Eμείς  όμως οι γονείς παιδιών με μικρές ή μεγάλες ιδιαιτερότητες συνεχίζουμε να ζούμε καθημερινά ,με έναν φόβο γιατί κάτι μας τρομάζει.
Η  κοινωνία μας , μας τρομάζει , όπου μια αρκετά  μεγάλη  ομάδα  ΄΄ανθρώπων ¨,δεν  διστάζουν, να  χλευάσουν, να  αγνοήσουν, να  κατασπαράξουν, παιδιά  και  άτομα  με  ιδιαιτερότητες. Αυτός  είναι  ο  πιο  μεγάλος  μας  φόβος !
Οι  αντικοινωνικές  συμπεριφορές  ολοένα  και  υποτροπιάζουν, μέσω μιας πολυμορφικής  έντασης  που  επικρατεί  στην  καθημερινότητα μας.
Πρέπει  να  εκπαιδευτεί  η  κοινωνία , να  αυτοβελτιωθούμε, να  καλλιεργηθούμε . Τώρα  μάλιστα, που  η  πρόσβαση  σε  κάθε  πληροφορία  είναι  εφικτή  άμεσα , λόγω  των  πολλών  πηγών  επικοινωνίας και ενημέρωσης , δεν  υπάρχει  δικαιολογία . Πρέπει  να  γίνουν  κτήμα  μας , οι  έννοιες  της  ενσυναίσθησης , της  συμπερίληψης , της  αποδοχής , της  άδολης  αγάπης .
 Στην  πραγματικότητα  πολλούς  από  τους ‘’απέξω’’ , ενοχλεί  η  διαφορετικότητα , χαλάει  την  όμορφη  ζωγραφιά .
 Πόσοι  από  τους  ‘’απέξω’’ ,  θα  δεχόταν  να  συγκατοικεί  το ‘’ τυπικό’’ παιδί  τους , στο  ίδιο  θρανίο , με  κάποιο  παιδί  στο  φάσμα  του  αυτισμού  ;
Πόσων  τα  παιδία , παίζουν  στην  παιδική  χαρά , με  παιδιά  στο φάσμα ;
Πόσοι  καλούνε  άραγε, χωρίς  δεύτερη  σκέψη, στο  σπίτι  τους, παιδιά  στο  φάσμα ;
Πηγαίνουνε  άραγε  στο  δικό  τους  σπίτι ;
Προγραμματίζουν  άραγε , χωρίς  δεύτερη  σκέψη , διακοπές  μαζί;
Πόσοι  θα  νοίκιαζαν  το  διαμέρισμα  τους , δίπλα  στο  δικό  τους, χωρίς  δεύτερη  σκέψη , σε  οικογένεια  με  παιδί  ΑμεΑ ;
Πόσοι  δεν  βλέπουν  με  απαξιωτικό   μάτι , σε  εστιατόρια , καφετέριες , εμπορικά  καταστήματα , αντιδράσεις  παιδιών  στο  φάσμα  του  αυτισμού  και λένε  από  μέσα  τους  ή  στην  παρέα  τους . Μα  γιατί  τα  φέρνουν ‘’αυτά ‘’ εδώ ;  Γιατί  αντιδρά  έτσι  ‘’αυτό’’ ;
Πόσοι  αντιλαμβανόμενοι  μέσα  σε  ένα  παιδότοπο , την  παρουσία  ενός  παιδιού  στο  φάσμα , δεν  τραβούν  με  τρόπο  τα  δικά  τους  παιδιά  μακριά , μην  τυχόν  κολλήσουν  και  αυτά  την ‘’ασθένεια ‘’ !
 Η αλήθεια  είναι  ότι  οι  κοινωνικοί  κύκλοι  κλείνουνε , για αυτές  τις  οικογένειες . Η  μεγάλη  πλειοψηφία  του  κοινωνικού  μας  περίγυρου , αρχίζει  να συναναστρέφεται  με  αυτούς  που  δεν  έχουν  ‘’αγκυλώσεις ‘’, για να πάνε  μια εκδρομή , μια  βόλτα , να  βγούνε  για  καφέ  κ.λ.π.  Τα  τηλέφωνα , τα  καλέσματα , οι  επισκέψεις  αραιώνουν.
Φυσικά  δεν  μπορούμε  και  δεν έχουμε  την  απαίτηση , να  μας  κατανοήσουν  απόλυτα .
Ποιος  άραγε  μπορεί  να  σε  καταλάβει , όταν  εσύ  προσπαθείς  να  κρύψεις  τα  δάκρυα  σου , όταν  απαγγέλει  ένα  ποίημα  στην  σχολική  γιορτή , ή  συμμετέχει  στην  παρέλαση , ή  λέει  την  πρωινή  προσευχή . Οι  γονείς  παιδιών με  ιδιαιτερότητες , έχουν  ‘’κολλημένα’’  ατελείωτα  ένσημα  στην  υπομονή . Όπου υπομονή  σημαίνει , κόπος – ελπίδα – αγάπη. Η  υπομονή  φέρνει  την  αποδοχή , όπου αποδοχή  δεν  σημαίνει  σκύβω  το  κεφάλι, αλλά  αντίθετα  το  κρατάω  ψηλά.
Η υπομονή  δεν  είναι  βάσανο , είναι  μέσο  για  πραγμάτωση  στόχων .
Και το κυριότερο όλων, εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε πάψει να προσπαθούμε να ‘’αλλάξουμε’’ τον κόσμο  ή  να πούμε κάτι διαφορετικό . Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος και γιατί άραγε να μας ακούσει ;
Προσπαθούμε όμως να ‘’αλλάξουμε’’ τους εαυτούς μας , προς το καλύτερο , αλλά μάλλον δεν το έχουμε καταφέρει ούτε αυτό !  Λίγα πράγματα !!!