Οι κούκλες μιας σπασμένης βιτρίνας. Ποίηση των ορίων και της απροσδιοριστίας του χάους Σε κάθε λέξη αντιστοιχούμε, αναλόγως, έναν έρωτα, ένα συναίσθημα, μιαν εικόνα, ένα χαμόγελο, μια αμφιβολία, μια διάψευση, έναν πόνο, ένα γαμώτο, ένα αχ. [ ]
Όπως, όμως, κι αν τοποθετήσεις το σύνολο των διατεταγμένων ζευγών-σημείων (λέξη-εικόνα, λέξη-συναίσθημα, λέξη-όνειρο), σχηματίζεται πάντοτε ένα ερωτηματικό. Στη νέα ποιητική σύνθεση του Γιώργου Καλιεντζίδη Τριλογία ενσωματώνονται ως τίτλος και οι τρεις ενότητες του βιβλίου: Στις γωνίες των λέξεων, Σε ποιον ανήκει η ποίηση; και τέλος η Σπουδή στις “Αόρατες πόλεις” του Ίταλο Καλβίνο.
Ποιήματα, συναισθήματα, εικόνες όνειρα (που συνθέτουν μια ποιητική φόρμα ή και κανόνες ποιητικής γραφής) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα 22 ποιήματα και οι 9 σπουδές βασισμένες στις Αόρατες πόλεις του Ίταλο Καλβίνο, όπως διαβάζουμε και στον τίτλο της συλλογής. Κενά διαστήματα σε χρόνο παρελθόντα –μνήμη, και μέλλοντα –προσμονή, γιατί η ζωή, όπως και η ποίηση συνεχίζονται να δια-γράφουν θεωρήματα, ερωτήματα («Σε ποιον ανήκει η ποίηση;») και αβεβαιότητες: [ ]
Ολομόναχος, με πατημένο το γκάζι στα εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα, αφήνοντας πίσω σου γλυκές στιγμές, που ξέρεις ότι δεν θα ξαναζήσεις. Προσδοκώντας άλλες, εξ ίσου ωραίες για να γεμίσουν τα κενά διαστήματα της αγριεμένης σου όψης. Και σκληραίνεις χρόνο το χρόνο. Κι αναρωτιούνται οι φίλοι, πώς και στο καλό δεν περιγράφεις πια τα ηλιοβασιλέματα της λίμνης Δοϊράνης; Πώς και δεν έχεις μιλήσει, επιτέλους, για όλα όσα προσδοκούσες και για εκείνα που απώλεσες; [ ]
Και οι απαντήσεις, από σταθερές συναρτήσεις, μεταμορφώθηκαν σε παλίρροιες. Λιμνάζεις στα νερά της μνήμης, χαμογελάς στο πρωινό που ροδίζει και σχηματίζεις το τελευταίο άλφα της αγάπης με την ίδια αβεβαιότητα, όπως τότε στο μάθημα καλλιγραφίας που η μάνα σού έσφιγγε το μολύβι στο χέρι. Μέσα από τα μαθήματα-παθήματα-ποιήματα του Γιώργου Καλιεντζίδη αφουγκράζεται κανείς άλλοτε φόβο και μοναξιά, συχνά οργή για όσα γίνονται ερήμην μας κι ερήμην της ποίησης (που παρόλα αυτά μας συντροφεύει δια βίου), κάποτε αγωνιώδη ανατροφοδότηση όσων υπήρξαν βλ. μνήμη: [ ] εναποθέτω τις ελπίδες μου στο διηνεκές, αυτό που ποτέ δεν κατάφερα να αποτυπώσω στη μνήμη μου. Ασθενής μου είπαν η μνήμη, απ’ αρχής.
Κι έτσι μπορούσα να φαντάζομαι περισσότερο τον εναγκαλισμό των κύκλων του θεωρήματος του Euler. Δυο μοναχικοί κύκλοι που ποτέ δεν θα συναντηθούν. Δυο άνθρωποι που βαδίζουν στις δυο πλευρές ενός δρόμου [ ]
Ο φόβος του άλλου, ο άλλος τους εαυτός είναι που έχει γίνει εφιάλτης στα όνειρά τους, και ξυπνούν χαράματα και παίρνουν τους δρόμους για το πουθενά, και μετρούν τα αυτοκίνητα στις λεωφόρους και στα στενά. Ο καθείς και η περιφέρειά του… Όνειρα, εφιάλτες ανώφελες ελπίδες, τα ρήματα «ονειρεύομαι» και «θυμάμαι», ονόματα πολλά ονόματα που μνημονεύονται εμφατικά μέσα στο ποιητικό αφήγημα και συνυπάρχουν δρώντα στη σπουδή των Αόρατων πλην υπαρκτών πόλεων που μας περικλείουν ανατροφοδοτούν τις σελίδες της Τριλογίας με τη βεβαιότητα πως όσα βλέπουμε είναι η αντανάκλαση του αόρατου
O Γιώργος Καλιεντζίδης γεννήθηκε το 1960 στο χωριό Κορυφή του Κιλκίς. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974, όπου τέλειωσε το Η΄ Λύκειο. Είναι πτυχιούχος μαθηματικός του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας και διοίκησης επιχειρήσεων μέσων ενημέρωσης.
Εργάζεται ως δημοσιογράφος στον 9.58 fm της ΕΡΤ3 από το 1994. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά. Μετά από πρότασή του δημιουργήθηκε η Λέσχη Ανάγνωσης της ΕΡΤ3, τον Σεπτέμβριο του 2011, την οποία και συντονίζει.
Είναι μέλος της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης (ΕΣΗΕΜ-Θ) και της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
