Να παραιτηθούμε από το “είναι”, ούτε το θέλουμε ούτε και το μπορούμε. Είμαστε θεόκτιστοι. Να διαχειρισθούμε το “θέλειν”, με ανθρωπινότερο τρόπο ζωής και ύπαρξης, όλοι μας το επιποθούμε, όλοι μας το ευχόμαστε, όλοι μας το στοχεύουμε με τα επιφαινόμενα διαχείρισης της υπόστασής μας, με τον πολυδιάστατο πολιτισμό μας.
Σ᾽ αυτήν τη νηφαλιότερη θέα των πραγμάτων, στην αναστήλωση των ολοέν κατερραγμένων ελπίδων μας ―όλοι μας το βλέπουμε― δεν μπορούμε να σταθούμε αυτόνομοι, αυτοδύναμοι. Αυτεξούσιοι ναι, αλλά αυτοδύναμοι είναι αδύνατον.
Στα χέρια μας έχουμε το “θέλειν”, όχι το “είναι”. Κι αν μιλήσουμε θεολογικά, στα χέρια μας εκ Θεού μας δόθηκε το “θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας”.
***
Σ᾽ αυτήν την προοπτική, δώρο αναψυχής μαζί και ανάνηψης, έρχεται η εκκλησιαστικότητα, δώρο ευδοκίας της Αγίας Τριάδος, δοσμένη από τον ενανθρωπισμένο Θεό μας, ενεργούμενη από το Άγιο Πνεύμα. Όπως μας την πιστοποιούν καθημερινά οι εθελούσιοι άνθρωποι του Χριστού, τα μέλη της Εκκλησίας (όχι μόνο Χάριτι Θεού, αλλά με τη Χάρη του Θεού δυνάμει και ενεργεία μέλη της Εκκλησίας).
Και εδώ στρατευόμεθα τα εκκλησιαστικά μέλη “με φιλότιμο και λεβεντιά”, όπως προέτρεπε ο σύγχρονός μας οσ. Παΐσιος. Ο καθένας με τα τάλαντα και την κλήση του, με το χάρισμα και την αποστολή του, συνεργούντες όλοι μαζί στην ιστορική διάρκεια του μυστηρίου της Εκκλησίας.
Όπως σε όλες τις Μητροπόλεις ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, δυναμικό μερίδιο συνέργειας ασκούν οι κληρικοί μας. Και προς τούτο η ευθύνη και ο αγώνας των Επισκόπων είναι καίριας σημασίας. Κάθε νέος κληρικός σημαίνεται με ένα μερίδιο ποιμαντικής αυτοπροσφοράς, ώστε να αποτελεί ελπίδα ενοφθαλμισμένη στη “ζώσα ελπίδα” μας, στο Χριστό.  Οι συνθήκες άσκησης της ιερατικής ποιμαντικής εναλλάσσονται με τις ραγδαίες ιστορικές εναλλαγές, όμως ο κάθε κληρικός καλείται να αφομοιώνει τον “τύπο” των συγχρόνων απαιτήσεων και διαδικασιών μέσα στην χριστοφόρο ουσία του χαρίσματος και της αποστολής του.
Ένδειξη θετική μιας τέτοιας αποφασιστικότητας και αγωνιστικότητας συνιστά η προσέλευση ταλαντούχων ανθρώπων με διάθεση εθελοντικής στρατεύσεως στο μεγάλο κι τρισευλογημένο δυναμικό των ιερέων μας. Με τέτοιαν αίσθηση υποδέχθηκε η συνοριακή Μητρόπολή μας την προσέλευση ενός έγγαμου ιατρού και οικονομολόγου, του κ. Ιωάννη Πολυχρονόπουλου, στο ιερατικό δυναμικό της. Η απόφαση ώριμη, οι προϋποθέσεις σωστές, η διάθεση ειλικρινής, η αφετηρία της ιερατικής αυτοπροσφοράς εύελπις. Αφορμή πνευματικής αναψυχής, που την μοιραζόμαστε με την εν Χριστώ αδελφότητα των κληρικών μας, αλλά και των λαϊκών συμμελών του σώματος της Εκκλησίας.
Η χειροτονία του σε διάκονο τελέσθηκε στον ιερό ναό Παναγίας-Άξιόν Εστιν Αξιουπόλεως (τον πρόσφατα εγκαινιασμένο) κατά την φερέορτο πανήγυρι του Σαββάτου του Ακαθίστου Ύμνου. Η χειροτονία σε πρεσβύτερο τελέσθηκε στο μητροπολιτικό ναό Αγίου Γεωργίου Γουμένισσας την επομένη, ημέρα Κυριακή Ε  τῶν Νηστειών, ημέρα παράλληλης μνήμης αγίων Επισκόπων και αγίων Ιερέων, δίπλα στην αγία μνήμη της θεοφόρου Οσίας Μαρίας, την οποία στην έσχατη οσιακή της ώρα διακόνησε ένας όσιος Ιερέας (όλα συμβολικά της ιερατικής αθλήσεως).
Υπηρέτης του μυστηρίου της ιερατικής χαριτομεταδόσεως ο παλαιόθεν γνωστός μας (υπήρξε μαθητής κατά την διακονία μου ως καθηγητού θεολόγου στο Γ  Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών· και γενόμενος κληρικός διετέλεσε ηγουμενοσύμβουλος επί της ηγουμενίας μου στην Ι. Μονή Ασωμάτων Πετράκη), Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σαλώνων κ. Αντώνιος, που προσκλήθηκε να μεταδώσει την χάρη της ιερωσύνης και να χαρεί την ποιμαντική μαρτυρία της τοπικής μας Εκκλησίας από την Παρασκευή του Ακαθίστου, χοροστατήσας στην Ακολουθία των Χαιρετισμών στον περικαλλή ναό της Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου, φιλοξενηθείς στην ιερά μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας.
***
Στις ποιμαντορικές του υπομνήσεις προς τον υποψήφιο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας επέμεινε μεταξύ άλλων στη συμβολική του ιερού Ναού της “Παναγίας Άξιόν Εστιν” για την κλήση του στο πιο ιερό και θεόδεκτο λειτούργημα και στην εκκλησιαστική του μοναδική σημασία. Αναφέρθηκε λοιπόν στην μοναδική συμμετοχή και αειπαρθενική υπουργία της Παναγίας μας στο κοσμοσωτήριο γεγονός και μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Θεού, αυτό που η Εκκλησία κατεξοχήν εξυμνεί στο επίκεντρο κάθε θείας λειτουργίας με τον ύμνο “Άξιόν εστίν”. Αυτή η πανάγια αξιωσύνη της Παναγίας μας είναι ταυτόχρονα ένα κάλεσμα και μια υπόμνηση για την ευλάβεια, την καθαρότητα, την προθυμία, την υπακοή, τον ζήλο του κάθε ιερέως και εν προκειμένω του νέου κληρικού.
Και ο Θεοφιλέστατος θέλησε να επιμείνει προτρεπτικά κι εκείνος συμβουλεύοντας τον προσαγόμενο με τα Αρχαγγελικά λόγια του ύμνου, που για τον ίδιο, ως Αγιορείτη παλαιότερα ιερομόναχο, ασκούν μιαν ιδιαίτερη έλξη ευλαβικής αναφοράς προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτό θα πρέπει να αποτελεί ένα διαρκές πρότυπο για κάθε κληρικό και προπαντός για τον χειροτονούμενο.
***
Κυρίως όμως, προ της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο, ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε λιτά την ουσιωδέστερη δεοντολογία του ιερατικού χρέους. Είπε λοιπόν στον προσαγόμενο:
«Ως χριστιανοί και μάλιστα περισσότερο εμείς οι κληρικοί προσευχόμεθα με τα λόγια της Κυριακής προσευχής “Γενηθήτω το θέλημά σου όχι μόνο εν ουρανοίς, όπου θαυμαστώνεται η βασιλεία του Θεού, αλλά και επί γης” (σ᾽ αυτό αποβλέπει ο ιερατικός κόπος)… Όταν θα σου επιδώσω τη λειτουργική φυλλάδα ―η λειτουργική φυλλάδα περιλαμβάνει τα λόγια του Θεού, είναι η αποκρυστάλλωση των λόγων του Ευαγγελίου―  θα ακούσεις τα λόγια “ο νόμος Κυρίου άμωμος επιστρέφων ψυχάς, η μαρτυρία Κυρίου πιστή σοφίζουσα αλήθειαν, τα δικαιώματα Κυρίου αληθινά δεδικαιωμένα, επιθυμητά υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύν και γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον”. Και φυσικά, εάν είσαι δούλος Κυρίου πιστός και αγαθός και φυλάττεις ταύτα, θα έχεις πολλήν ανταπόδοσιν, κατά τον προφητάνακτα Δαβίδ.
»Όταν σου επιδώσω το καλυμμαύχιον, θα ακούσεις την ευχή, από τη στιγμή που προσεδέχθης την χάρι της Ιερωσύνης ως διακονών, να σε σώζει η Ιερωσύνη από ολιγοψυχίας και από καταιγίδος και από πάντων των κακών. Θα φυλάξεις την διακονία ως κόρην οφθαλμού. Θα αναζωπυρώνεις το χάρισμα, ο έλαβες, για να μην προκαλέσεις εγκοπήν στον ευαγγέλιο του Χριστού (στο κήρυγμα το αποκαλυπτικό το ευαγγελιζόμενο τον Χριστό στον κόσμο). Θα το αναζωπυρώνεις με την προσευχή και με την μελέτη. Το καλυμμαύχιον ως περικεφαλαία θα σε ποδηγετεί (θα σου θυμίζει δηλαδή με μιαν αίσθηση ωσάν περικεφαλαία σωτηρίου) να επιτελείς όχι ο,τι επιθυμείς εσύ, αλλά ο,τι θέλει ο Θεός…
»Έλεγα κάποτε σε μια συζήτηση με τον διάκονό μου π. Μιχαήλ, ότι και τα ράσα και το καλυμμαύχι κάνουν τον παπά, διότι αφενός δίνουν την μαρτυρία και την ομολογία Ιησού Χριστού, αφετέρου τον αποτρέπουν από τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην εκκοσμικευμένη αντίληψη του κόσμου, σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου «πάντα μοι έξεστιν αλλ᾽ ου πάντα μοι συμφέρει». Ως ιερεύς δεν μπορείς να πηγαίνεις εκεί όπου πηγαίνουν τόσοι και τόσοι, σεβόμενος το ράσο σου, εάν δεν διαθέτεις αξιόλογη αγιοπνευματική θωράκιση. Κινδυνεύεις να διολισθήσεις όταν αφήνεις ελεύθερο τον εαυτόν σου. Από κακοτοπιές σε προφυλάσσουν. Σε καθέδρα λοιμών σε αποτρέπουν να παρευρεθείς. Σε οδηγούν πάντοτε έχοντας εν νω (στο μυαλό σου), ότι ο Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. Πυξίδα αλάνθαστη και ακίβδηλη για να προσανατολίζεσαι πάντοτε προς την ποθεινή πατρίδα, την άνω Ιερουσαλήμ.
»Ο αρχιδιάκονος, ο άγιος πρωτομάρτυρας Στέφανος “ην πλήρης πίστεως και Πνεύματος Αγίου και εποίει σημεία και τέρατα μεγάλα εν τω λαώ”, θαυμαστά σημεία, διότι η πίστη ήταν η κινητήρια δύναμή του και το Πνεύμα το Πανάγιο είχε πληρώσει την ψυχή του (συνέργεια ανθρώπινη και θεία). Θα είναι το πρότυπό σου κατά την ιερατική σου διακονία, διότι είναι αξεπέραστη αυτή η μορφή.
»Τον στέφανο της δικαιοσύνης θα τον λάβεις από τον Κύριο, ενώ και εφόσον περιορίζεις τις σκέψεις σου που δεν θα έχουν σχέση με την Εκκλησία (σκέψεις οι οποίες μπορεί ανά πάσαν στιγμή να διολισθήσουν σε κατήφορο), αλλά εσύ να παραμένεις συγκεντρωμένος εις το θέλημα του Κυρίου.
»Το μαρτύριο της συνειδήσεως θα το υποστείς. Είναι ένα μαρτύριο πολλές φορές οδυνηρό, αλλά ο Χριστός έρχεται ως Σίμων Κυρηναίος τώρα και αναλαμβάνει τον σταυρό σου, τον σταυρό ενός εκάστου εξ ημών και γλυκαίνει τη ζωή μας και νοηματίζει την ύπαρξή μας.
»Θέλω πάντοτε, “έξω της παρεμβολής”, έξω από τον κυριολεκτούμενο ιερό χώρο του εκκλησιασμού, της Εκκλησίας, να δίνεις παντού και πάντοτε την καλήν ομολογία και την μαρτυρία Ιησού Χριστού. “Ουκ εν σοφία σαρκική, αλλ᾽ εν χάριτι Θεού”. Και όταν αναστρέφεσαι στον κόσμο, περισσοτέρως δια της πίστεως να αποπνέεις την ευωδία της χάριτος του Θεού και να είσαι αρεστός στο Θεό και στους ανθρώπους του Θεού ευανάγνωστος. Να γίνεσαι καθημερινά “επιστολή Χριστού γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων”, δηλαδή να ομολογείς παντού και πάντοτε Χριστόν εσταυρωμένον και εγηγερμένον εκ νεκρών κατά το ευαγγέλιον. Θα σου ευχηθώ από τα βάθη της ψυχής μου να έρθει να σκηνώσει πλουσιοπάροχα η χάρις του Παναγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά σου, μέσα στο είναί σου, για να μπορείς να γίνεις άξιος ιερουργός του ευαγγελίου και λειτουργός της θείας χάριτος. Και τώρα, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου».
***
Προ της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο, και ο νέος κληρικός, συνεχόμενος από το θαύμα της συγκαταβάσεως του Θεού, θέλησε να εκφράσει εξομολογητικά και περιεκτικά τη θέαση του μυστηρίου που αναδεχόταν:
«…Από μικρό παιδί αγάπησα πολύ τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και την Εκκλησία Του. Από την τρυφερή προεφηβική ηλικία, όποτε το βαρύ και δύσκολο πρόγραμμα, που η κοινωνία επιβάλει στους νέους, μου επέτρεπε να βρίσκομαι στον Ιερό Ναό   Αγ. Φανουρίου Θεσσαλονίκης και στον Ιερό Ναό Ιωάννου του Θεολόγου Σερρών και να συμμετέχω με δέος και ευλάβεια στα του Χριστού θεια μυστήρια. Καθημερινά ολοένα και πιο πολύ ένοιωθα μέσα στην ψυχή μου την σπίθα της πίστης και της αγάπης προς το Θεό και την Εκκλησία μας να μεγαλώνει, να φουντώνει και να μετατρέπεται σε πυρκαγιά που κατέφλεγε όλο μου το είναι. Αυτός ο πόθος δεν κατασίγησε ποτέ, ούτε όταν η ζωή μου στράφηκε προς άλλη κατεύθυνση, με την αναχώρηση μου από την χώρα μας στην αλλοδαπή, σε τόπο ετερόδοξων και αλλόθρησκων. Το γεγονός αυτό αναζωπύρωσε αυτή την φλόγα ακόμα περισσότερο, όταν ολομόναχος προσευχόμουν στον Τριαδικό μας Θεό, στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους Αγίους μας, με τον μοναδικό τρόπο που η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει διδάξει. Κάθε μέρα που περνούσε αντιλαμβανόμουν τη ματαιότητα που έχει το κάθε τι, όταν βρίσκεται μακριά από την χάρη του Κυρίου μας και όσο αυτό συνέβαινε, τόσο περισσότερο δυνάμωνε η επιθυμία μου να υπηρετήσω τον Κύριο μας και Θεό μας και τη μόνη αληθινή και απέραντη δικαιοσύνη Του». (η ομιλία του με στοιχεία εξομολογητικά των σταθμών της ζωής του παρατίθεται στο τέλος).
Για το εκκλησίασμα του Μητροπολιτικού Ναού ήταν μια ανανέωση μετοχής στο θαύμα της Εκκλησίας, που συνυπηρετείται από κληρικούς και λαϊκούς στην έκφραση της ολοτελούς θείας λατρείας και της εν Χριστώ αδελφοσύνης, εις δόξαν Θεού.