ανώτερη δύναμη).
Ας αρχίσουμε πάλι να ακουμπούμε στο Πρόσωπο του Υιού Της (ανθρωπίνως) που υπάρχει έξω από το χωροχρόνο και πριν την Παναγία μας και είναι αιωνίως ο Υιός του Πατρός (ως Θεός). Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι ο δρόμος της παναγιότητος της Παναγίας. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι η αληθινή αξία της Παναγίας. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι η ζωή και η δυναμική της Θεοτόκου στην αιωνιότητα.
Ο,τι λαμβάνουμε από την Παναγία, από το πρόσωπό Της, είναι ο,τι έλαβε και έχει από τον Υιό του Θεού, ο οποίος προσέλαβε στην άσπορη γαστέρα Της την τέλεια ανθρώπινη φύση εκ Πνεύματος Αγίου.
Αυτό να αποζητούμε από την Παναγία μας.
Ακόμη κι αν εμείς παρακαλούμε για κάτι ασήμαντο και προσωρινό (κι όμως απαραίτητο στην επιβίωση), σαν μικρά κι ανώριμα παιδιά, ωστόσο Εκείνη σαν Μητέρα του Σωτήρος Θεού, σαν Μητέρα της σωτηρίας μας, σαν Μητέρα του καθενός και όλων μας, σαν Μητέρα πεπληρωμένη από το Άγιο Πνεύμα δια του Οποίου εγχριστωνόμεθα, σαν Μητέρα συγκατάβασης και στοργής, συγγνώμης κι απαντοχής, χρησιμοποιεί κάθε προσευχή μας και δέηση, κάθε παράκλησή μας και πανηγύρι, κάθε σταυροκόπημα και μετάνισμά μας, κάθε ορθοστασία τιμητικής αναγωγής και καρδιοκτύπημα καταφυγής, κάθε κλάμα μετάνοιας και κατάνυξης, κάθε στολισμό της εικονιζόμενης ένθεης ομορφιάς Της και πάνδημο εορτασμό της αθάνατης παρουσίας Της: κάθε τι από όλα αυτά στον καθένα μας τα προσδέχεται η Παναγία μας και τα χρησιμοποιεί σαν ευκαιρία διαλόγου Μητέρας προς παιδιά!
Κι όταν το καταλαβαίνουμε κι εμείς, με την γαληνιαία ειρήνευση της καρδιάς μας, εμπνευσμένοι νοερά αλλά πραγματικά από την αόρατη χαριτόδωρη στοργή Της, το ζούμε και το χαιρόμαστε και το διαλαλούμε:
“αι γενεαί πάσαι μακαρίζομέν Σε, την μόνην Θεοτόκον”!
Η Μητρική Της ευλογία ας είναι διαπιστευτήριο βίου, για μας τους κληρονομικά εθελομετανάστες του πρώτου Παραδείσου. Διαπιστευτήριο βίου, ώστε να χαιρόμαστε μαζί Της και δι᾽ Αυτής με τον Υιό και Θεό Της και Θεό μας, Κύριο Ιησού Χριστό, κάθε βηματισμό του βίου μας, της κοινωνικής μας συμμετοχής, της επαγγελματικής διασφάλισης, της διαπολιτικής μας ευθύνης, της εκκλησιαστικής μας πιστότητος, της συνανθρώπινης παρουσίας, της επιστημονικής δημιουργικότητος, της εθνικής μας και της κρατικής διευρωπαϊκής αγωνίας.
Η Μητρική Της ολοδοσία ας είναι διαπιστευτήριο ζωής, για μας τους ―ελέει Θεού― δικαιούχους του νέου Παραδείσου, της επίγειας και επουράνιας Εκκλησίας!
Σας το εύχομαι ολοκάρδια!
Ο Μητροπολίτης
†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου
Δημήτριος
