Κι εμείς πιστοί στο ραντεβού-συνταξιούχοι τώρα

απ΄το Κιλκίς κινήσαμε, πετάμε σ΄άλλη χώρα.

Στην Πολωνία την τρανή που γνώρισε πολέμους

κι έγινε λίκνο ιστορικό, μνήμες στους πέντε ανέμους.

Έθιμα παγανιστικά , εκκλησιαστικά στοιχεία,

γεύσεις ποικίλες, μυρωδιές, ιστορικά αρχεία

κι οι φυσικές οι ομορφιές, πεδιάδες και βουνά,

ποτάμια ασταμάτητα με καθαρά νερά,  

προσυπογράφουν σταθερά ποιόν της Πολωνίας

και κάνουν τον περιηγητή πηγή κάθε σοφίας.       

      Προσκύνημα καθολικό η ‘’Παναγιά η Μαύρη”,  

       στο Γιάσνα Γκόρα το βουνό, μεγάλη της η χάρη.  

       Άπειρα θρυλούνται για αυτήν, πολλά τα θαύματά της  

       κι η χώρα η πολωνική έχει βασίλισσά της.    

       Ναός περικαλλής, λαμπρός στην Τσεστοχόβα πάνω

       με παρεκκλήσια μέσα του κι αγάλματα στο πλάνο.

Επόμενος προορισμός η πόλη Βαρσοβία,

πρωτεύουσα η κρατική με μια βαριά ιστορία. 

Τι κι αν την ισοπέδωσε ο Χίμλερ με κακία,

γοργά αναστηλώθηκε με προοδευτική πορεία.

Παλιά και νέα περιοχή αποτελούν προκλήσεις, επιδεικνύουν ομορφιές μαγεύουν τις αισθήσεις.

Το πάρκο το υπέροχο, Λαζιένκι που το λεν

με το παλάτι στο νερό κι άγαλμα του Σοπέν .

Κτήρια διοικητικά, δρόμοι και λεωφόροι,

επενδύσεις, καθαριότητα, παντού υπάρχουν πόροι.

Μα τη σφαγή Κατίν θυμίζει και το Γκέτο, 

Μνημείο Εβραίων θαυμαστό, κόσμημα πόνου σκέτο.   

Σε μια πλατεία κυριαρχεί το σύμβολο στην πόλη

μαύρη γοργόνα με σπαθί κι ασπίδα όλη κι όλη.

Σ΄ άλλη πλατεία διπλανή, του κάστρου η κορώνα,

παλάτια, εκκλησιές, δομές, Σιγισμούνδος σε κολώνα.

Πανεπιστήμια, σχολές, οικοδομές, πρεσβείες,  

στολίδια πεντακάθαρα χωρίς τρελές πορείες.

Σε πανεπιστημιακή εκκλησιά βρίσκεται η καρδιά   

και τα παγκάκια πού και πού εκπέμπουν μελωδιά

του άφταστου του μουσουργού Σοπέν του Πολωνού,

που πιότερο τον χάρηκαν σαλόνια Παρισιού.

Μα η ιστορία ξεστράτισε κι έπεσε στον γκρεμό

κι έγινε ιαχή, κραυγή σ΄ έναν κόσμο κουφό.     

Στου Μπιρκενάου την αυλή , σ΄ Άουσβιτς γειτονιά

ακόμη ακούγονται – θαρρείς – ανθρώπων βογκητά. 

Πολιτικοί κρατούμενοι, Εβραίοι και Ρομά,  

δεσμώτες όλοι, ποινικοί, κάθε λογής γενιά,  

γέμισαν κρεματόρια, θαλάμους αερίων   

και έγιναν πειράματα για ‘’ δήθεν καλόν βίον”.

Άμαχοι όλοι τους, απλοί, γυναίκες και παιδιά,  

άντρες λεβέντες μα και νιοι και γέροι και μωρά,

έμειναν πίσω τους μαλλιά, παπούτσια και ποτήρια, 

βαλίτσες άδειες, φοβερές, σαν την ζωή τους - ίδια.

Εδώ γονάτισε η ψυχή, ελύγισαν τα πόδια,   

χάθηκε το χαμόγελο κι έμειναν κατευόδια.  

Τέρας και άγγελος μπορεί ο άνθρωπος να γίνει

κι ενώ Παράδεισο ζητεί, την Κόλαση σου δίνει.

Η Κρακοβία η μάγισσα έρχεται ν΄ απαλύνει   

βάσανα, πόνους και πληγές και βάλσαμο να γίνει.  

Κι αυτή επόνεσε φρικτά, ό,τι και να κοστίζουν  

καρέκλες άδειες μείνανε, θάνατο να θυμίζουν.

Για δέκα δευτερόλεπτα σώθηκε απ΄τα κτήνη,    

μα ο Χίμλερ εκδικήθηκ’ όσους έσωσαν εκείνη.

Περήφανη πια στέκεται, μπαρόκ και γοτθική  

και πιο πολύ στα κτήρια αναγεννησιακή.

Στο λόφο Βάβελ στέκεται περήφανο το Κάστρο,

στοιχείο πολιτιστικό, και λάμπει σαν το άστρο.   

Έδρα των βασιλιάδων πριν, χώρος ταφής τους τώρα

με τον καθεδρικό ναό, όπου στέφθηκαν με δώρα.

Στην παλιά πόλη κυριαρχεί η Ρύνεκ η πλατεία,    

με Σουκιενίτσε άφταστο, Μιτσκιέβιτς με βραβεία,       

με Δημαρχείο και Ναό αυτόν στην Παναγία,  

που όλα μαζί και χωριστά νικούν τη φαντασία.  

Πύλες και οχυρώματα, όσα έχουν απομείνει,   

σφραγίζουν την υπεροχή του τόπου που τους ντύνει.

Κι έπειτα άλλο θαυμαστό Βιελίτσκας το καμάρι, 

αλατωρυχείο παλαιό, που την πρωτιά έχει πάρει.  

Εννέα επίπεδα στη γη σε βάθος πολλών μέτρων,  

με δυο χιλιάδες αίθουσες και στοές χιλιομέτρων.   

Λίμνες ατάραχες πολλές, όγκοι από αλάτι,           

διάδρομοι υπόγειοι, όχι δεν είναι απάτη. 

Μνημείο πολιτιστικό σ΄  UNESCO καταλόγους,   

αυτό να το αμφισβητεί κανείς δεν έχει λόγους.

Μουσείο επισκέψιμο έγινε τούτο τώρα,

αφού τα αποθέματα τελείωσαν στη χώρα.

Στοές μ΄ αλάτι καθαρό κι άπειρες παραστάσεις,

αλλά κι εκρήξεις κάποτε σε αναπαραστάσεις.

Εργάτες, νάνοι, πίνακες, βαγόνια μα και ζώα, 

για να θυμίζουν έντονα πως δεν εβγήκαν σώα.

Ήρωες και φιλόσοφοι, Κοπέρνικος και Πάπας, 

κρυμμένοι στο μυστήριο αλατισμένης κάπας. 

Αγίας Κίνγκας η μορφή δεσπόζει σ΄έναν χώρο

κι εργάτης ο γονατιστός με δαχτυλίδι ως δώρο.

 Αλλά το πιο φανταστικό μέσα στο ορυχείο   

 ένας Καθεδρικός Ναός - πρωτόφαντο στοιχείο!  

Όλα τα αντικείμενα θρησκευτικής λατρείας

είν΄ απ΄αλάτι λαξευτό τριαντάχρονης πορείας.     

Κρύσταλλοι πολυέλαιοι, Τράπεζα η Αγία, 

Εσταυρωμένος ο Χριστός και άλλα είδη θεία.    

Τοίχοι με πίνακες πολλούς, ανάγλυφους στο φως,   

και ο αξιολογότερος ‘’Δείπνος ο Μυστικός,,.  

Από τα έγκατα της γης στου ήλιου τη θωριά,

σίγουρα νιώσαμε έντονα τι είναι λευτεριά.   

Κανόνας είναι στη ζωή κάποτε να τελειώνουν   

όλα τα όμορφα στη γη, αρκεί να μας βελτιώνουν.   

Πανηγύρι στήσαν και χορό όλες μας οι αισθήσεις,  

θεάματα, ακροάματα, γεύσεις, οσμές, επίσης.

Γέμισε η καρδιά χαρά και το μυαλό ουσία,

φωτογραφίες γίνανε πνευματική μας λεία.

Στον αρχηγό, στον ξεναγό και σ΄ όλη την παρέα   

θερμά συγχαρητήρια! Περάσαμε ωραία!!!  

Μικρή ομάδα συμπαγής, ευέλικτο το σχήμα, 

μ΄ υπέροχη διάθεση κι ευχάριστο  το κλίμα!

Συνταξιούχοι του Κιλκίς, είστε καλή παρέα

και δίνετε μηνύματα πάρα πολύ ωραία.

Να είμαστε πάντοτε καλά και σε άλλα με υγεία

από τα καλά καλύτερα σε όλη μας την πορεία.

Πολλές Ευχαριστίες στη συναδέλφισσα-μέλος του Συλλόγου μας Ξανθούλα  Καμψιάδου

 για την έμμετρη περιγραφή της εκδρομής μας.

Το Δ.Σ