Την εκδήλωση εκ μέρους του Παραρτήματος Κιλκίς άνοιξε ο Θόδωρος Αθανασιάδης, ο οποίος στην ομιλία σχετικά με το ΔΣΕ ανέφερε: «Ο αγώνας του ΔΣΕ κράτησε 3 χρόνια (1946-1949) και ήταν ένας αγώνας δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης, γιατί εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού της χώρας ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της.
Ο ΔΣΕ ήταν στρατός λαϊκός. Μεγάλη δύναμή του αποτέλεσαν οι δεσμοί του με το λαό, ιδιαίτερα στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας, ενώ στηρίχτηκε στην οργανωτική – πολεμική πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα στην κατοχή και το Δεκέμβρη του 1944.
Ο ΔΣΕ διεξήγαγε έναν αγώνα αναγκαίο. Αντικειμενικά μετά την απελευθέρωση οξύνθηκε η σκληρή ταξική ένοπλη αναμέτρηση που είτε θα οδηγούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με απομόνωση και των ξένων στηριγμάτων της, είτε στην ήττα των λαϊκών δυνάμεων και στην επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας (…)
Η αστική τάξη και οι συνοδοιπόροι της συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν τον αγώνα του ΔΣΕ, επειδή ξέρουν καλά ότι αντιπροσώπευε την ανώτερη μορφή πάλης, σε περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για την εξουσία. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ύπαρξή της. Γι’ αυτό και ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα.»  
Ενώ για τις αιτίες ίδρυσης του ΔΣΕ και για τους πολιτικούς πρόσφυγες σημείωσε: «Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ και εκτός όλων των άλλων γεγονότων, συμπερασμάτων και διδαγμάτων, θα πρέπει να κρατήσουμε καλά στη μνήμη μας ότι το λαϊκό κίνημα την εποχή εκείνη, μπροστά στο δίλημμα “υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση” επέλεξε το δεύτερο δρόμο (…) Ο ΔΣΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης “εθνικής ομοψυχίας” και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών.
Χαιρετισμό εκ μέρους της θεατρικής ομάδας «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ» της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Θεσσαλονίκης απηύθυνε η Βούλα Καραμπίδου η οποία ανέφερε ότι η θεατρική παράσταση αρχικά γράφτηκε πάνω σε μαρτυρίες γυναικών μαχητριών του ΔΣΕ και πολιτικών προσφύγων, εξηγώντας ότι οι γυναίκες αποτελούσαν το 1/4 της δύναμης του ΔΣΕ, ότι το 1948 το 20% της σύνθεσης των λαϊκών οργάνων ήταν γυναίκες και ότι ο ΔΣΕ εξύψωσε την εργάτρια και την κοπέλα του χωριού σε πρωταγωνίστρια των πολιτικών εξελίξεων.
Επίσης, σημείωσε ότι αυτές οι γυναίκες προκαλούσαν δέος στον πολλαπλάσιο και καλύτερα εξοπλισμένο αστικό ελληνικό – αγγλικό και αμερικάνικο ανδρικό στρατό, ο οποίος ένιωθε ταπεινωμένος, όταν οι γυναίκες του ΔΣΕ, μαζί με τους άνδρες, κέρδιζαν μάχες, κλονίζοντας το ηθικό του.
Τέλος, τόνισε, ότι για την καλύτερη αποτύπωση των γεγονότων, στην πορεία προστέθηκαν μαρτυρίες αντρών και άλλα γεγονότα, ενώ ένα σημαντικό μέρος των αφηγήσεων αποτελούν ιστορίες από χωριά του Κιλκίς, κυρίως των Κρουσσίων, όπως η Κοκκινιά και η Ποντροκερασιά.  
Πολλοί από τους θεατές είδαν επί σκηνής να δραματοποιούνται ιστορίες τις οποίες είχαν ζήσει οι ίδιοι ή είχαν ακούσει από τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους ή είχαν διαβάσει σε ιστορικά βιβλία. Οι νεότεροι αντιλήφθηκαν σε βάθος τα γεγονότα της περιόδου, κατανόησαν καλύτερα τις αιτίες που οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο, ενώ αντιλήφθηκαν πώς οι πολιτικοί πρόσφυγες ζούσαν στις χώρες οικοδόμησης του σοσιαλισμού, πώς πρόκοψαν, εργάστηκαν, σπούδασαν, έκαναν οικογένειες, γιατί το κοινωνικό σύστημα όπου έζησαν αυτοί οι άνθρωποι ήταν ανώτερο για το λαό σε σχέση μα κάθε άλλο που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.
Όλοι έφυγαν από την εκδήλωση όχι μόνο συγκινημένοι, αλλά και περισσότερο πεισμένοι ότι ο αγώνας για την ανατροπή της σημερινής βάρβαρης κοινωνίας και η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι αναγκαιότητα και μονόδρομος για το λαό της χώρας μας.